Πριν από αρκετές δεκαετίες και συγκεκριμένα την περίοδο του 80 ποιό νομίζετε πως ήταν το βασικό άκουσμα στη γειτονιά μου, ειδικά τις βραδινές ώρες και ακόμα εντονότερα το καλοκαίρι;
Οι ήχοι και τα τραγούδια, συνοδεία πιάνου της σοπράνο Νάντιας Φιόρου! Σχεδόν κάθε απόγευμα και βράδυ άριες και νότες γέμιζαν την ατμόσφαιρα. Και κανείς προφανώς δεν διανοήθηκε ποτέ να διαμαρτυρηθεί. Η κλασσική μουσική εξημερώνει και η δύναμις της μελωδίας είναι ακατανίκητη. Ούτε τηλεοράσεις στο διαπασών, ούτε σκυλο-τράγουδα αλλά ούτε και κλειστές πόρτες και παράθυρα. Όλοι σέβονταν ένα κορίτσι, το οποίο καλλιεργούσε τη φωνή της και δεν σκεφτόταν… λαμπρό μέλλον στα τηλεοπτικά σκουπίδια.
Η γειτονιά εν τω μεταξύ είχε πραγματικό δυναμικό. Δεν αναφέρω πολύ γνωστά ονόματα της Πατραϊκής και όχι μόνον κοινωνίας. Και η φιλοδοξία εστίαζε στην απόκτηση μόρφωσης, λογοτεχνικής παιδείας και γενικώς πνευματικού έργου. Τα στατιστικά στοιχεία, εάν μου επιτρεπόταν να τα παρουσίαζα θα επιβεβαίωναν θριαμβευτικά το υψηλότατο ποσοστό κατόχων πτυχίων και μεταπτυχιακών σε μία μικρής έκτασης περιοχή. Και για να προλάβω τυχόν δεύτερες σκέψεις περιοχή προσφυγικών και όχι Παλαιού Ψυχικού.
Ήταν τότε μία άλλη κοινωνία μαζί και τα ακούσματά της…