Πάντα με απασχολούσε ένα σπουδαίο μεταφυσικό ζήτημα: γιατί ο Σίσυφος ΔΕΝ επαναστάτησε και δεν απόδιωξε την φοβερή τιμωρία από επάνω του. Κοινώς, γιατί δεν σταμάτησε να επαναλαμβάνει αενάως την κίνηση αυτή της μεταφοράς του βράχου στην κορυφή του βουνού τη στιγμή κατά την οποίαν αυτός ΠΑΝΤΑ κυλούσε πάλι κάτω.
Ο Σίσυφος ήταν ακριβώς αυτός ο μυθικός ήρωας -μία σπουδαία προσωπικότητα-, ο οποίος για την “ασέβειά” του (κατά τους Θεούς) τιμωρήθηκε σε αυτό το δυσβάσταχτο μαρτύριο. Όσες και όσοι δεν θυμόσαστε περισσότερα, διαβάστε το σχετικό λήμμα σε κάποια εγκυκλοπαίδεια ή μυθολογία.
Το ερώτημα μου όμως, όπως στην πορεία της ζωής μου άρχισα να αντιλαμβάνομαι, ήταν εξ΄ αρχής άτοπο. Ο Σίσυφος και ο βράχος του και μαζί και η τιμωρία του ΔΕΝ αποτελούσαν ξεχωριστές οντότητες, αλλά εγγενώς ήταν μία! Μία ολότητα, η οποία δεν θα μπορούσε ποτέ να διαχωριστεί. Ακριβώς όμως αυτή είναι και η ζωή.
Η άλυσος, η οποία τόσο συχνά βλέπουμε γύρω μας να κόβεται σε πολλούς ανθρώπους είναι η αυταπάτη πως ΔΕΝ υπάρχει βράχος, πως ΔΕΝ υπάρχει αυτό το μαρτύριο, πως ΔΕΝ είναι δίκαιο να συμβαίνει.
Κανένας ποτέ δεν διακήρυξε πως η ζωή είναι δίκαιη, κανένας ποτέ δεν θεώρησε πως η ζωή είναι ένας ευχάριστος περίπατος (και όχι μία αέναη ανάβαση σε ένα βουνό σπρώχνοντας έναν βράχο, ο οποίος ξανακυλά στη βάση), κανένας ποτέ δεν σκέφτηκε πως θα πρέπει να αμφισβητηθεί το βουνό ή ο βράχος. Ο Σίσυφος ήταν και είναι όλα αυτά μαζί: η ζωή μας!
Η μόνη φορά κατά την οποίαν ο Σίσυφος σταμάτησε το μαρτύριό του ήταν όταν άκουσε το τραγούδι του Ορφέα στην κάθοδο του τελευταίου στον Άδη, προκειμένου (ο Ορφέας) να επαναφέρει την αγαπημένη του Ευρυδίκη στον Άνω Κόσμο. Συγκινήθηκε τόσο από τη θεσπέσια μελωδία, ώστε κάθισε επάνω στο βράχο του να απολαύσει τις λίγες μαγικές στιγμές.
Αποτελούν ΚΑΙ αυτές τμήμα της ολότητας της ζωής. Η μόνη διαφορά στην πραγματική ζωή από το μύθο είναι πως ίσως -ίσως- είναι λίγο περισσότερες.
Κάθισες επάνω στο βράχο σου, Σίσυφε και η θαυμάσια Λατινική απόδοση: Inque tuo sedisti, Sisyphe, saxo.
Τι μεγαλείο!
