Αυτό, το οποίο με ενοχλούσε περισσότερο απ’ όλα όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο στην Αμερική ήταν οι “κλειστές” αίθουσες διδασκαλίας. Με τον όρο κλειστές εννοώ πως δεν είχαν καθόλου… παράθυρα! Ήταν όλες σε εσωτερικούς χώρους και περίκλειστες από τοίχους.
Με πόνο ψυχής και νοσταλγία αναπολούσα το κεντρικό αμφιθέατρο της Πολυτεχνικής στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας με την τεράστια τζαμαρία του προς την φύση. Το ίδιο όμως ήταν και όλες οι υπόλοιπες αίθουσες. Τότε μόλις η παράδοση άρχιζε να χάνεται από το μυαλό μου ατένιζα τα λουλούδια, το φως και το πολύ όμορφο περιβάλλον και είτε επανερχόμουν είτε τουλάχιστον ονειρευόμουν και ξεκουραζόμουν. Στην Αμερική με κατέθλιβε η έλλειψη φωτός και φυσικά ούτε και το μάθημα μπορούσα να παρακολουθήσω.
Όταν ερώτησα το λόγο όλοι μου εξήγησαν πως ήταν αρχιτεκτονική επιλογή, ώστε να μην αποσπάται η προσοχή των φοιτητών από το εξωτερικό περιβάλλον. Το αντεπιχείρημά μου τότε μεταξύ αστείου και σοβαρού θυμάμαι πως ήταν: εάν ο Newton (Νεύτων) δεν ήταν ξαπλωμένος κάτω από μία μηλιά, ώστε να του έλθει το μήλο στο κεφάλι, ποτέ δεν επρόκειτο να ανακαλυφθεί ο νόμος της βαρύτητας! Δεν μπορούσαν να το αντικρούσουν.
Τα γράφω όλα αυτά, διότι μελετώντας την φυσική δόμηση ανά περιοχή σήμερα, θυμήθηκα την περιοχή του Ζαγορίου. Εκεί η πέτρα χτίζεται ιδιαίτερα γεωμετρικά.
Πως προέκυψε αυτό;
Δείτε τους γεωλογικούς σχηματισμούς και συγκρίνετε κατόπιν με την φυσική δόμηση. Μία ακριβέστατη αντιγραφή… Το ίδιο συμβαίνει σε κάθε τόπο. Ανάλογα με το φυσικό πέτρωμα και τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται στην φύση έχουμε και τον τρόπο χτισίματος μίας πέτρινης κατασκευής.
Το ωραίο στην υπόθεση είναι πως δεν αποτελεί μόνο αισθητική επιλογή. Να γνωρίζετε πως έχει να κάνει και με τις μηχανικές ιδιότητες του πετρώματος και την ροή των εσωτερικών δυνάμεων.
