Οι ακρίδες, όπως ίσως θα γνωρίζετε από προηγούμενα άρθρα μου, μου αρέσουν πάρα πολύ! Όπως και οι… αράχνες! Όχι! Δεν πρόκειται για κάποια περίεργη ιδιοτροπία μου. Μου αρέσουν κυρίως για έναν και μόνον έναν λόγο:
Εμπιστεύονται τις διαδικασίες!
Τι εννοώ; Η ακρίδα χοροπηδάει και ΔΕΝ γνωρίζει εκ των προτέρων που θα προσγειωθεί! Φυσικά και βλέπει και πετάει, αλλά βασικά κινείται με άλματα από φύλλο σε φύλλο από τοποθεσία σε τοποθεσία. Και δεν μπορεί να προβλέψει εάν το άλμα της την οδηγήσει στο πεινασμένο ράμφος κάποιου πουλιού ή τη γλώσσα ενός βατράχου! Η αράχνη είναι κάπως διαφορετική. Υφαίνει τον ιστό της και… περιμένει! Και αυτή εμπιστεύεται το άγνωστο.
Αλλά τώρα θα ήθελα να γράψω λίγο περισσότερο για την ακρίδα. Η ακρίδα εξ΄ αιτίας λοιπόν αυτής της ιδιότητάς της έχει ταυτιστεί με την “τύχη”. Διότι κατά κάποιον τρόπο βασίζει σε έναν βαθμό την επιβίωσή της στο τυχαίο. Και επειδή μου αρέσουν κάθε είδους ζώα, έντομα, ερπετά κλπ. πόσω μάλλον η ακρίδα, η οποία εμπεριέχει και έναν τόσο ισχυρό συμβολισμό.
Κάποια στιγμή μία όμορφη και μεγάλου μεγέθους ακρίδα εισήλθε κρυφίως εις το δωμάτιό μου! Από κάποιο ανοιχτό παράθυρο ή μπαλκονόπορτα. Για να είμαι ειλικρινής δεν με ενόχλησε καθόλου. Καμιά φορά έκανε και κανένα απρόβλεπτο άλμα, αλλά η αλήθεια είναι πως μία έμπαινε μία έβγαινε, έτρωγε μερικά φύλλα και επέστρεφε και ήταν όλα μια χαρά.
Μία ημέρα ένας επισκέπτης την είδε σε κάποιον άλλο χώρο, διότι κυκλοφορούσε παντού στην κατοικία και προτού προλάβω να του εξηγήσω και να τον σταματήσω, την χτύπησε και την… σκότωσε! Την φοβήθηκε και θεώρησε πως θα μου έκανε καλό να την εξολοθρεύσει.
Μα εμένα ήταν η… ακρίδα μου και επιπλέον δεν με ερώτησε! Και η ακρίδα μου αντιπροσώπευε την τύχη μου!
Συμπέρασμα 1: την τύχη σου συνήθως την καταστρέφουν άλλοι, ακόμα και εάν νομίζουν πως το κάνουν για καλό!
Μετά από αυτό πέρασα ένα διάστημα χωρίς ακρίδα, ώσπου κάποια στιγμή και πάλι μία τραυματισμένη ήλθε στο προσκεφάλι μου. Της έλλειπε το ένα από τα δύο μεγάλα και ισχυρά της πόδια, μάλλον από κάποια ανεπιτυχή επίθεση ράμφους κάποιου πουλιού. Την περιέθαλψα για κάποιο μικρό διάστημα, αλλά μετά την λυπήθηκα. Είναι κρίμα σκέφτηκα να την έχω σε ένα κουτί (διότι αυτή την τοποθέτησα σε ασφαλές σημείο, ώστε να μην έχει την τύχη της προηγούμενης).
Αλλά μετά άρχισα να αισθάνομαι τύψεις. Ήταν χωρίς ένα πόδι, να την έχω και περιορισμένη πήγαινε πολύ. Την άφησα έξω στον κήπο σε κάποιο λουλούδι να εύρει το δρόμο της. Την επομένη το πρωί ήταν λίγο παραπέρα πεθαμένη με στρατιά μυρμηγκιών επάνω της. Υπέθεσα ήταν η ίδια, διότι και σε αυτήν έλλειπε το ίδιο πόδι. Πάει και αυτή η τύχη μου!
Συμπέρασμα 2: με την τύχη σου οφείλεις (επιβάλλεται) να είσαι εγωιστής και ποτέ φιλάνθρωπος. Δεν την χαρίζεις, διότι αφορά εσένα! Και εάν το πράξεις θα καταλήξει τροφή για τα μυρμήγκια. Χρήσιμη μεν και πάλι, αλλά όχι για εσένα. Διότι δικιά σου ήταν!
Κι εκεί που περπατούσα και αγνάντευα να’ σου πάλι μία ακρίδα να πέφτει με ορμή επάνω μου. Ωπ! Αυτήν τη φορά έμαθα! Δεν την γλυτώνει! Την πιάνω και με πόνεσε μάλιστα, διότι άρχισε να… κλωτσάει (αυτή μάλιστα ήταν και η δυνατότερη) και αμέσως την τοποθετώ σε ένα… πολυτελές κουτί με πλούσια τροφή από τα γύρω φυτά και δένδρα.
Την περιποιήθηκα και δεν είχε κάποιο ορατό θέμα, αλλά βέβαια δεν ήμουν και μέσα στο μυαλό της. Ώσπου μια ημέρα… πέθανε! Οι ακρίδες είναι σχετικά βραχύβια έντομα, όπως όλα λίγο πολύ τα αντίστοιχα του γένους της και ζουν περίπου έναν χρόνο. Εάν ήταν ήδη οχτώ μηνών, όταν την βρήκα, ουσιαστικά έκλεισε τον βιολογικό της κύκλο. Αλλά τον έκλεισε μαζί μου!
Συμπέρασμα 3: όταν μάθεις πώς να αναγνωρίζεις την τύχη σου, τότε αιχμαλώτισέ την και φρόντισέ την και μην την αφήσεις να φύγει. Αλλά όπως και ο χρόνος ζωής της ακρίδας τελειώνει, το ίδιο θα συμβεί και με την τύχη σου!
Κάποτε είχα μια ακρίδα!
Σημ.: Εάν πρόκειται να με επισκεφθείτε δεν θέλω να ανησυχήσετε. Δεν υπάρχει καμιά ακρίδα πλέον στο χώρο μου. Τη βασιλική κόμπρα μου παρακαλώ μόνο μην πειράξετε.
