Έχω πολλές φορές γράψει πως η φτώχεια είναι νοοτροπία… και σίγουρα καθόλου αρετή. Αντιθέτως την θεωρώ καθαρή τιμωρία (αλλά δεν γνωρίζω ακριβώς τον λόγο)…
Έχω τονίσει επίσης πως δεν πρόκειται για πρόβλημα ανισοκατανομής των αγαθών, αλλά για μη πρόσβαση στα μέσα παραγωγής… (δείτε γύρω σας)…
Ωστόσο θα ήθελα να σημειώσω και κάτι ακόμα…
Ο λόγος για τον οποίο υπάρχει πλούτος και φτώχεια αναγάγεται σε δύο μόνο λέξεις:
Φθόνος και Κυριαρχία… (ανθρώπου προς άνθρωπο)…
Είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως οι πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη μας είναι απεριόριστες και το μυαλό του ανθρώπου δεν γνωρίζει όρια… Συνεπώς ο πλούτος είναι ουσιαστικά απεριόριστος.
Αυτό, το οποίο συνέβαινε ανέκαθεν είναι πως κάποιος πείθει τους υπόλοιπους πως μόνο αυτός έχει τη δυνατότητα να είναι πλούσιος ενώ οι υπόλοιποι να είναι φτωχοί για να είναι σκλάβοι του. Κοινώς το κίνητρο του πλούτου είναι η κυριαρχία έναντι του συνανθρώπου όπως και η απληστία και κακία. Οι άλλοι από την άλλη πλευρά πιστεύουν πως ο πλούτος είναι απόρροια της ανισοκατανομής των μέσων και κινούνται επίσης με τα προηγούμενα κίνητρα του φθόνου και της κακίας προκειμένου να εξοντώσουν τον πλούσιο (και να γίνουν τι;)…
Το γεγονός πως δεν όλοι πλούσιοι δεν αποτελεί αποτυχία κάποιου οικονομικού συστήματος αλλά της επιβολής των προηγούμενων λέξεων. Όταν για κάποιον λόγο ανατραπεί μία κατάσταση αυτομάτως επανέρχονται οι ίδιες συνθήκες με διαφορετικά πρόσωπα.
Στο τέλος καταλήγουν όλοι να είναι φτωχοί και αυτό είναι το θλιβερό ιδανικό των κομμουνιστικών ιδεολογιών: όλοι ίσοι απέναντι στην φτώχεια… (φυσικά στην πραγματικότητα μόνο αυτό δεν συνέβαινε)…
Ειλικρινά μου είναι αδιανόητο πως τόσο λαμπρά μυαλά όπως του Μαρξ και του Λένιν κινήθηκαν προς αυτή την κατεύθυνση.
Οι πλούσιοι από την άλλη πλευρά συνεχίζουν με το παραμύθι της ικανότητας και του περιορισμένου των παραγωγικών πηγών με μοναδικό τους κίνητρο τους την εκμετάλλευση των υπολοίπων. Όσο περισσότερο απαίδευτοι είναι οι υπόλοιποι τόσο ευκολότερα γίνονται πιστευτές οι προηγούμενες ανοησίες.
Ο πλούτος είναι ευλογία αγαπητές/οί μου και δεν υπάρχει κανένας περιορισμός σε αυτό, εκτός από τον επιβαλλόμενο περιορισμό του φθόνου και της κακίας των άλλων ανθρώπων…
Βλέπετε όμως πως τα προηγούμενα είναι εγγενή χαρακτηριστικά της ανθρώπινης δομής αλλά και της ίδιας της φύσης…
Αυτά για όσους πιστεύουν τις μπούρδες περί της αναγκαιότητας των μνημονίων, αλλά και της “επανάστασης” με ιδανικό την φτώχεια…
Για να γλυκάνω όμως το βράδυ ακούστε και ένα πολύ μελωδικό τραγούδι του Tom Jones… Παρεμπιπτόντως ο πολύ-αγαπητός μας Tom Jones, ως ανθρακωρύχος (και από οικογένεια ανθρακωρύχων) δεν θα είχε καμία τύχη στην ζωή του και θα ήταν βουτηγμένος στο κάρβουνο και την φτώχεια, μέχρι τη στιγμή που τον ανακάλυψε και ανέδειξε ο Phil Solomon, ο οποίος ως μουσικός παραγωγός δεν πίστευε –προφανώς- στα περί περιορισμένου πλούτου…
Ούτε εγώ πιστεύω…
