Θεμελιώθηκε το 1929, χρησιμοποιήθηκε ως Αρσάκειο σχολείο, διοικητήριο και νοσοκομείο (κατά την περίοδο του Β΄ΠΠ) και τώρα θα στεγάσει το Δημαρχείο της πόλης και όχι μόνον.
Περπατώ στην πόλη, όπου μεγάλωσα (δεν γεννήθηκα εδώ) και νοιώθω κάπως περίεργα. Κτίρια και τοποθεσίες, τις οποίες συνδυάσει με κάποια γεγονότα της ζωής μου έχουν αλλάξει χρήση ή εγκαταλειφθεί. Γνώριμες περιοχές παλιότερα σχεδόν αγνώριστες.
Δεν εννοώ εάν είναι καλύτερες ή χειρότερες, απλά είναι διαφορετικές. Τα τελευταία χρόνια νοιώθω συχνά αυτό, το οποίο ονομάζω “βαρύτητα” μίας μεγάλης πόλης. Όταν επισκέπτεσαι μία μεγάλη πόλη, ακόμα και εάν την έχεις επισκεφθεί δεκάδες φορές στο παρελθόν, αλλά δεν κατοικείς εκεί, αυτή έχει μία τάση να σε βαραίνει. Περπατάς άσκοπα και ο χρόνος διαστέλλεται ενώ η σωματική κόπωση αυξάνεται.
Περπατάς και πηγαίνεις αλλά δεν φτάνεις πουθενά.
Κάπως ανάλογα νοιώθω πλέον εδώ. Μεγάλωσα και αποκόβομαι ή μήπως αλλάζει η πόλη και δεν το αντιλαμβάνομαι; Ή μήπως και τα δύο; Όπως και να έχει το ζήτημα “κάτι” αλλάζει.
Οι πανύψηλοι φοίνικες και το φεγγάρι ας δώσουν μία απάντηση.