Το 1974 ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, σε μία συνέντευξή του δήλωσε πως δεν τον ενδιαφέρουν οι χαρακτήρες των προσώπων, αλλά η ιδιότητα τους ως φορέων της Ιστορίας. Ως εκ τούτου οι ψυχολογικές ερμηνείες δεν αποτελούν σημείο αναφοράς στις ταινίες του. Αυτή είναι μία σπουδαία δήλωση ενός εξ΄ ίσου σπουδαίου σκηνοθέτη. Και νομίζω πως είναι και η δήλωση, η οποία επεξηγεί τη χαώδη διαφορά στην αντίληψη μεταξύ σημαντικών τμημάτων της Ελληνικής (και όχι μόνον) κοινωνίας. Η μία “βλέπει” συγκεκριμένα πρόσωπα, η άλλη “βλέπει” σύμβολα. Κι εκεί φαίνεται πως το παιγνίδι χάνεται…
Η Ελληνική κοινωνία δεν επικοινωνεί μεταξύ της, διότι δεν έχει κοινό κώδικα αναφοράς. Και όπως φαίνεται κανένας δεν επιθυμεί να ορίσει ή να διευκρινίσει τι εννοεί, διότι απλούστατα οι διαφορετικοί κώδικες ευνοούν το διχασμό και την επίτευξη των κάθε είδους στόχων.
Έχει πολύ ενδιαφέρον και προσέξτε το αυτό παρακαλώ, πως σε κάθε σπουδαία μεταβολή στην ανθρώπινη ιστορία το “κλειδί” ήταν αυτός ο διαχωρισμός. Και “επιβάλλεται” από τους υποκινητές, άλλωστε πολύ δύσκολα μπορεί να επιτευχθεί ο στόχος. Και όταν μία κοινωνία εγκλωβίζεται στα δίχτυα αυτού του διαχωρισμού μπορούν να ερμηνευτούν τα γεγονότα. Και να δικαιολογηθούν και οι (όποιες) πράξεις. Είναι και το μοναδικό κίνητρο προκειμένου να κινητοποιηθούν.
Και κατόπιν προκύπτουν οι γενικεύσεις. Από ένα πρόσωπο, φορέα μίας ιδιότητας συνεπάγεται και χαρακτηρίζεται και το “είδος” του φορέα. Και αυτή είναι μία απλοϊκή αλλά άκρως αποτελεσματική μέθοδος διαχείρισης του νου…
Αποφασίστε λοιπόν ποιά “γλώσσα” ομιλείτε και ορίστε εάν εσείς συνειδητά διαχειρίζεστε τη σκέψη σας. Και ποιόν “κώδικα” χρησιμοποιείτε, διότι εάν δεν μπορείτε να δώσετε σαφή απάντηση, φοβάμαι πως είστε εσείς ο κώδικας – υποχείριο…
