Τα μνημόνια, όταν παρέλθει ο χρόνος τους και τα κρίνει η ιστορία θα μείνουν κατά τη γνώμη μου παραδείγματα (case studies στο Harvard) γιά δύο πράγματα:
- Για την μοναδική αθλιότητα των ξεφτιλισμένων μέσων “ενημέρωσης” κοινώς τηλεοπτικών καναλιών και εφημερίδων και πουλημένων μέχρι ρανίδος “δημοσιογράφων” να διαλύσουν το ηθικό του Ελληνικού λαού από το 2010 και μετά. Από τις πλέον οργανωμένες (και επιτυχημένες) εκστρατείες καταδολίευσης του λαϊκού αισθήματος. Το σφυροκόπημα καθημερινό από τα “βωθρό-κάναλα” και δεν θα διαφωνήσω εδώ με τον χαρακτηρισμό, είναι σε τεράστιο βαθμό υπεύθυνο για την καταβαράθρωση κάθε θετικού συναισθήματος του απλού Έλληνα πολίτη, ικανού να ανατρέψει την όποια κατάσταση.
- Για την μοναδική ανοησία επιλογής της Ιθάκης για ένα διάγγελμα εξόδου από τα μνημόνια, (το τρίτο το υπέγραψε βουστροφηδόν ο ίδιος), ο οποίος κατέλαβε την εξουσία με το φανταστικό πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.
Είναι η πρώτη φορά στα 3 χρόνια της διακυβέρνησης, όπου εντοπίζω σφάλμα επικοινωνιακής στρατηγικής από την κυβέρνηση.
Η συγκεκριμένη είναι άριστη στην “βαφή” των χρωμάτων σε αντίθεση με την θλιβερή αντιπολίτευση, για την οποία η ανάληψη της εξουσίας (εάν προκύψει) θα είναι το επόμενο case study με την απόλυτα αποτυχημένη έως τώρα επικοινωνιακή πολιτική της.
Αλλά γιατί η επιλογή της Ιθάκης ήταν σφάλμα;
Η Ιθάκη παραπέμπει κατ’ ευθείαν στον Καβάφη και κάπως στην Οδύσσεια, αλλά αυτή δεν μετρά τόσο, διότι εμπεριέχει και… Κίρκη και Λωτούς. Ακόμα και ο τελευταίος μαθητής όμως έχει ακούσει για κάποιο ποίημα, όπου εκθειάζεται η σκληρή διαδρομή παρά ο προορισμός της.
Και η Ιθάκη συνειρμικά παραπέμπει σε κάτι ανάλογο. Το πρόγραμμα όμως της Θεσσαλονίκης, στο οποίο οφείλεται η εκλογική επιτυχία της κυβέρνησης βασιζόταν σε νταούλια και χορούς.
Και τώρα ξαφνικά έχουμε αντί πανηγυριών με κλαρίνα, υψηλής κουλτούρας ποίηση με προβληματισμούς για το ταξίδι παρά για τον προορισμό.
Μένω… speechless (άφωνος) με την αστοχία των έως τώρα άριστων επικοινωνιολόγων του!
Το διάγγελμα έπρεπε να δοθεί σε ένα εμβληματικό νησί.
Προσωπικά θα πρότεινα την Σαντορίνη στον κρατήρα με φόντο τις στάχτες και την καταστροφή και με κεντρικό μήνυμα: Αφού τα καταφέραμε μέσα από τις στάχτες των προηγουμένων, είναι η ώρα σαν ηφαίστειο να εκραγούμε και να κατακτήσουμε τον κόσμο και αυτό με φόντο την καλντέρα.
Και κατόπιν μία μικρή, διακριτική όμως περιήγηση στα αξιοθέατα του νησιού με μία Lamborghini και δύο super models να υπενθυμίζουν πως ΤΩΡΑ ήρθε η ώρα να απολαύσεις τους κόπους και τις θυσίες σου.
Φυσικά και υπερβάλλω, αλλά δεν μπορείς να εκλέγεσαι με ένα άκρως χορευτικό πρόγραμμα και να περιμένεις να επανεκλεγείς με πρόγραμμα κόπων και ταξιδιού με υπόνοιες Οδύσσειας ή Καβάφη!
Το μήνυμα έπρεπε να ήταν σαφές:
Παιδιά κερδίσαμε, πάμε τώρα να απολαύσουμε τα πρώην νταούλια, τα οποία μας στέρησαν οι άλλοι, τα προηγούμενα χρόνια.
Μην γελάτε!
Τα δύο πρώτα μνημόνια στηρίχθηκαν στην κακομοιριά και την μιζέρια και οι κυβερνήτες πήραν τον πούλο. Το τρίτο στα νταούλια και οι κυβερνήτες πήραν την εξουσία.
Μην επενδύετε πάλι στο αποτυχημένο μοντέλο του πούλου.
Υπάρχει η Μύκονος, τα Αστέρια Γλυφάδας και τόσα άλλα όμορφα.
Η Ιθάκη ήταν λάθος. Δώστε Μύκονο και Σαντορίνη!
Σημ. Το εννοώ σοβαρά, ασχέτως εάν το γράφω με αυτό το ύφος. Humor is NOT a laughing matter (Το χιούμορ ΔΕΝ είναι αντικείμενο για γέλια)!
