Παρακολούθησα με μεγάλο ενδιαφέρον το τελευταίο μέρος της λεγόμενης τριλογίας του πολέμου των Στήβεν Σπήλμπεργκ και Τομ Χάνκς (παραγωγοί μόνο) Masters of the Air (Κύριοι του Αέρα). Αναφέρεται στην περιβόητη και ματωμένη 100ή αεροπορική μοίρα βομβαρδισμού των Ηνωμένων Πολιτειών με κύριο αεροσκάφος το φρούριο B-17.
Δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες ούτε οτιδήποτε άλλο παρά μόνον θα σταθώ στο τελευταίο επεισόδιο. Επεισόδιο της ζωής παρά της σειράς, διότι όλοι γνωρίζουμε το αποτέλεσμα του πολέμου.
Η 100ή μοίρα βομβαρδισμού έδρευε στην Αγγλία κατά τη διάρκεια του πολέμου και το αεροδρόμιο έσφυζε από ζωή και… θάνατο ή πόνο. Οι απώλειες ήταν τρομακτικές και ελάχιστοι κατάφεραν να επιστέψουν στην πατρίδα τους μετά από 25 επιτυχημένες αποστολές στη Ναζιστική Γερμανία.
Κάποια στιγμή όμως ο πόλεμος τελειώνει, είναι νικηφόρος και οι εναπομείναντες θα πρέπει να επιστρέψουν στην Αμερική.
Το αεροδρόμιο αδειάζει και παραμένει βουβό, οι πολύ δυνατές φιλίες, οι οποίες αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου αναγκαστικά διακόπτονται όχι όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά την καθημερινή επαφή, ο πόνος για τις απώλειες όσων δεν είναι μαζί τους βαρύς και πικρός, αλλά…
…αλλά όλοι ενώ είχαν κάθε λόγο να χαίρονται αφού επέστρεφαν ζωντανοί και νικητές δεν… χαίρονταν ακριβώς. Αυτή ΗΤΑΝ η ζωή τους. Και μία ζωή καθόλου καθημερινή. Μία ζωή ξεχωριστή και στα όρια του μεταφυσικού.
Και μέσα στην ένταση και τις ελπίδες επιστροφής από κάθε πτήση στον “μολυσμένο” από ναζισμό αέρα της Γερμανίας οι αναπνοές ήταν πολύ διαφορετικές. Και μετά η επιστροφή στην πολιτική και ίσως πεζή ζωή.
Γιατί τα γράφω αυτά;
Διότι ένοιωσα το ίδιο συναίσθημα με τους πολεμιστές, αλλά και τους κατοίκους των γύρω περιοχών, τον πόνο του αποχωρισμού του τέλους ακόμα και με νίκη. Κι αναλογίστηκα…
Οι δυσκολίες, τις οποίες βιώνουμε πάρα πολλοί άνθρωποι σήμερα όταν υποθέσουμε τελειώσουν και με νικηφόρο αποτέλεσμα (όσες δύνανται αντικειμενικά να ανατραπούν, διότι κάποιες είναι μη αναστρέψιμες) πώς θα νοιώσουμε;
Η ώρα του (νικηφόρου) τέλους ακολουθείται από μία και μόνο μία λέξη:
Και μετά;
Απολαύστε λοιπόν τις δυσκολίες, διότι δεν γνωρίζουμε μήπως ο πόνος αποχωρισμού από αυτές δεν είναι τόσο απλός ή ανακουφιστικός όσο νομίζουμε. Και δεν πρόκειται περί μαζοχισμού… αλλά δομής της ίδιας της ζωής.
