Θυμάμαι τον Ιούλιο του 2014, όταν η Ελλάδα ήταν στη δίνη των μνημονίων (και έκτοτε παραμένει σε… δίνη) το τότε παγκόσμιο κύπελο. Δεν είμαι φίλος του ποδοσφαίρου, αλλά αυτό το γεγονός δεν μπορεί κανείς να μην το παρακολουθήσει τουλάχιστον ενημερωτικά. Τότε ήταν η Γερμανία, η οποία νίκησε την Αργεντινή και κατέκτησε την πρώτη θέση.
Ένας γνωστός μου θυμάμαι μου είπε: “Βλέπεις η Γερμανία κερδίζει παντού, από την ηγεμονία της Ευρώπης έως το ποδόσφαιρο.” Και προφανώς δεν είχε άδικο. Μόνο πως η έννοια του κέρδους στα μάτια των Γερμανών εμπεριέχει τη ζημία των άλλων. Και αφού κατάφερε μέσα σ΄ έναν αιώνα να χάσει (αφού προκάλεσε κυρίως τον δεύτερο) δύο παγκοσμίους πολέμους και να αμαυρώσει την ιστορία της με ένα εκ των φρικτοτέρων εγκλημάτων ανά τους αιώνες (Ολοκαύτωμα), τώρα φαίνεται ( ; ) πως αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση.
Στο παγκόσμιο κύπελο ήδη αποκλείστηκε, στα πολιτικά ζητήματα τα της ΕΕ πλήρης η αποτυχία, ακόμα και στη φόρμουλα 1 έχασε την πρωτοκαθεδρία της μετά από περισσότερο από μία δεκαετία ενώ με σταθερό ρυθμό μετατρέπει (ή μετέτρεψε) την Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτόν τον τόσο σπουδαίο κάποτε θεσμό σε μοχλό ηγεμονίας της. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ένα όραμα για ένα σπουδαίο βήμα προς την βελτίωση της ανθρωπότητας, ιδίως μετά τα όσα υπέστη από τους πολέμους. Και ένα μήνυμα συμφιλίωσης και προόδου για όλους. Για όλους όμως;
Δεν χαίρομαι για τη Γερμανία, διότι ήθελα πάντοτε να την έχω στο μυαλό μου ΚΑΙ ως τόπο σπουδαίων μουσουργών, λογοτεχνών και πατρίδα του Γουτεμβέργιου! Στα βαθιά αντικρουόμενα αισθήματά μου θέλησε η μητέρα μου να μάθω Γερμανικά και να διδαχθώ από αυτό, το οποίο φάνταζε ως ένα “τέρας”. Και δεν έσφαλε, διότι τόσα έχει να σου προσφέρει αυτός ο κόσμος.
Τι συμβαίνει όμως όταν η Γερμανία αρχίζει να μη νοιώθει και τόσο καλά; Ή τι μπορεί να συμβεί; Δεν έχω σκοπό τώρα να… προφητεύσω και δεν έχω κάποιον λόγο. Ούτε μου αρέσουν οι αόριστες προειδοποιήσεις. Η Γερμανία πάντα έπασχε από έπαρση. Όχι πως και άλλες εθνότητες δεν πάσχουν από αυτήν την καταστροφική ιδιότητα, αλλά στη Γερμανία αυτό συνδυάζεται και με μία αξιοσημείωτη πειθαρχία, η οποία δεν χαρακτηρίζει τους… ας πούμε Γάλλους. Έπαρση με πειθαρχία οδηγεί σε εύκολη πειθώ, όταν κυριαρχήσει μία τάση, μία ιδέα. Και οι Ιάπωνες, οι οποίοι διέπραξαν ανάλογα φρικτά εγκλήματα κατά τη διάρκεια του Β΄ΠΠ διαθέτουν παρόμοια χαρακτηριστικά. Και εκείνοι πίστεψαν, αφού πείστηκαν, πως αυτοί είναι μοναδικοί και όλοι οι υπόλοιποι είναι ασήμαντοι.
Αλλά το ερώτημα: ευρίσκεται η Γερμανία σε τροχιά καθόδου; Επέρχεται η πτώση της και τι είδους πτώση θα είναι αυτή;
Δεν θα αναλύσω περαιτέρω το ερώτημα σκοπίμως. Διότι δεν είναι αυτό, το οποίο πρέπει να μας απασχολεί, διότι ούτως ή άλλως παρατηρητές είμαστε. Το πραγματικό ερώτημα είναι διαφορετικό:
Είναι η Ελληνική κοινωνία σε τροχιά ανόδου;
