Μία διαφορετική προσέγγιση στο θέμα των Σκοπίων
Μην με ερωτήσετε ούτε το πώς ούτε το γιατί, αλλά η υπόθεση των Σκοπίων μου θυμίζει πολύ έντονα το ζήτημα των Σουδητών της Τσεχοσλοβακίας. Μην ψάξετε για ακριβείς παραλληλισμούς, διότι δεν υπάρχουν, όσον αφορά τα γεγονότα. Αλλά μην το προσπεράσετε και αδιάφορα.
Οι Σουδήτες ήταν Γερμανοί εγκατεστημένοι ήδη από τον Μεσαίωνα στα εδάφη της Βοημίας στα σύνορα μεταξύ της (τότε) Τσεχοσλοβακίας και Γερμανίας. Διατηρούσαν με φανατισμό τις Γερμανικές τους παραδόσεις και την γλώσσα τους και για τον λόγο αυτόν ήσαν σε αντιπαλότητα με την Τσεχοσλοβακική κυβέρνηση. Ήταν όμως και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον Χίτλερ για μία αφορμή πολέμου.
Ο Χίτλερ ήδη από τον Φεβρουάριο του 1938 άρχισε να εκφωνεί πύρινους λόγους για την προστασία και την ένωση των Σουδητών. Οι λόγοι εύρισκαν ανταπόκριση στους Σουδήτες και συνετέλεσαν στις επιτυχίες των εθνικοσοσιαλιστών. Ο ηγέτης τους Κόνρατ Χένλάϊν, ναζί και ο ίδιος ανάπτυξε πολύ μεγάλη δραστηριότητα.
Η ιστορία αυτή έχει πολλές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες και φυσικά εδώ δεν πρόκειται για ένα ιστορικό δοκίμιο, διαβάστε αλλού περισσότερα.
Εκεί, όπου θέλω όμως να καταλήξω και εδώ οι ομοιότητες με το Σκοπιανό ζήτημα αρχίζουν να γίνονται περισσότερες είναι η εμμονή των άλλων κρατών σε μία πολιτική κατευνασμού του Γερμανού δικτάτορα με προεξέχοντα τον Άγγλο Πρωθυπουργό Άρθουρ Νέβιλ Τσάμπερλαιν. Αποτέλεσμα των φοβερών πιέσεων από την πλευρά του Χίτλερ και την απειλή εισβολής και κατάληψης της Σουδητίας, αλλά και την διεθνή πίεση των άλλων κρατών για να υποχωρήσει η Τσεχοσλοβακία, ήταν το ντροπιαστικό Σύμφωνο του Μονάχου. Εκεί οι τέσσερις αρχηγοί κρατών Γερμανίας, Γαλλίας, Αγγλίας και Ιταλίας (δύο εξ αυτών στυγνοί δικτάτορες) αποφάσισαν ε ρ ή μ η ν της Τσεχοσλοβακίας την προσάρτηση της Σουδητίας στην Γερμανία.
Ο Τσάμπερλαιν, ο οποίος είχε ταπεινωθεί από τον Χίτλερ και κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων, επέστρεψε στο Λονδίνο θριαμβολογώντας και διακηρύσσοντας πως επετεύχθη μία έ ν τ ι μ η ειρήνη.
Συγχωρέσατε μου την ενδόμυχη προκατάληψη μου, αλλά όταν ακούω την λέξη έ ν τ ι μ η (συμφωνία, ειρήνη, διαπραγμάτευση) γνωρίζω de facto πως πρόκειται για μία άκρως επικίνδυνη κατάσταση.
Έντιμος ήταν ο συμβιβασμός, ο οποίος οδήγησε στο τρίτο και καταστροφικό μνημόνιο, έντιμη παρουσιάζεται η συμφωνία των Πρεσπών, οσονούπω έντιμη θα είναι και κάποια άλλη συμφωνία, ενδεχομένως για το Κυπριακό (όπως έντιμες ήταν και οι Συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, 15 χρόνια πριν την Τουρκική εισβολή) και αμέσως νοερά ανατρέχω στην… εντιμότητα της διαρκούς ειρήνης του Τσάμπερλαιν.
30 Σεπτεμβρίου 1938 υπογράφηκε το Σύμφωνο της έντιμης ειρήνης του Μονάχου, 1η Σεπτεμβρίου 1939 (11 μήνες μετά ακριβώς) εισέβαλε ο Χίτλερ στην Πολωνία και η Αγγλία κήρυξε τον “ανέντιμο” πόλεμο στην Γερμανία. Ήταν η αρχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
