Όταν ήμουν νέος (στην ηλικία) και έκανα τα πρώτα μου βήματα στην επαγγελματική μου καριέρα ήμουν κυριευμένος από μία αίσθηση ΜΗ εκκρεμοτήτων. Τι εννοώ; Ήθελα οπωσδήποτε να τακτοποιώ ένα θέμα και κατόπιν να καταπιάνομαι με κάποιο άλλο. Επίσης να μην αφήνω καμία εκκρεμότητα, διότι με άγχωνε σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Στην πορεία όμως της ζωής μου και όσο το αντικείμενο επεκτεινόταν άρχισα να χαλαρώνω κάπως αυτή την ίσως εξαναγκαστική μου θεώρηση. Δεν ήταν δυνατόν και “οικονομικά” (με την ευρύτερη σημασία της λέξης) ασύμφορο να ολοκληρώνω κάτι και μετά να αρχίζω κάτι νέο. Στην αρχή με ενοχλούσε, το ομολογώ, αλλά μετά άρχισα να το συνηθίζω…
Εκκρεμότητα στην εκκρεμότητα και σιγά-σιγά ή μπορεί και… γοργά-γοργά άρχισα να “γεμίζω” τη ζωή μου με… εκκρεμότητες. Από ένα κλάσμα αρχικά εκκρεμοτήτων, η αναλογία μεγάλωνε επικίνδυνα. Θυμάμαι κάποια στιγμή πως ήμουν περίπου στο ενδιάμεσο. Μισές εκκρεμότητες και μισές “καθαρές” δραστηριότητες.
Κάποια στιγμή και με ύπουλο τρόπο διαπίστωσα πως η ζωή μου είχε μεταβληθεί σε μία… εκκρεμότητα. Δεν είχε μείνει χώρος για τίποτα καινούργιο και δυναμικό. Καλώς ή κακώς είτε με δική μου ευθύνη είτε λόγω εξωγενών παραγόντων και συνθηκών τελικά έφτασα να ζώ και ο ίδιος ως μία… εκκρεμότητα.
Και όχι τίποτα άλλο, αλλά οι εκκρεμότητες σε εμποδίζουν να προχωρήσεις. Είναι κόμποι και σχοινιά, τα οποία σε δένουν και επιβραδύνουν την προς τα εμπρός πορεία σου. Πολλές φορές (εάν όχι… πάντα) όμως είναι τόσο ισχυρές, ώστε να σε τραβούν προς τα πίσω… και μάλλον το τελευταίο εκφράζει καλύτερα την πραγματικότητα.
Τότε τι κάνεις;
Τις κόβεις. Οι εκκρεμότητες είναι… εκκρεμότητες διότι ενέχουν συνέπειες. Άλλωστε δε θα σκοτιζόσουν καθόλου. Πρέπει όμως να γίνουν, να ολοκληρωθούν. Δεν ομιλώ για ανευθυνότητα, αλλά για ζητήματα ζωής, τα οποία χρονίζουν, μετατρέπονται σε στάσιμα ύδατα και κατόπιν δεν προλαβαίνεις, ούτε καν το σκέφτεσαι να τα αποξηράνεις, αλλά κυνηγάς τα κουνούπια, τα οποία έχουν πλέον αναπτυχθεί και σε ταλανίζουν.
Τις κόβεις και ταυτοχρόνως αποδέχεσαι και τις συνέπειες. Διότι οι εκκρεμότητες όταν τις κόψεις αρχίζουν να χάνουν τη μυστική τους δύναμη του εμποδίου και παραμένουν σχοινιά, τα οποία βολοδέρνουν με τον άνεμο.
Και ξαφνικά αναδύεται αυτή η επικίνδυνη σκέψη: εάν επρόκειτο να πεθάνω σήμερα, τι θα συνέβαινε με τις εκκρεμότητες; Να σας αποκαλύψω την απάντηση: λίγο πριν εγκαταλείψεις τα εγκόσμια θα σκεφτείς πως τελικά είχες μία εκκρεμότητα, την οποίαν δεν κατάφερες, λόγω των άλλων… εκκρεμοτήτων να εκπληρώσεις:
Να ζήσεις!
