Από μία ατυχή συγκυρία αυτές τις ημέρες μελετούσα την ομώνυμη ταινία. Ομολογώ πως αναρωτιέμαι τι είδους διαστροφή χρειάζεται, ώστε ένας συγγραφέας (γιατί το σενάριο βασίζεται σε βιβλίο) να γράψει ένα ανάλογο μυθιστόρημα. Το να το μεταφέρεις και σε ταινία είναι άλλη μία διαστροφή.
Αλλά η Τέχνη δεν εξηγείται και στο μυαλό ενός ανθρώπου μπορεί να κυριαρχούν οι πλέον ανώμαλες ιδέες και τάσεις, αλλά το τελικό αποτέλεσμα να είναι σπουδαίο. Ποιός γνωρίζει άραγε;
Σίγουρα όμως η ταινία σε “χαλάει” ψυχολογικά. Πρέπει να ομολογήσω πως παρατήρησα και ατέλειες στην πλοκή, κάτι, το οποίο είναι τόσο σύνηθες τελικά ακόμα και στις μεγαλύτερες επιτυχίες.
Ωστόσο δεν είχα σκοπό να κριτικάρω ακριβώς την ταινία. Άλλος είναι ο λόγος του άρθρου, αλλά δεν μπορώ να μην σημειώσω την εξαιρετική υποκριτική τέχνη του Άντονυ Χόπκινς και της Τζόντι Φόστερ και να μην επαναλάβω, πως το 75% της ταινίας είναι οι ηθοποιοί της. Το υπόλοιπο 25% περιλαμβάνει όλα τα υπόλοιπα.
Το πολύ δυνατό της σημείο και αυτό στο οποίο θα ήθελα να εστιάσω είναι η χρήση της ψυχιατρικής επιστήμης. Ένα κορυφαίο επιστημονικό πεδίο, το οποίο κυριαρχεί στην υπόθεση και είναι και ουσιαστικά ο πραγματικός πρωταγωνιστής της. Δύο είναι τα σημεία, όμως τα οποία καθιστούν την ψυχιατρική αντίληψη πανίσχυρο εργαλείο για κάθε είδους δραστηριότητα:
1. Να “βλέπεις” μέσα στην ψυχή, να διεισδύεις στα μάτια
&
2. Το “Quid pro quo “, (κάτι για κάτι),
Το πρώτο ή το έχεις ή δεν το έχεις ή μάλλον καλύτερα ή το έχεις εξασκήσει ή όχι.
Το δεύτερο όμως αποτελεί και το ουσιώδες συστατικό της ίδιας της ζωής:
“Δίνεις κάτι για να λάβεις κάτι” και προσέξτε ξεκινώ με το ρήμα “δίνω” και μετά ακολουθεί το “λαμβάνω”.
Στην Σιωπή των Αμνών ο ιδιοφυής αλλά εντελώς εκτροχιασμένος ψυχίατρος καθοδηγεί την μαθητευόμενη πράκτορα του FBI {στο ίδιο αντικείμενο της ψυχολογικής ανάλυσης εγκληματιών) στο να εντοπίσει τον παρανοϊκό και διεστραμμένο δολοφόνο. Αλλά το κόστος της μεθόδου του ψυχιάτρου είναι και η δική της βύθιση στον αχανή ωκεανό του ασυνειδήτου της. Και αυτό δεν γίνεται ατιμώρητα.
Ναι, αλλά επιτυγχάνεις τον στόχο σου και μάλιστα –και αυτό είναι και το σπουδαιότερο- για το κοινό καλό!
Οτιδήποτε συμβαίνει στην ζωή υπακούει απολύτως αυστηρά σε αυτούς τους κανόνες:
1. Η μαγεία της είναι στο να δίνεις, πράγμα το οποίο όχι μόνο δεν σε εξαντλεί, αλλά σου πολλαπλασιάζει τα οφέλη.
Άρα: Δώστε και μετά θα μείνετε έκπληκτοι από τα πόσα θα λάβετε! (Κάντε το και με… δόλο! Ισχύει πάντα!)
2. Και το δεύτερο: Άβρεχος στην ζωή δεν υπάρχει. Εάν αποφεύγεις να εμπλακείς με άλλους ανθρώπους και να απομακρυνθείς νομίζοντας πως αυτό θα σε κρατήσει αλώβητο έχεις διαπράξει το μεγαλύτερο σφάλμα. Ποτέ δεν θα μπορέσεις να συλλάβεις τον δολοφόνο, όπου “δολοφόνος” νοείται κάθε μυστήριο της ζωής!
Συμπέρασμα: Εμπλακείτε με τον Κόσμο! Δεν εκτίθεστε! Μαθαίνετε!
Καλημέρα σας!
Σημ.: Το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η ταινία είναι του Τόμας Χάρις με τον ίδιο τίτλο.
