Πριν από πολλά χρόνια αγόρασα μία ακριβή μεταλλική στρατιωτική πυξίδα λαδιού. Ένα θαυμάσιο αντικείμενο, στιβαρό με πολλές ακόμα λειτουργίες, όπως ενσωματωμένο μετρητή κλίσης εδάφους (κλισιόμετρο), κλίμακα υπολογισμού αποστάσεων και μέτρησης αποστάσεων καθώς και με ενσωματωμένο μεγεθυντικό προσοφθάλμιο φακό ανάγνωσης. Τέλειο όργανο.
Ενώ την είχα πάντα μαζί μου στο αυτοκίνητο ΠΟΤΕ δεν χρειάστηκε να την χρησιμοποιήσω. Και όντως δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ. Την έπιανα που και που στα χέρια μου και την περιεργαζόμουν και την θαύμαζα. Πριν από δύο και κάτι χρόνια μετακόμισα από το παλιό μου γραφείο. Στη μεταφορά και ΜΕΣΑ στο νέο γραφείο, μου έπεσε από τα χέρια και… έσπασε! Όχι το μεταλλικό της πλαίσιο αλλά ο βαθμονομητής της πυξίδας. Κατέστη πλέον άχρηστη…
Η αλήθεια είναι πως στενοχωρήθηκα, αλλά επειδή δεν την είχα και ποτέ χρησιμοποιήσει αποφάσισα πως δεν είχε κανένα νόημα να την αντικαταστήσω. Και επειδή δεν αντέχω τα ελλαττωματικά αντικείμενα την έθεσα σε απόλυτη αχρηστία. Μάλιστα τώρα δεν θυμάμαι καν που την έχω τοποθετήσει.
Τόσο όμορφη, τόσο ικανή, από μία απροσεξία έσπασε, αχρηστεύθηκε και έμεινε η γλυκιά ανάμνηση της.
Α! Δεν της συγχώρεσα όμως και ποτέ το ότι έσπασε τόσο εύκολα με μία απλή πτώση. Υποτίθεται ήταν στρατιωτική και θα άντεχε σε πολύ σκληρότερες κακουχίες και συνθήκες.
Μόλις σας περιέγραψα την ιστορία των προοδευτικών ιδανικών μας…
