Θυμόσαστε όταν είχα γράψει πριν από λίγο καιρό για το Κάιρο. Ήταν μία από τις αξέχαστες νύχτες και είχα τότε σχολιάσει την αόρατη πραγματικότητα.
Η επόμενη νύχτα ήταν όταν για πρώτη φορά έφτασα στην Αμερική… Μεταπτυχιακός φοιτητής ταξίδεψα για το όνειρο… Μόνο πως το όνειρο είχε κάποια “ελαττώματα”. Νέος είχα εξιδανικεύσει την μεγάλη αυτή χώρα. Αποφάσισα να ταξιδέψω λοιπόν με την TWA (τότε δεν είχε… χρεοκοπήσει) για να εισέλθω νωρίτερα στο κλίμα. Εξωτερικά το αεροπλάνο ήταν πρώτης τάξεως. Jumbo Jet! Αλλά στο εσωτερικό του… Mini Jet! Η πρώτη μου έκπληξη ήταν τα πολύ στενόχωρα καθίσματα! Ούτε σαν σαρδέλες.
Δίπλα μου (και σε συνθήκες… πίεσης λόγω στενότητας) ήταν ένας μεγάλος στην ηλικία και πολύ σοβαρός Αμερικάνος. Κύριος με όλη την σημασία της λέξης. Του είπα λοιπόν με έμφαση πως πηγαίνω στην Νέα Υόρκη, με υποτροφία και τα σχετικά και να συναντήσω αυτήν την σπουδαία ήπειρο. Ο Αμερικάνος με άκουγε προσεκτικά, αλλά δεν ανταποκρινόταν με ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Αυτό με ανησύχησε λίγο. Πως δεν ήταν τόσο θερμός για την χώρα του;
Φτάσαμε μετά από δέκα περίπου ώρες στο JFK (Το αεροδρόμιο Κέννεντυ). Η συγκίνηση ήταν μεγάλη. Πάτησα τη χώρα του ονείρου, την χώρα της ελπίδας. Νόμιζα πως σε λίγα χρόνια θα επέστρεφα εκατομμυριούχος με πούρο και με μία Κάντιλακ.
Η πρώτη μου έκπληξη… Η βαλίτσα μου… σπασμένη! Σκέφτηκα πως η αρχή δεν ήταν και τόσο συναρπαστική. Αλλά συμβαίνει. Εκεί όμως ήταν Αμερική, άρα θα εύρισκα το δίκιο μου. Πηγαίνω στο γκισέ της TWA και βλέπω περίπου 50 άτομα να περιμένουν στην ουρά για τον ίδιο λόγο…
Απογοητεύτηκα. Άσε καλύτερα…
Με σπασμένη την βαλίτσα και τα ρούχα μου λίγο έξω ξεκίνησα να αναζητήσω την εταιρία ταξί για να μεταβώ στο Πανεπιστήμιο, (μου είχαν στείλει ακριβείς οδηγίες). Μου είχαν κανονίσει και συνάντηση με κάποιον φοιτητή, αλλά είτε λόγω των καθυστερήσεων είτε λόγω της ασυνέπειας δεν με περίμενε κανένας. Χμ… Δεν λειτουργεί τόσο καλά το σύστημα. Βρίσκω μάλλον εύκολα την εταιρεία και πηγαίνω στο γκισέ να κλείσω θέση και να αγοράσω το εισιτήριο.
Υπ’ όψιν ήμουν πολύ έμπειρος από ταξίδια στην Ευρώπη αλλά και σε χώρες της Μέσης Ανατολής και Αφρικής. Μία μαύρη υπάλληλος μου εξήγησε (όχι και πολύ-πολύ ευγενικά) να… τηλεφωνήσω στην εταιρία να μου κλείσουν θέση (!) και μου έδειξε και το τηλέφωνο (pay phone) κάμποσα μέτρα μακριά.
-“Γιατί να τηλεφωνήσω αφού το λέω κατ’ ευθείαν σε εσάς;”, την ερώτησα.
Αυτό δεν μπορούσα να το καταλάβω.
Ούτε και αυτή όμως!
Παρεμπιπτόντως ενώ γνώριζα πολύ καλά Αγγλικά στα Νεο-υρκέζικα όμως υστερούσα!
Τέλος πάντων αφού μιλήσαμε σε μάλλον έντονο ύφος στο τέλος με… έβρισε κανονικότατα και φεύγω πάλι απελπισμένος και χωρίς αποτέλεσμα και κουβαλώντας και την σπασμένη βαλίτσα προς το ρημάδι το τηλέφωνο. Εντάξει. Πως παίρνεις όμως τηλέφωνο στην Αμερική;
Και τότε μέσα στο χάος του αεροδρομίου και στην απελπισία μου βλέπω έναν άγνωστό μου κάπως μαυριδερό και υποθέτοντας πως θα είναι από Μεσογειακή χώρα της περιοχής μας, τον πλησιάζω και του λέω:
“Μήπως είστε ¨Έλληνας;” Και… ήταν! Ελληνο-Αμερικάνος! Ο άνθρωπος αυτός πήρε για εμένα τηλέφωνο (δεν είχα ούτε καν το λεγόμενο κέρμα του ενός τετάρτου του δολαρίου, το quarter) και μου έκλεισε θέση, την οποία κατόπιν παρέλαβα από την όμορφη μεν αλλά ευέξαπτη μαύρη Αμερικανίδα στο γκισέ, η οποία με κοίταζε με quarter (ένα τέταρτο), ούτε καν μισό μάτι.
Τότε συνειδητοποίησα πως ο έλεγχος και οι κρατήσεις γίνονταν στα κεντρικά και κατόπιν ενημέρωναν τα σημεία παραλαβής τους. Αρχικά μου φάνηκε πολύπλοκο, αλλά τότε άρχισα να συνειδητοποιώ τι εστί Αμερική…
Η ώρα βέβαια είχε περάσει, ήταν περασμένα μεσάνυχτα από τις πάμπολλες καθυστερήσεις και κάποια στιγμή ήλθε το ταξί (ένα μικρό λευκό βαν) για να με παραλάβει.
Εγώ εντελώς εξουθενωμένος ξάπλωσα στο κάθισμα αναρωτώμενος εάν τελικά ήμουν Αμερική ή στο Λάγκος της Νιγηρίας…
Και μετά από λίγο σκεπτόμενος όλα αυτά από το τζάμι του αυτοκινήτου στρέφω τα μάτια μου και τότε αντίκρισα για πρώτη φορά τους ουρανοξύστες του Μανχάταν!
Τότε συνειδητοποίησα πως ήμουν στην Νέα Υόρκη! Την πόλη του ονείρου μου! Ομολογώ πως μέχρι τη στιγμή εκείνη τα είχα ξεχάσει όλα. Ούτε που μου είχε περάσει από το μυαλό μου μετά από μία φοβερή ημέρα, δηλαδή νύχτα και τόσες ώρες ταξιδιού, ότι η Νέα Υόρκη είχε αυτό, το οποίο τόσο πολύ ήθελα να δω από κοντά: τους ουρανοξύστες και το Empire State Building!
Ήταν όμως η αόρατη πραγματικότητα για εμένα… και τότε ξαναγεννήθηκε το όνειρο!
Σημ. 1:Από την Αμερική δεν γύρισα ούτε με πούρο Cohiba, ούτε με Κάντιλακ. Γύρισα όμως με πολύ ενδιαφέρουσες γνωριμίες και με την γνώση του πόσο εύκολα διαχειρίσιμη είναι αυτή η χώρα –και κάθε χώρα-, όταν τον διακόπτη του μυαλού μας τον γυρίσουμε λίγα κλικ παραπέρα. Δεν μπορείς να κατακτήσεις τον Κόσμο , όταν σκέπτεσαι μόνο με έναν τρόπο.
Τότε η αόρατη πραγματικότητα ποτέ δεν θα σου φανερωθεί…
Σε επόμενο θυμίστε μου -εάν το ξεχάσω-, να σας περιγράψω την εγγραφή μου στο Πανεπιστήμιο στην Αμερική και να την συγκρίνω με αυτήν στον Πολυτεχνείο Πατρών!
Σημ. 2: Στην φωτογραφία μου το Flatiron Building των D. H. Burnham & Co. – Daniel Burnham – Frederick Dinkelberg
Ήταν το πρώτο, το οποίο επισκέφθηκα.