Έχω παρατηρήσει πως όταν γράφω ένα άρθρο (κάθε είδους) εκφράζοντας κάποιες απόψεις υπάρχει προσμονή από τον αναγνώστη μου για ένα τελικό συμπέρασμα. Πώς ολοκληρώνοντας την ανάγνωση θα έχει αποκομίσει κάποια σταθερή, συμπαγή άποψη στο αναφερόμενο θέμα.
Αυτό, όμως εάν προσέξετε σπανίως (αν όχι ποτέ) συμβαίνει. Τούτο, διότι στόχος μου ποτέ δεν είναι να παρουσιάσω ένα ολοκληρωμένο σκεπτικό. Ο λόγος; ΔΕΝ υφίσταται ολοκληρωμένο σκεπτικό. Μία δομή και μόνον υφίσταται, η οποία τίθεται στην αξιολόγηση από την πλευρά του αναγνώστη. Μπορεί να την κατεδαφίσει ως εντελώς λάθος ή να την θεωρήσει παράλογη, μπορεί να τις προσθέσει στοιχεία, να χτίσει, να την ολοκληρώσει, όπως την επιθυμεί ή να την υιοθετήσει αυτούσια.
Και αυτό είναι νομίζω το καλύτερο από την πλευρά του συγγραφέα, του σκηνοθέτη, του δημιουργού, του κάθε καλλιτέχνη:
Η δημιουργία (πρόταση) ενός ανολοκλήρωτου έργου, το οποίο θα προκαλέσει το ερέθισμα για την ανάπτυξη του σκεπτικού του αναγνώστη ή θεατή. Αυτό επ΄ ουδενί εμπεριέχει την έννοια της υποτίμησης. Κάθε άλλο! Μία πρόταση, μία σκέψη ερέθισμα είναι.
Είσαι χαμένος στις φτωχογειτονιές του Καΐρου, όπου τίποτα δεν μπορεί να σε καθοδηγήσει. Τα χαμόσπιτα παρόμοια, το επίπεδο του εδάφους δεν σου παρέχει κανένα στοιχείο προσανατολισμού, εκτός ίσως από τους μιναρέδες, οι οποίοι όμως και αυτοί είναι παρόμοιοι, το χάος πλήρες. Και σε ένα δαιδαλώδες περιβάλλον ο συγγραφέας ή ο σκηνοθέτης ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ μία διαδρομή, για την οποίαν ούτε και ο ίδιος είναι σίγουρος!
Η απολυτότητα και το συμπαγές συμπέρασμα (ή συμπεράσματα) στο τέλος ικανοποιούν μεν τον αναγνώστη ή θεατή του αφαιρούν ωστόσο το ισχυρότερο δώρο της ανάγνωσης ή της θέασης:
Το δημιουργικό ερέθισμα.
Τότε κατά την άποψή μου η συγγραφή και η σκηνοθεσία ορίζονται ως Τέχνες. Άλλωστε είναι διαδικασίες, οι οποίες ίσως δεν αγαπούν τόσο τον αναγνώστη ή τον θεατή, αλλά μάλλον αυτό-αναφέρονται στον δημιουργό (και ικανοποιούν τη ματαιοδοξία του). Η καλλιτεχνική δημιουργία ενώ στην παραγωγή της είναι μία άκρως εγωιστική διεργασία στο αποτέλεσμά της είναι μία διαδραστική συνομιλία, όπου το ζητούμενο είναι η φαντασία· καθώς και η αμοιβαία μάθηση και η προτροπή για έναν καλύτερο και πληρέστερο Άνθρωπο.
