Η εποχή των μνημονίων δημιούργησε μία καινούργια κοινωνική τάξη: αυτή των νεόπτωχων. Το όνομα εφευρέθηκε σε αντιδιαστολή με τους νεόπλουτους. Οι νεόπτωχοι ήταν (είναι) συνήθως υψηλόμισθα στελέχη, τα οποία είτε είδαν τους μισθούς τους να μειώνονται δραματικά είτε έχασαν τις εργασίες τους λόγω πτώχευσης της εταιρείας στην οποίαν εργάζονταν. Το επίπεδο ζωής, το οποίο είχαν δημιουργήσει ήταν υψηλό και με απαιτήσεις αλλά βασιζόταν σε μία οικονομία, η οποία δεν ελεγχόταν από τους ιδίους.
Φυσικά όταν όλα (όλα;) λειτουργούσαν ικανοποιητικά δεν υπήρχε πρόβλημα και δεν είναι και το ζήτημα, εάν ήταν υπερβολικοί ή όχι. Κριτής των άλλων δεν θα γίνω και νομίζω πως ήταν κοινωνικά αποδεκτό αυτό και επιβαλλόμενο κατά μία έννοια.
Μαζί με αυτήν την τάξη δημιουργήθηκε και μία άλλη: αυτή των νεο-κατεστραμμένων. Η ειδοποιός διαφορά από την προηγούμενη είναι πως εδώ πρόκειται για άτομα προερχόμενα από τον επιχειρηματικό τομέα και την ελεύθερη οικονομία. Και η διαφορά αυτή είναι ουσιώδης.
Με την παράλογη και πολυετή αθλιότητα της κρίσης (να προσθέσω και την πανδημία, δεν χρειάζεται) απλά καταστράφηκαν. Η φράση “κατεστραμμένος άνθρωπος” είναι πάρα πολύ βαριά και δεν μου αρέσει. Αλλά το ότι καταστράφηκαν επαγγελματικά και οικονομικά είναι ένα δεδομένο.
Μέχρι τώρα δεν σας ανέφερα κάτι καινούργιο. Πού είναι το θέμα;
Η συσσώρευση οφειλών κάθε τύπου (επιχειρηματικά δάνεια, ασφαλιστικά ταμεία, εκκρεμότητες τρίτων) σε αυτή την τάξη των νεο-κατεστραμμένων γιγαντώθηκε ενώ η καταστροφή τους, τους απέβαλλε και από το παραγωγικό τμήμα της οικονομίας. Πού είναι το ωραίο; Πώς ουσιαστικά είναι εγκλωβισμένοι σε ένα περιβάλλον στο οποίο ΔΕΝ μπορούν να κάνουν τίποτα. Διότι οποιαδήποτε κίνηση (έστω και μια αλλαγή ή επέκταση κωδικού αριθμού δραστηριότητας στην εφορία) απαιτεί ή εξοφλημένα ή ρυθμισμένα χρέη. Ρυθμισμένα με ΤΙ έσοδα; Εάν δεν ξεκινήσει η νέα δραστηριότητα, από την οποίαν ευελπιστεί κανείς πως θα του αποφέρει κέρδη απλά δεν μπορεί να εκπληρώσει καμία υποχρέωση.
Βέβαια! Να τιμωρηθούν σκληρά οι “άφρονες” και “ανίκανοι”, οι οποίοι διατηρούσαν επί δεκαετίες εξαιρετικές επιχειρήσεις και γονάτισαν από την κρίση. Διότι αυτοί δεν ήταν τόσο αποτυχημένοι, όπως οι τραπεζικοί οργανισμοί, οι οποίοι ξεπούλησαν έναντι πινακίου φακής τα ατυχή δάνεια, τα οποία οι ΙΔΙΟΙ χορήγησαν, ώστε να επαναβαπτισθούν ως… υγιείς επιχειρήσεις!
Και πού είμαστε τώρα; Πάρα πολλοί νέοι άνθρωποι έχουν μεταναστεύσει. Εάν ο αριθμός αληθεύει (γύρω στο μισό εκατομμύριο) είναι τρομακτικός, διότι εκτός των άλλων πρόκειται και για άτομα με πανεπιστημιακά πτυχία. Και προφανώς ήθελαν να φτιάξουν τη ζωή τους και επέλεξαν το δρόμο της νεο-μετανάστευσης, αλλά η συντριπτική τους πλειοψηφία απασχολείται σε υφιστάμενες επιχειρήσεις. Ουδέν μεμπτόν εδώ, παρά μόνον πως αυτό το εξειδικευμένο δυναμικό αποκτά πλέον εταιρική κουλτούρα και όχι επιχειρηματική. Απομακρυνόμενοι ταυτοχρόνως και από την Ελληνική αγορά, η οποία μόνο… παιδική χαρά δεν είναι, η δυνατότητα επιστροφής και η πιθανότητα επιχειρηματικής δραστηριότητάς τους είναι αμελητέα.
Ως εκ τούτου έχουμε διαμορφώσει ένα οικονομικό περιβάλλον στο οποίο όσοι έκαναν και έχασαν (αλλά ρε γμτ “κάτι” έκαναν) είναι εκτός, πολλοί νεότεροι είναι επίσης εκτός (επικράτειας), άλλοι έχουν αποκτήσει την κουλτούρα του επιδόματος και του μικρού μισθού και άλλοι αγωνίζονται να επιβιώσουν, όσοι έχουν κρατηθεί ακόμα στην επιχειρηματική ζωή, ενώ άλλοι (οι εξυπνότεροι) κυβερνούν όλους τους προηγούμενους (η… βέλτιστη επιλογή)!
Εάν νομίζετε έστω για αστείο πως αυτό μπορεί να στηρίξει κάποιο μοντέλο ανάπτυξης είσθε μακράν γελασμένοι. Και το τοπίο είναι ελεύθερο και λαμπρό για παράδοση κάθε αξιόλογου περιουσιακού στοιχείου αυτής της μαραμένης χώρας σε οποιασδήποτε προέλευσης και λογικής λαίμαργο (χρησιμοποιείστε εδώ όποια λέξη εσείς θέλετε).
Σημ. Δεν αναφέρθηκα καθόλου στον νέο πολυδιαφημισμένο πτωχευτικό κώδικα, διότι ανεξαρτήτως της όποιας λογικής του (δεν τον έχω μελετήσει, ώστε να γνωρίζω ακριβώς) οτιδήποτε έχει σχέση με διαχείριση ΦΤΩΧΕΙΑΣ είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Νεο-ΠΛΟΥΤΕΥΤΙΚΟΣ κώδικας απαιτείται για τη δημιουργία και διαχείριση πλούτου. Αμ δε…
