“Μονάχα φτύνει, φτύνει με μανία,
φτύνει ολάκερη τη σάπια κοινωνία.”
Αυτό το θαυμάσιο ποίημα του Κώστα Βάρναλη γραμμένο από το χέρι του πατέρα μου, θα ήθελα να το αφιερώσω σε όλους τους μαχητές κατά της υποκρισίας. Κατηγόρα την πόρνη αλλά δες και πως έφτασε εκεί.
Με εξοργίζουν οι τιμωρητικές κοινωνίες, όπου “άσπιλοι” και “αμόλυντοι” υπόσχονται να τις “καθαρίσουν”.
Με εξοργίζει η σιωπηλή κοινωνική συμφωνία-υποκρισία ως πέπλο επικάλυψης της πραγματικότητας και της παρουσίασης μία ειδυλλιακής ψευδούς εικόνας.
Με εξοργίζει η υποκριτική δήθεν άγνοια της πραγματικότητας εφ’ όσον δεν θίγει την “δική μου” ασφάλεια.
Με εξοργίζει η συμμετοχή μου στο έγκλημα και κατόπιν η παρουσία μου ως “λευκή περιστερά” στην “καλή” κοινωνία.
Κατηγόρα την πόρνη. Ναι. Κατηγόρα την.
Και πάρτης το φιλί…
Κι άσε την αυτή να φτύνει, να φτύνει με μανία,
να φτύνει ολάκερη τη σάπια κοινωνία…
