Θα σας διηγηθώ μια πραγματική ιστορία από τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου ως γνωστόν ανήκε ιδεολογικά στον λεγόμενο προοδευτικό χώρο, βαθιά πιστός στα ανθρώπινα δεδομένα και τις αρχές της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Όσοι είσαστε μαθητές του ή τον γνωρίζατε κατανοείτε πλήρως τι εννοώ.
Επί χούντας είχαμε σταθερή την ασφάλεια (και το φόβο της εξορίας) στο σπίτι μας, αλλά ο πατέρας μου δεν ανήκε σε εκείνους, οι οποίοι έκλειναν το στόμα του. Ωστόσο υπήρχε μια ιδιότυπη μορφή ασυλίας με την έννοια πως λόγω της εθνικής του δράσης στη Μέση Ανατολή, απέφευγαν να τραβήξουν το σχοινί. Και επειδή δεν είχε κανένα όφελος από πουθενά δεν τολμούσαν να κάνουν το επόμενο βήμα. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος, πως η καθαρότητα ενός ανθρώπου από μόνη της δημιουργεί έναν φόβο και αδρανοποιεί ακόμα και τους χειρότερους διώκτες (τουλάχιστον σε κάποιαν βαθμό). Αυτό ωστόσο δεν λειτουργεί πάντα και πάρα πολλοί και μεγάλοι αγωνιστές της ελευθερίας και της δημοκρατίας δεν είχαν την ίδια τύχη, διότι δεν υπήρχε “κάτι” να φοβίζει τους διώκτες τους. Να εξηγούμαι εδώ, διότι πάρα πολλοί σπουδαίοι άνθρωποι υπέφεραν τα μέγιστα.
Φυσικά ήταν δεκαετίες καθηλωμένος στον βαθμό του βοηθού τότε γυμνασιάρχη (δεν υπήρχαν ακόμα τα λύκεια). Όταν λοιπόν το 1981 επήλθε η λεγόμενη “Αλλαγή”, μία ημέρα χτύπησε το τηλέφωνο πολύ πρωί (το θυμάμαι σαν τώρα) και ήταν από το… Υπουργείο Παιδείας! Θα αναλάμβανε Γενικός Διευθυντής Μέσης Εκπαίδευσης και τον καλούσε ο Υπουργός σε συνάντηση. Δεν θα ήθελα τώρα να αναφερθώ συγκεκριμένα, αλλά επρόκειτο για ένα εξαιρετικά προβεβλημένο στέλεχος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. με σπουδαία πορεία στη συνέχεια.
Πήγε άρον-άρον ο πατέρας μου στη συνάντηση (δεν είχαμε αυτοκίνητο και καταλαβαίνετε, με λεωφορεία και ό,τι σημαίνει αυτό). Όταν όμως επέστρεψε από τη συνάντηση ήταν προβληματισμένος. Οι “οδηγίες”, τις οποίες έλαβε ήταν οδηγίες “χειραγώγησης” των μαθητών. Προσέξτε πολύ καλά τι εννοώ. Ο τότε υπουργός του ζήτησε (και τα θυμάμαι λεπτομερέστατα όλα αυτά) να κατευθύνει τους μαθητές και να τους μετατρέψει σε πειθήνια όργανα, αλλά, αλλά… όχι τόσο πολύ, ώστε εάν χρειαστεί να τους ξεσηκώσουν να μπορούν!
Τι του είπε δηλαδή: “μετέτρεψε τους σε καθοδηγούμενα πιόνια, αλλά μέχρι του σημείου εκείνου, όπου θα μπορούμε να έχουμε τον έλεγχο να μας υπακούν. Ούτε να είναι με δική τους ελεύθερη βούληση, αλλά ούτε και εντελώς απαθείς, ώστε να μην αντιδρούν, εάν τους προκαλέσουμε”.
Αυτό ΔΕΝ του άρεσε καθόλου.
Ο πατέρας μου είχε την αδιαπραγμάτευτη πίστη, πως ο άνθρωπος οφείλει να έχει ανεπτυγμένη την δική του προσωπικότητα, να επιλέγει αυτοβούλως και να διαπνέεται από πλήρη αισθήματα ελευθερίας και δημοκρατικών ιδεωδών. Να είναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ και όχι κατευθυνόμενο πιόνι.
Αυτό ήταν το πρώτο ρήγμα. Και ακολούθησαν πάρα πολλά έως την οριστική ρήξη. Σιγά-σιγά διαπιστώσαμε πως μία δράκα υποτίθεται αγωνιστών της δημοκρατίας (δε σημαίνει βέβαια πως ήταν όλοι, κάθε άλλο) εκινείτο και ωθούνταν από καθαρά προσωπικά ελατήρια και μόνο για την κατάληψη και διατήρηση της εξουσίας και καμία αγάπη δεν είχε για το λαό ή τους ανθρώπους. Το 81 αυτό δεν ήταν τόσο ορατό εξ΄ αρχής, διότι υπήρχε μία μακροχρόνια κατάσταση παραμονής στην εξουσία από λεγόμενες συντηρητικές κυβερνήσεις και κατόπιν χούντας και όλα αυτά μετά από εμφύλιο και σκληρές συνθήκες. Φυσικά δεν διανοούμαι να σκεφτώ τι θα έλεγε εάν βίωνε την προηγούμενη κατάσταση, όπου φάνηκε ξεκάθαρα πώς μία συμμορία μπορεί να καταλάβει την εξουσία πατώντας επάνω στην απλοϊκότητα κοινών ανθρώπων.
Και θεωρούσαμε πάντοτε πολύ χειρότερο να εξαπατάς απλούς ανθρώπους με το πρόσχημα κοινωνικών ιδανικών, από την γνωστή συμπεριφορά ακραίων συντηρητικών, οι οποίοι ξεκάθαρα όριζαν το συμφέρον τους ως πρώτη προτεραιότητα και σε κάθε διαβάθμιση· και το έδειχναν. Προσοχή και εδώ μη γίνει παρανόηση, δεν αναφέρομαι συλλογικά.
Τώρα βέβαια ίσως πολλοί να είσαστε σε καθεστώς σύγχυσης σχετικά με τους όρους “προοδευτικός ” και “συντηρητικός” και πώς χρησιμοποιούνταν κάποιες δεκαετίες νωρίτερα. Αλλά μη μένετε στις λέξεις ούτε στους ορισμούς. Μείνετε στο σκεπτικό.
Όταν ΚΑΙ η τότε ηγεσία (όπως ΚΑΙ οι προηγούμενες ΚΑΙ οι επόμενες) είχε συγκεκριμένο πλάνο ποδηγέτησης (καθοδήγησης, χειραγώγησης) των μαθητών και ολόκληρης της κοινωνίας μόνο και μόνο για να διατηρούν κάποιοι την εξουσία κατανοείτε πόσο εύκολα φθάνουμε στα αποτελέσματα του σήμερα. Και τι είδους πολίτες δημιούργησαν και δημιουργούν. Και όταν από πολίτες λέοντες (υποθετικά) δημιουργείς πολίτες πρόβατα πώς νομίζεις μπορείς να αντιμετωπίσεις τους λύκους;
Αυτά για να συνειδητοποιήσετε πως ο COVID-19 ήλθε για να… μείνει, ακόμα και όταν ο ίδιος εξαλειφθεί.
Σημαντική σημείωση: επειδή κάθε φορά, κατά την οποίαν γράφω ένα πολιτικής φύσεως άρθρο υφίσταμαι και τις… συνέπειες, διότι μάλλον τους… δυσαρεστώ όλους θέλω να τονίσω πως το κριτήριο μου δεν είναι ακριβώς τι πιστεύει κάθε μία/ένας αλλά ο βαθμός αγάπης της/του στο συνάνθρωπο καθώς και ο… τρόπος με τον οποίο σκοπεύει να τον δείξει! Τότε οι διαφορές μας δεν θα είναι χάσματα, αλλά πρόκληση για γέφυρες.
