Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Θαλαμηγός 100 μέτρων και Πύργος στην Αβινιόν;

(Δεν αφορά επιχειρήσεις, ασχέτως του προλόγου αλλά… ψυχολογία)

Μία πολύ καλή τακτική για να καταλάβεις εάν το επιχειρηματικό σου σχέδιο είναι ρεαλιστικό και υλοποιήσιμο είναι να το σκεφτείς χωρίς να έχεις τον περιορισμό των χρημάτων. Φαντάσου πως έχεις απεριόριστα κεφάλαια. Μπορείς να συγκεκριμενοποιήσεις το κόστος της επένδυσης; Εάν ναι, τότε γνωρίζεις τι χρειάζεσαι. Εάν όχι –όπερ και το σύνηθες- σημαίνει πως απλά… ονειρεύεσαι.

Και το όνειρο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι συγκεκαλυμμένη δικαιολογία ΜΗ γνήσιας επιθυμίας. Απλώς θεωρείς τα χρήματα ως δικαιολογία. Φυσικά δεν εννοώ να έχεις στο νου σου να κατασκευάσεις διυλιστήρια πετρελαίου στο… Ομάν, ούτε να αγοράσεις 50 δεξαμενόπλοια ή 100 αεροσκάφη. Αναφέρομαι σε σχετικά προσιτές καταστάσεις.

Αλλά το θέμα του άρθρου δεν αφορά επιχειρήσεις. Αφορά… ψυχολογία. Ας υποθέσουμε λοιπόν πως διαθέτεις 500 εκατομμύρια δολάρια ενώ ετησίως έχεις ισόβιο εξασφαλισμένο εισόδημα 50 εκ. δολαρίων. Θα αγόραζες μία θαλαμηγό των 100 μέτρων και αξίας 250 εκ. δολαρίων, καθώς και ένα πύργο στην Αβινιόν με άλλα 70 εκ. δολάρια; Κανένα λογιστικό πρόβλημα, αφού διαθέτεις 500, συνεπώς θα σου μείνουν και (500-250-70=180 εκ. δολάρια) και ως εκ τούτου θα καλύψεις τα πρώτα άμεσα έξοδα λειτουργίας και συντήρησης και των δύο.

Αλλά… but!

Υπάρχει ένα πρόβλημα. Στη θαλαμηγό θα πρέπει αναγκαστικά να συμβιώνεις με άλλους 30-40 ανθρώπους, ενώ και στον πύργο σου θα έχεις την ανάγκη υπηρετικού προσωπικού· και μάλιστα σε σημαντικό αριθμό. Τουλάχιστον 10, μαζί και τον chauffer (οδηγό κατά τη λαϊκή έκφραση) της Rolls Royce σου των μόλις 500 χιλιάδων δολαρίων (τι να κάνουμε ξεπέφτεις και σε φτηνο-αντικείμενα που και που).

Για να νιώθεις άνετα με όλα τα προηγούμενα θα πρέπει να θεωρείς τους ανθρώπους αυτούς, ως… εξαρτήματα. Δεν θα πρέπει καθόλου να υπάρχει άλλη εικόνα στο μυαλό σου. Μέρος της θαλαμηγού, όπως οι μηχανές και τα σερβίτσια, μέρος του πύργου, όπως τα έπιπλα και οι κουρτίνες.

Αυτό προσωπικά νομίζω, τουλάχιστον εγώ για εμένα. Και προσέξτε! Δεν πρόκειται για ζήτημα υποκριτικής ταπεινοφροσύνης ή συστολής. Απλά προσωπικά θα αγόραζα ένα Riva ή ένα (όχι μία) Aston Martin (ναι η γνωστή φίρμα των αγαπημένων αυτοκινήτων του James Bond κατασκευάζει και ανάλογα σκάφη) να τα χειρίζομαι μόνος μου, όπως και ένα επίσης πανάκριβο κτίσμα στην Αβινιόν, με πισίνες και τα σχετικά, και να το… ξεσκονίζω μόνος μου, αλλά μικρού σχετικά μεγέθους (σε σχέση τουλάχιστον με την επιφάνεια του πύργου).

Και κυρίως ΔΕΝ θα είχα καθόλου υπηρετικό προσωπικό! Για τη Rolls δεν το συζητάμε, σιγά μην άφηνα άλλον να την πιάσει στα χέρια του.

Εδώ λοιπόν υπάρχει μία σοβαρότατη διαφοροποίηση όσον αφορά τη στάση στον πλούτο. Η ιδέα υπηρετικού προσωπικού και μάλιστα εν είδει “εξαρτήματος” μου είναι ανυπόφορη. Ούτε μου αρέσει να με υπηρετούν. Οποτεδήποτε θα χρειαζόμουν βοήθεια πολύ ευχαρίστως θα την ανέθετα σε έντιμους εργαζομένους αλλά όχι να διαβιώ με σχέση αφεντικού – προσωπικού μαζί τους.

Οι αριστοκρατικής καταγωγής άνθρωποι και κάτοχοι βαθέως κληρονομημένου πλούτου δεν το σκέπτονται καθόλου αυτό. Γεννήθηκαν και μεγάλωσαν με αυτό το δεδομένο. Και μπορεί να είναι και καλοί άνθρωποι, αλλά η οπτική τους είναι κυρίως αυτή. Οι άλλοι, οι νεόπλουτοι μετατρέπονται σε στυγνούς δυνάστες των ανθρώπων, της κοινωνικής τάξης (προσοχή, δεν το γράφω υποτιμητικά) από την οποίαν προέρχονται.

Ποιο όμως είναι πάντοτε το πρόβλημά των τελευταίων;

Θα υπάρχει κάποιος, ενδεχομένως μισητός και ίσως ανταγωνιστής τους, ελαφρώς πλουσιότερος, του οποίου η θαλαμηγός θα είναι 110 μέτρα και ο πύργος του όχι στην Αβινιόν, αλλά στο Μόντε Κάρλο με διπλάσια έκταση.

Αυτό πώς θα το αντέξουν;

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)