Περνώντας σήμερα το πρωί από εμπρός της θυμήθηκα μία ιστορία, την οποίο είμαι σίγουρος (;) πως διάβασα στην εισαγωγή της “Δίκης” του Franz Kafka, (ήταν των εκδόσεων “Γαλαξίας” της Ελένης Βλάχου του 1968 νομίζω) και η οποία έλεγε περίπου τα εξής:
Ο ήρωας της ιστορίας ικέτευε τον φρουρό μίας πόρτας (ίσως ανάλογης με αυτήν της φωτογραφίας) να τον αφήσει να περάσει. Ο φρουρός όμως ήταν ανένδοτος… Τότε ο ήρωας μας του είπε:
-Αφού δεν με αφήνεις να περάσω από εδώ θα βρω μία άλλη πόρτα για να μπω.
και ο φρουρός:
-όχι αγαπητέ μου, αυτή είναι η ΔΙΚΗ ΣΟΥ πόρτα…
Το σκεφτόμουν, διότι όσες φορές προσπάθησα να “ξεγελάσω” τον εαυτό μου απέτυχα οικτρά… Έπρεπε (και πρέπει) πάντα να βρω τρόπο να περάσω από την ΔΙΚΗ ΜΟΥ πόρτα…
