Πριν από λίγες ημέρες παρακολούθησα μία ταινία του 1999, την οποίαν ενώ θυμόμουν πως την είχα παρακολουθήσει αρχές του 2000, τελικά… δεν τη θυμόμουν καθόλου! Πολύ περίεργο αυτό για εμένα, διότι γενικά έχω… κινηματογραφική μνήμη στις ταινίες σε ό,τι όμως θέλω να θυμάμαι.
Τότε γιατί δεν τη θυμόμουν;
Και μάλιστα ούτε στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό μου η ανατρεπτική πλοκή της. Αυτό με εξέπληξε (η έκπληξη αφού την είδα).
Πώς έγινε λοιπόν αυτό; Και για να εξηγούμαι η ταινία είναι αριστούργημα και ο ορισμός της κινηματογραφικής τελειότητας. Δεν μπορείς να εντοπίσεις ούτε το παραμικρό ψεγάδι. Άριστη σκηνοθεσία, άριστο σενάριο, εκπληκτικές ερμηνείες από όλους και μία άκρως ακριβής διαχείριση των λεπτομερειών, φαινομενικά ασήμαντων αλλά τελικά τόσο σημαντικών.
Μία ταινία θρύλος.
Αλλά αφού δεν μου έμεινε… τίποτα, τότε ποιο το νόημά της;
Μία εξήγηση είναι να ΜΗΝ την είχα παρακολουθήσει και να θυμάμαι λάθος. Να τη συνδύασα ενδεχομένως με κάποια παρόμοια ταινία, αλλά και πάλι γιατί θυμάμαι κάποιες στιγμές της; Ωστόσο ο άνθρωπος έχει την θαυμαστή ικανότητα να συνθέτει ανύπαρκτες αναμνήσεις και να πιστεύει πως έζησε κάτι, το οποίο ήταν στη φαντασία του.
Η άλλη πιθανή εξήγηση είναι να την είδα και να την… απώθησα. Εκείνη την περίοδο έχασα τον πατέρα μου και είχα και διάφορα άλλα σοβαρά ζητήματα να αντιμετωπίσω. Η “6η Αίσθηση” ενώ φαινομενικά είναι μία ταινία θρίλερ στην πραγματικότητα κινείται και σε ένα δεύτερο επίπεδο. Αυτά τα… δεύτερα ή περισσότερα επίπεδα αντίληψης σε μία ταινία είναι και τα πλέον επικίνδυνα. Διότι αναμοχλεύουν τον εσωτερικό σου κόσμο και αυτό δεν είναι πάντοτε ευχάριστο ή επιθυμητό.
Και αυτό το δεύτερο επίπεδο το αντιλήφθηκα με την πρόσφατη θέασή της. Ακόμα και τώρα όμως με λίγο κόπο. Έπρεπε να το σκεφτώ και δεν προέκυψε αυθόρμητα. Ίσως να ήταν τα κατάλοιπα των τότε εσωτερικών εμποδίων και απαιτούσε μία εκ νέου πίεση. Και ίσως επέλεξα να την παρακολουθήσω και πάλι τώρα, όπου άλλα σχετικά θέματα με απασχολούν, όπως και τότε και επιβαλλόταν μία διόρθωση σε κάποια εκκρεμότητα. Φαίνεται πως τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Δεν μπορείς ποτέ να κοιτάξεις μέσα σε ένα βιβλίο ατιμώρητα. Δεν μπορείς να παρακολουθήσεις το ίδιο μία κινηματογραφική ταινία επίσης ατιμώρητα.
Και όσο μεγαλύτερη είναι αυτή η “τιμωρία” τόσο σημαντικότερη είναι η ταινία ή το βιβλίο, τουλάχιστον για εσένα. Κάθε βιβλίο, κάθε ταινία είναι εκεί για να σου υπενθυμίσει το ρόλο σου στη ζωή και να σου υποδείξει “κάτι”.
Και εάν αυτό δε συμβεί, είναι ένα παράθυρο ώστε να διεισδύσεις στο μυαλό ενός άλλου ανθρώπου και πάντα κάτι έχεις να εισπράξεις.
Η “6η Αίσθηση” είναι εκεί για να σου ερεθίσει την 7η.
Σημ.: Παρακαλώ όσες και όσοι την έχετε παρακολουθήσει και τη θυμόσαστε ΜΗΝ αποκαλύψετε τίποτα σχετικό με την πλοκή της.
