Λοιπόν! Κάποιες φορές στο παρελθόν και σε μέρη… απάτητα και άγρια (χα!) κατασκεύασα κάποια πέτρινα κτίρια. Σε μία περίπτωση και αφού είχαν περάσει… 500 χρόνια από την κατασκευή τους κάποιοι “θυμήθηκαν” πως από το οικόπεδο περνούσε δρόμος! Και όταν γράφω δρόμος δεν εννοώ την Αττική οδό αλλά ένα μονοπάτι, όπως πάρα πολλά στην Ελληνική ύπαιθρο, το οποίο χρησιμοποιούσαν ενδεχομένως προπολεμικά για διευκόλυνση στις τοπικές μετακινήσεις τους.
Αυτού του είδους τα μονοπάτια δεν είναι κάτι ασυνήθιστο στην επαρχία και δη στα χωριά, όπου για λόγους εξυπηρέτησης επέτρεπαν μέχρι και τη διέλευση από τις αυλές των σπιτιών τους σε συγχωριανούς τους. Αυτό όμως δεν καθιστούσε τις αυλές… δρόμους!
Κανένας δεν ενδιαφερόταν φυσικά και ούτε επρόκειτο, έως ότου ένας φίλος της περιοχής αποφάσιζε να κατασκευάσει ένα πέτρινο κτίσμα. Το σπίτι ολοκληρωνόταν, περνούσαν τα χρόνια και ξαφνικά κάποιος “θυμόταν” πως ο παππούς του περνούσε από εκεί τα πρόβατα του!
Και κάπως έτσι τροφοδοτούνται τα Ελληνικά δικαστήρια με ενδιαφέρουσες υποθέσεις!
Η Τουρκία βαδίζει στο “σωστό” δρόμο. Πράττει ακριβώς το ίδιο και άρα αρχίζει να Ελληνοποιείται! Θυμήθηκε πως το Αιγαίο κάποτε της ανήκε και πως κάπου γράφει –και όντως το γράφει (άρθρο 13)- στη συνθήκη της Λωζάνης περί σχετικής αποστρατικοποίησης (διαβάστε ακριβώς πώς το αναφέρει) κάποιων νησιών για λόγους ασφαλείας μεταξύ της νέας Τουρκίας και της Ελλάδος.
Με τη Συνθήκη του Μοντραί το 1936 η Λήμνος και η Σαμοθράκη μπορούν να έχουν στρατό, ενώ τα Δωδεκάνησα διέπονται από τη Συνθήκη των Παρισίων του 1947, σύμφωνα με την οποίαν απαγορεύεται η στρατικοποίηση τους.
Πολύ ωραία μέχρι εδώ.
Ας υποθέσουμε ότι όντως παραβιάζουμε τις συνθήκες, όπως και στην περίπτωση με τα Δωδεκάνησα. Και ερωτώ:
Τι προτιμάμε; Τήρηση μίας συμφωνίας εκατό ετών δίπλα σε μία Τουρκία, η οποία ποτέ δεν έκρυψε τις επιθετικές της διαθέσεις ή την ουσιαστικά ακύρωση της συμφωνίας με το να μετατρέψουμε σε αστακό τα εν λόγω νησιά;
Λυπάμαι φίλοι μου δεν θα είμαι με την πλευρά της νομιμότητας εδώ. Στρατός κι ακόμα παραπέρα. Αλλά το ουσιαστικό ζήτημα είναι πως παρ΄ όλο πως οι Συνθήκες πρέπει να τηρούνται η πατίνα του χρόνου μεταβάλλει πολλά από τα τότε δεδομένα. Ούτε και η Συνθήκη της Λωζάνης ήταν και το αριστούργημα της Ελληνικής διπλωματίας, το αντίθετο. Όπως οι Τούρκοι το μετάνιωσαν, ας το μετανιώσουμε κι εμείς. Από το 1923 έως σήμερα έχουν μεσολαβήσει πόλεμοι, καταστροφές πογκρόμ εναντίον του Ελληνισμού και όχι μόνον και φυσικά και μία εισβολή σε ένα άλλο Ελληνικό νησί: την Κύπρο.
Η Τουρκία έχει αποκτήσει Ελληνική μνήμη και συνήθειες! Τη μισή Κύπρο την κράτησε και θέλει τώρα και το μισό Αιγαίο (και οσονούπω ολόκληρο). Και θυμήθηκε τη Συνθήκη της Λωζάνης, όπως θυμούνται κάποιοι τα μονοπάτια, τα οποία έχουν απωλέσει πλέον τα όποια δικαιώματά τους. Μην σας φαίνεται παράλογο. Τα καλλιεργημένα κτήματα εάν αφεθούν χέρσα κάποιες δεκαετίες και γεμίσουν δένδρα η Ελληνική Πολιτεία τα χαρακτηρίζει δασικά και δεν έχει και εντελώς άδικο, (τουλάχιστον κάποιες φορές). Ο χρόνος είναι χρόνος.
Για τη γείτονά μας εν κατακλείδι το μήνυμα μας θα πρέπει να μην έχει καμία παρερμηνεία:
Έλα να τα… πάρεις!
Πάντοτε υποστήριζα την πολιτική της ψυχραιμίας και του κατευνασμού. Η Τουρκία αρχίζει ωστόσο να υπεισέρχεται πλέον στην “ύβριν”, η οποία οδηγεί στην “άτι” (τύφλωση) κατόπιν στη “νέμεση” (μία πολύ μεγάλη ανοησία) και τέλος στην “τίσι” (πανωλεθρία).
Από όλα τα… “καλά” της Ελληνικής νοοτροπίας η Τουρκία επέλεξε το… χειρότερο! Ελληνοποιήθηκε! Δεν χρειάζεται να κάνουμε πολλά. Η πορεία είναι τεκμηριωμένη. Απλώς αυτή τη στιγμή η Ελληνική στάση πρέπει να είναι αμείλικτη. Καμία συζήτηση, καμία φιλική διάθεση. Οποιαδήποτε ενδοτικότητα ή… προοδευτικότητα και θεωρία ειρηνικής συνύπαρξης θα οδηγήσει στο μοιραίο. Και μην ξεχνάτε πως εμείς δεν είμαστε η πάλαι ποτέ φιλοναζιστική Ουκρανία. Ούτε μισός δεν πρόκειται να υποστηρίξει την Ελλάδα στο ελάχιστο.
Ας αφήσουμε την Τουρκία στον… Ελληνικό της δρόμο. Γνωρίζουμε πολύ καλά τι σημαίνει αυτό.
