Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Κάποτε στη Χαλκιδική

Είναι τώρα αρκετές δεκαετίες, όταν με την τότε σύντροφο μου είχαμε οργανώσει ένα ταξίδι στη Βόρεια Ελλάδα. Επειδή πάντα είμαστε και ήμουν υπέρ των ελεύθερων κινήσεων η επιλογή των κάμπινγκ για τις διανυκτερεύσεις ήταν μονόδρομος.

Προσωπικά δεν είμαι καθόλου οπαδός, εάν πρόκειται να επιλέξω, αυτού του τρόπου διαμονής, αλλά σίγουρα υπάρχουν πολλά πλεονεκτήματα. Ένα βράδυ λοιπόν καταλήξαμε σε κάποιο κάμπινγκ στη Χαλκιδική. Όλα καλά βρέθηκε μία θέση για το αυτοκίνητο και κατόπιν η διαδικασία της σκηνής. Αλλά κάτι από την κόπωση της ημέρας, κάτι από το σκοτάδι δεν ήταν και το ευκολότερο το στήσιμό της.

Ένας μεσήλικας από μία μεγάλη διπλανή σκηνή, πρέπει να ήταν γύρω στα 50, ενώ εμείς περίπου στα 30, προσφέρθηκε να βοηθήσει. Ο άνθρωπος αυτός ήταν με τα δύο παιδιά του, εάν θυμάμαι καλά και πολύ καλά οργανωμένος: μεγάλη σκηνή-σπίτι, εξοπλισμός και γενικά μία κάπως… μόνιμη εγκατάσταση.

Στη γνωριμία και συζήτηση θυμάμαι πως μου είπε πως ερχόταν τα τελευταία χρόνια εκεί και παρέμενε με τα παιδιά του στο ίδιο κάμπινγκ και στο ίδιο ακριβώς σημείο· και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν θυμάμαι, ακριβώς, ίσως και ολόκληρο το καλοκαίρι.

Αυτό, το οποίο μου έκανε εντύπωση ήταν πως είχε μία θλίψη στα μάτια του, μη συνάδουσα με το όλο σκηνικό. Και τότε μου αποκάλυψε πως η σύζυγός του είχε φύγει από τη ζωή πριν από αρκετά χρόνια και επειδή συνήθιζαν να έρχονται όσο ζούσε στο ίδιο κάμπινγκ, συνέχισε να κάνει ακριβώς το ίδιο με τα παιδιά τους και μετά αφότου έφυγε από τη ζωή.

Ήταν η δική του εκδοχή παγώματος του χρόνου σε ευτυχισμένες αλλά ανεπίστρεπτα χαμένες στιγμές του παρελθόντος…

Ήταν;

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)