Την Ιωάννα τη γνωρίζω… καθόλου! Δηλαδή τη γνωρίζω όπως όλοι μας, διαβάζοντας τη φριχτή ιστορία της από τα διάφορα ειδησεογραφικά μέσα. Και όλοι μας με τρόμο αναλογιζόμαστε πώς θα αντιδρούσαμε εάν –ο μη γένοιτο- συνέβαινε και σε εμάς. Αφορμή όμως γι΄ αυτό το άρθρο στάθηκε μία φωτογραφία της, την οποίαν είδα και την οποίαν, όπως διάβασα, ανάρτησε στο προσωπικό της προφίλ. Και δεν ήταν ακριβώς η φωτογραφία η αφορμή, αλλά το πόσο πιο όμορφη είναι τώρα σε σχέση με το προηγούμενο “άκαυτο” πρόσωπό της!
Αυτό με εξέπληξε!
Και εάν επρόκειτο να την έκρινα όπως ένας τυπικός ανέμπνευστος διαφημιστής καλλυντικών επιδερμίδας προσώπου, οι ατέλειες, τα σπασίματα στο δέρμα και οι γενικότερες ασυμμετρίες της θα αποτελούσαν λόγους απόρριψης. Ωστόσο τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν πρόσεξα. Η συνολική ομορφιά, την οποίαν αποπνέει η φωτογραφία είναι ασυναγώνιστη.
Η Ιωάννα στην προηγούμενη ζωή της είχε ένα “κοινό” και αισθητικά αποδεκτό πρόσωπο. Τίποτα το ιδιαίτερο, όπως χιλιάδες και εκατομμύρια άλλες κοπέλες στην ηλικία της. Το βιτριόλι βάναυσα και βίαια της το άλλαξε. Και τα βαθιά εγκαύματα δημιούργησαν τελικά το καλύτερο.
Την Ιωάννα, εάν τη συναντούσα νωρίτερα ίσως και να την αντιπαθούσα ή να μην την πρόσεχα. Ούτε τον χαρακτήρα της μπορώ να ερμηνεύσω. Δεν γνωρίζω τίποτα και δεν είμαι εδώ για να κρίνω. Αλλά…
Αλλά βλέπω το αποτέλεσμα μετά από μία τραγική παρέμβαση στη ζωή της. Και το υγρό βιτριόλι στο πρόσωπο της Ιωάννας είναι ακριβώς το ίδιο με το “βιτριόλι”, το οποίο όλοι μας δεχόμαστε κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Στην Ιωάννα φάνηκε στο πρόσωπο. Σε όλους τους υπολοίπους “φαίνεται” μόνο στην καρδιά ή την ψυχή μας και ενίοτε και στο σώμα μας. Δεν υπάρχει όν, το οποίο να μην το έχει τουλάχιστον για μια φορά δεχθεί. Αλλά αφού είναι καλά κρυμμένο δεν μπορούμε να το διακρίνουμε, όπως στην Ιωάννα.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Διότι, όπως η Ιωάννα είναι / ήταν ένα “κοινό” πρόσωπο, το ίδιο ισχύει για την συντριπτική πλειοψηφία των συνανθρώπων μας. Περπατάμε στο δρόμο, άλλοτε ανταλλάσσουμε βλέμματα, άλλοτε όχι, τους προσπερνάμε αλλά όλοι (κι εμείς μαζί) έχουν δεχθεί κάποιο “βιτριόλι”, το οποίο ΔΕΝ βλέπουμε.
Κάποιοι όμως γίνονται χειρότεροι, το μίσος κυριαρχεί στην καρδιά τους και ασχημαίνουν ως άνθρωποι. Χύνουν δηλητήριο, εκφράζουν συνεχώς οργή και στο τέλος δυστυχούν πολύ περισσότερο και επιδιώκουν να διασπείρουν τη δυστυχία τους σε όσους μπορούν. Σε κάποιους το καταφέρνουν, σε κάποιους όχι, το αντίθετο μάλιστα.
Εν κατακλείδι, δύο στοιχεία θα ήθελα να επισημάνω:
- Η Ιωάννα δεν έγινε ομορφότερη από μόνη της (μόνο). Υποστηρίχτηκε, από ανθρώπους γνωστούς και αγνώστους και από την κοινωνία ολόκληρη (σχεδόν). Και η Ιωάννα ήταν ένας “μέσος όρος”. Αναλογιστείτε λοιπόν μία πραγματική ΗΓΕΣΙΑ πόσο ισχυρή επίδραση μπορεί να έχει και πώς μπορεί να μεταμορφώσει “μέσους όρους” σε αγωνιστές. Και πώς ένα κακό, μία τραγωδία (τυχαία ή από πρόθεση) μπορεί να είναι η αφορμή γι’ αυτό. Αξιολογείστε γύρω σας και αναρωτηθείτε. Πόσες και πόσοι έχουν δεχθεί ισχυρότερο “βιτριόλι” από αυτό της Ιωάννας; Σίγουρα όχι η πλειοψηφία, αλλά είναι πάρα πολλοί.
- Υπάρχει όμως και μία προϋπόθεση για να συμβεί το προηγούμενο: οι εσωτερικοί πυλώνες και οι ηθικές αξίες. Δεν διακρίνονται πάντα και η όμορφη αλλά άχρωμη εξωτερική εικόνα, όπως το προηγούμενο πρόσωπο της Ιωάννας δεν είναι το κριτήριο. Ένα βίαιο “χτύπημα” της ζωής, ένας θάνατος, μία οικονομική καταστροφή, μια προσωπική αποτυχία είναι το “βιτριόλι”, το οποίο θα σε οδηγήσει. Αλλά πρέπει και να το έχεις…
Η Ιωάννα εξακολουθεί να μου είναι άγνωστη και θα παραμείνει. Το πρόσωπό της όμως και οι προηγούμενες σκέψεις όχι.
