Ας υποθέσουμε πως πρέπει να κάνεις 365 συγκεκριμένα (να προσθέσω δημιουργικά και όμορφα πράγματα) μέσα σε ένα έτος. 365, ένα για κάθε ημέρα. Αρχίζεις κάθε ημέρα με διάθεση όντως να υλοποιήσεις τις προθέσεις σου και το πλάνο σου, αλλά ενώ η διάθεσή σου είναι θαυμάσια αρχίζουν οι τριβές της ημέρας. Οι τριβές όμως γεννούν αναβολές και ματαιώσεις. Και τελικά αποφασίζεις να κάνεις την επόμενη ημέρα και τα δύο. Αυτό συμβαίνει κάθε εβδομάδα, ώστε τελικά να έχουν όντως υλοποιηθεί και οι επτά σου πράξεις, αλλά όχι κατ’ ανάγκην μία κάθε ημέρα, όπως προβλεπόταν από το πλάνο σου. Εν τέλει στο τέλος του έτους όντως έχεις επιτύχει, αλλά με αυτή τη μικρή ( διαφοροποίηση.
Είναι το ίδιο λοιπόν τα 365 πράγματα ένα κάθε ημέρα με επίσης 365 πράγματα, αλλά όχι με αυτήν την σειρά;
Η Αριστοτέλεια λογική απαντά σαφώς και ναι. Αφού επετεύχθη ο επιθυμητός αριθμός των 365 καλών (ας υποθέσουμε) πράξεων ο στόχος έχει εκπληρωθεί.
Το πρόβλημα είναι πως δεν ακολουθώ την Αριστοτέλεια λογική και πώς δεν δύναμαι να σκεφθώ με αυτόν τον τρόπο. Όχι! Ο στόχος ΔΕΝ επετεύχθη. Γιατί;
Διότι κάθε ημέρα, όπως και κάθε στιγμή εγγενώς ενέχει διαφορετικές αρχικές συνθήκες. Προσέξτε το πολύ αυτό. Η Γη έχει μετακινηθεί τεράστιες αποστάσεις στο διάστημα, όπως και ολόκληρο τον πλανητικό μας σύστημα και ο γαλαξίας. Μέσα σε 24 ώρες έχουν γεννηθεί και πεθάνεις χιλιάδες άνθρωποι στη Γη. Έχουν μεταβληθεί διαθέσεις, σκέψεις, πράξεις. Κάθε στιγμή είναι και ένας νέος Κόσμος. Μία νέα αρχή. Και με διαφορετικές αρχικές συνθήκες.
Βέβαια και δύο πράξεις η μία αμέσως μετά την άλλη πάλι δεν ξεκινούν με τις ίδιες συνθήκες. Σε ελάχιστο χρόνο έχουν μεταβληθεί επίσης τα δεδομένα μας. Συμφωνώ. Η ημέρα όμως αποτελεί έναν συγκεκριμένο κύκλο, μία ορισμένη περιστροφή της Γης και ανεξαρτήτως εάν σε κάθε στιγμή η θέση της μεταβάλλεται στο διάστημα, όσον αφορά την ίδια, επιτελεί μία συγκεκριμένη λειτουργία. Όπως και η θέση της Σελήνης. Υπάρχει ένας κύκλος και μία κανονικότητα, η οποία προφανώς δεν έχει δημιουργηθεί τυχαία.
Άρα κάθε ημέρα, κατά την οποία ολοκληρώνεται αυτός ο κύκλος και ΔΕΝ έχεις δημιουργήσει την πράξη, την οποία υπολόγιζες, ασχέτως εάν στο τέλος του έτους έχεις επιτύχει το ν συνολικό σου στόχο ΔΕΝ είναι πλήρης (η ημέρα). Είναι μία ημέρα χαμένης ευκαιρίας.
Αυτό ίσως σας δημιουργεί ένα μεγάλο στρες. Πολύ καλά σας το δημιουργεί. Διότι όντως είναι μία χαμένη ημέρα, όπου μέσα στον κύκλο της δεν πράξατε αυτό, το οποίο οφείλατε. Ο κύκλος έκλεισε και έμεινε ανεκμετάλλευτος.
Μετά όμως από αυτό σκεπτόμενοι τις χαμένες ημέρες σας αλλά και το μέγεθος της απώλειας, ίσως η πρώτη (κακή) σκέψη σας είναι να… αυτοκτονήσετε! Όχι! Δεν σας το συνιστώ σε καμία περίπτωση, διότι θα χάσετε ΚΑΙ όλους τους επόμενους κύκλους. Δεν προτείνεις σε κάποιον, ο οποίος βυθίζεται να μετακινηθεί σε βαθύτερο σημείο, ώστε να βυθιστεί καλύτερα! Προσπαθείς να τον βοηθήσεις να έλθει στα ρηχά και να σωθεί.
Πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά πού καταλήγουμε; Υπάρχει μία παράμετρος, η οποία δεν έχει ληφθεί έως τώρα υπ’ όψιν (σκοπίμως) στο σκεπτικό μου. Και αυτή η παράμετρος ορίζεται ως “ελεύθερη βούληση”. Έχεις τη δυνατότητα να επιλέξεις, σύμφωνα με την δική σου επιθυμία. Συνεπώς ναι μεν δεν μπορείς να ελέγξεις τις αρχικές συνθήκες, σύμφωνοι έχασες και την ευκαιρία της ημέρας, αλλά και πάλι σε περιμένουν άλλες 24 ώρες (και αυτή είναι μία ιδιαίτερη δικαιοσύνη, την οποία συνήθως αγνοούμε) για να επανορθώσεις. Και εάν δεν μπορείς να ελέγξεις τις αρχικές συνθήκες, τις οποίες πολλές φορές με την αναβλητικότητα σου έχασες, μπορείς όμως να ελέγξεις σε κάποιον βαθμό τις τελικές συνθήκες.
Διότι είσαι εγγενώς εφοδιασμένος με την ελεύθερη σου βούληση.
Πράξε αυτό, το οποίο επιθυμείς χωρίς να χάνεις ούτε μία ημέρα! Δεν μετρά το τελικό μόνο αποτέλεσμα αλλά και η διαδικασία υλοποίησης του!