Το 1973 ήμουν μόλις 10 ετών. Ωστόσο επειδή στο σπίτι μας η πολιτική ήταν το κυρίαρχο θέμα θυμάμαι με ακρίβεια τα γεγονότα της περιόδου εκείνης.
Η χούντα! Παιδιά η χούντα ήταν χούντα. Τελεία και παύλα. Ένα σιχαμερό και επαίσχυντο καθεστώς, το οποίο στερούσε την ελευθερία των πολιτών και μόνο αθλιότητα και αθλιότητα ήταν. Προσθέτω και φαιδρότητα, διότι οι καρικατούρες αρχηγοί της ήταν και ασήμαντα ανθρωπάκια. Τώρα, τα περί του ότι ο Παπαδόπουλος ήταν “καλός” και χάρισε τα δάνεια των αγροτών και έκανε… “μεταρρυθμίσεις” και υπήρχε τάξη και ασφάλεια απαξιώ να σχολιάσω. Ειδικά για την “ασφάλεια” ναι υπήρχε και σας το διαβεβαιώνω διότι κάθε ημέρα είχαμε ασφαλίτη στο σπίτι μας! Μάλιστα ερωτούσαν τον αδελφό μου, ο οποίος ήταν μεγαλύτερος για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, προκειμένου να του εκμαιεύσουν… πληροφορίες. Τόσο σιχάματα και ξευτιλισμένοι ήταν και θυμάμαι που έτρεμαν τα πόδια του Περικλή (δεν ζει να σας τα διηγηθεί ο ίδιος).
Σίγουρα, όπως αξιολογήσαμε εκ των υστέρων δεν ήταν στο επίπεδο βιαιότητας της χούντας των κρατών της Νοτίου Αμερικής ή του Φράνκο, αλλά χούντα… light δεν γνωρίζω εάν μου επιτρέπεται να την ονομάσω.
Και μέσα σ’ αυτήν την καταχνιά συνέβη το γεγονός αρχικά στη νομική και κατόπιν στο Πολυτεχνείο. Θυμάμαι τις ημέρες εκείνες με τα τηλέφωνα και τις επισκέψεις διαφόρων φίλων του πατέρα μου (όλοι με το ένα πόδι στη φυλακή) να έρχονται και να διαβουλεύονται για το τι θα γίνει. Και ομολογουμένως υπήρχε ένας μεγάλος ενθουσιασμός, μαζί και ανησυχία. Οι πληροφορίες, όπως αντιλαμβάνεστε ήταν πολύ φειδωλές και ασαφείς, αλλά γνωρίζαμε πως πλέον είχε σπάσει το δοχείο του φασισμού. Βέβαια κατόπιν η απογοήτευση με τη χούντα του Ιωαννίδη και τα τραγικά γεγονότα στην Κύπρο, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Από τη στιγμή όμως εκείνη δεν ήταν η χούντα το ίδιο. Όλοι μας γνωρίζαμε για τις συλλήψεις, φυλακίσεις, τις εξορίες, τους βασανισμούς στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και βεβαίως και κάποιες δολοφονίες. Αφορούσαν ωστόσο διακεκριμένα (εννοώ συγκεκριμένα) πρόσωπα με διακηρυγμένη και δημόσια στάση κατά των συνταγματαρχών. Και ο φόβος – τρόμος. Αλλά στο Πολυτεχνείο διαπράχτηκε μία δολοφονία, η οποία διέφερε από τις προηγούμενες. Στο Πολυτεχνείο διαπράχτηκε ένα έγκλημα συνολικά του καθεστώτος προς τη νεολαία της Ελλάδος. Όπως ήταν η 21η Απριλίου έγκλημα των επίορκων συνταγματαρχών κατά της δημοκρατίας (έστω και λαβωμένης τότε), κάπως αντίστοιχα ολικό έγκλημα ήταν και αυτό της χούντας στο Πολυτεχνείο.
Τα γεγονότα εκείνα δημιούργησαν μία σπίθα, έναν ενθουσιασμό, μία αχτίδα φωτός πως το καθεστώς δεν ήταν ανίκητο. Το αίμα στις ερπύστριες δεν ξεπλένεται.
Οι δεκαετίες πέρασαν και η ανάμνηση άρχισε να διαβρώνεται με δόλιο και ανήθικο τρόπο. Άρχισαν να υποβαθμίζουν τα γεγονότα, να αμφισβητούν τους νεκρούς, να χαρακτηρίζουν το Πολυτεχνείο ως… τεντιμποϊσμό και άλλα ανεκδιήγητα… Και να σας εκμυστηρευτώ και κάτι; Γράφουμε για την μελλοντική πορεία πολλών (όχι του πλήθους όμως) εκ των φοιτητών και πως εξελίχθηκαν. Σύμφωνοι! Εγώ όμως για να είμαι ειλικρινής έχω αναρωτηθεί πολλές φορές εάν θα έμενα στη σχολή τότε και εάν θα έπαιρνα και το μικρόφωνο να κραυγάζω “Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο”. Δεν το έχω απαντήσει ακόμα. Κάποιοι όμως το έκαναν. Ας είχαν το θάρρος και οι υπόλοιποι.
Μη συγχέετε το γεγονός αυτό καθ΄ εαυτό με τα πρόσωπα και με τη συνέχεια. Αυτό ΔΕΝ είναι σκεπτικό. Είναι κάτι άλλο. Το γεγονός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι αυτόνομο και ανεξάρτητο, όπως σε πολύ μεγαλύτερο βέβαια βαθμό και παγκόσμια σημασία η Γαλλική Επανάσταση ή η Οκτωβριανή. Και οι προηγούμενες “ατύχησαν” (και τραγικά μάλιστα) στη συνέχεια και από πλευράς προσώπων και συνεπειών. Αλλά το πνεύμα τους ενέπνευσε και διαπότισε γενιές και γενιές ανθρώπων για ένα καλύτερο μέλλον. Και όπως δεν μπορείς να διαγράψεις την Γαλλική ή την Οκτωβριανή Επανάσταση από την ιστορία, άλλο τόσο δεν επιτρέπεται να διαγράψεις το Πολυτεχνείο από τη σύγχρονη Ελληνική ιστορία.
Σημ. Διόλου δεν καταπιάνομαι με καπηλευτές και σαλτιμπάγκους της σύγχρονης πολιτικής, όπως με νεόκοπους δήθεν διανοούμενους – σκεπτικιστές, αμφισβητίες εκλογικευτές. Τα σκουπίδια με τα σκουπίδια παρακαλώ.
