Είσαι στο βάθος ενός φαραγγιού. Στη μια πλευρά ο βράχος ύψους 100 μέτρων είναι απόλυτα λείος, γυαλί κυριολεκτικά. Στην άλλη πλευρά είναι εξ΄ ίσου απότομος αλλά είναι βράχος με τραχιά επιφάνεια. Σε λίγο θα έλθουν τα ορμητικά νερά του χειμάρρου και θα παρασύρουν τα πάντα, μαζί κι εσένα. Πρέπει να σωθείς. Από πού θα ξεκινήσεις την αναρρίχηση;
Μόλις σας περιέγραψα τη διαφορά του “κάτι” από το “τίποτα”. Κι όπως στη Γη μας δεν υπάρχει πουθενά κάποιος βράχος γυαλί, αντίστοιχα και στη ζωή δεν υπάρχει καμία ανάλογη πλαγιά. Πάντα (μα πάντα) έχεις “κάτι” να πατήσεις!
Και ξεκινάς την αναρρίχηση. Και τα πατήματα είναι μικροσκοπικά και ανά πάσα στιγμή μπορεί να γλιστρήσεις να πέσεις και να τσακιστείς. Ίσως γλυτώσεις την κατεβασιά αλλά το να φτάσεις στην κορυφή δεν είναι ούτε εύκολο (καθόλου) και κυρίως εξασφαλισμένο. Μπορεί ίσως να βρεθείς κάπου στην αρχή, στη μέση, αλλά το χείλος της σωτηρίας δύσκολα το πιάνεις· διότι λίγο πριν το τέλος ο βράχος από τις καιρικές συνθήκες είναι περισσότερο λείος και ελάχιστα σημεία σου επιτρέπουν να στηριχθείς. Και εάν πέσεις από εκεί μηδαμινές οι ελπίδες επιβίωσης σου.
Το ωραίο είναι πως ενώ εσύ προσπαθείς να αναρριχηθείς μόνος σου κάποιοι άλλοι παραπέρα σκαρφαλώνουν με την βοήθεια ενός σχοινιού που τους έχουν πετάξει από την κορυφή (μπορεί και οι ίδιοι όμως να το στήνουν). Άλλοι έχουν ακόμα και στημένα αναβατόρια. Και άλλοι δεν έκαναν καν τον κόπο, διότι είτε γεννήθηκαν εξ΄ αρχής στην κορυφή είτε γιατί τους πήγαν εκεί με ελικόπτερο.
Και το χειρότερο είναι πως αυτοί σου πετάνε και πέτρες να σε δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο να ανέβεις ή να σε γκρεμοτσακίσουν ή σου κόβουν το σχοινί και τότε είσαι σε ακόμα χειρότερη μοίρα…
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί να βρεθείς στο βάθος του φαραγγιού; Γιατί να πρέπει να το ανέβεις μη σε παρασύρει ο χείμαρρος; Γιατί να είναι τόσο απότομο και επικίνδυνο;
Αυτό κανείς δεν το γνωρίζει. Όπως δεν γνωρίζεις γιατί κάποιοι ελάχιστοι είναι ήδη εκεί, όταν εσύ πρέπει να ανέβεις. Αλλά γνωρίζεις όμως ένα:
Έχεις… “κάτι” (το βράχο) και όχι τίποτα (το γυαλί). Συνεπώς και κάποιες πιθανότητες να τα καταφέρεις (εάν αντέξεις και δεν σε γκρεμοτσακίσουν). Εάν ήταν η πλαγιά από γυαλί δεν θα είχες απολύτως καμία πιθανότητα (εκτός εάν ίσως την ανατίναζες, -οι επαναστάτες- που και αυτό δεν αποκλείεται) αν και θα μπορούσε να σε καταπλακώσει.
Στέκομαι πολύ σε όλα τα προηγούμενα αναλογιζόμενος τα εμπόδια και τις δυσκολίες. Θέλεις να κάνεις κάτι αλλά δεν έχεις τα μέσα και αυτό είναι το απολύτως σύνηθες. Πάντα θα σου λείπουν χρήματα ή χρόνος ή αντοχές ή μερικά από τα προηγούμενα ή όλα μαζί. Και θα είσαι ευχαριστημένος εάν έχεις ανέβει λίγα μέτρα από τον πυθμένα του φαραγγιού και δεν σε παρασύρουν τα ορμητικά νερά. Νομίζεις όμως πως η πλαγιά είναι γυαλί. Δεν είναι όμως!
Και σου τονίζω: έχεις σίγουρα “κάτι”!
Συνεπώς το δυσκολότερο έγκειται όχι στο πώς θα σκαρφαλώσεις την πλαγιά αλλά πως θα εντοπίσεις το δικό σου “κάτι”… Κοινώς να εντοπίσεις τη ΔΙΚΗ σου (τραχιά αλλά με το “κάτι” σου) πλαγιά!
