Τώρα τι σας γράφω βέβαια, αλλά ένα τυχαίο γεγονός επανέφερε στη μνήμη μου μία νύχτα από το παρελθόν. Ήταν πολλά χρόνια πριν, όταν ακόμα ζούσαν και οι δύο γονείς μου. Συνεπώς αναφέρομαι περίπου πριν από μία 25ετία.
Ήταν ένα χειμωνιάτικο βράδυ με αέρα. Πρέπει να ήταν γύρω στις 10:00. Βαθύ σκοτάδι και αυτός ο χαρακτηριστικός ήχος των φύλλων των δένδρων. Αν και κάθε ημέρα σχεδόν περνούσα από το σπίτι να τους δω, εκείνο το βράδυ είχα κάπου εκεί κοντά μία δουλειά και απλά πέρασα απ΄ έξω. Σταμάτησα με το αυτοκίνητό μου ακριβώς μπροστά από το σπίτι. Στο βάθος είδα το φως του δωματίου να διαπερνά τις γρίλιες των παλαιών ξύλινων παραθύρων. Ήταν και οι δύο μέσα και κάθονταν βλέποντας όπως συνήθως τηλεόραση και γράφοντας διάφορα.
Τότε σκέφτηκα, πως κάποια στιγμή θα περάσω πάλι από εκεί αλλά τα φώτα θα είναι σβηστά και το σκοτάδι θα καλύπτει την αυλή. Κανένας φυσικά δε γνωρίζει την ημερομηνία του θανάτου του και θα μπορούσε και να ήταν και αντίστροφα. Μπορεί να είχα φύγει πρώτος εγώ.
Αλλά δεν έγινε έτσι. Και τα φώτα έσβησαν για πάντα.
Κι όμως αυτή η νύχτα ήταν από τις πιο σκληρές νύχτες μου. Και το εξαιρετικά περίεργο είναι πως ζούσαν και οι δύο. Κι όμως η σκέψη του ΠΙΘΑΝΟΥ μέλλοντος, το οποίο θα μπορούσε να συμβεί (και τελικά όντως συνέβη) ήταν πολύ σκληρότερη από τα τελικά γεγονότα.
Πώς δηλαδή κάτι, το οποίο ΔΕΝ έχει συμβεί να σου προκαλεί μεγαλύτερη θλίψη από το ίδιο το συμβάν.
Αυτό, δεν μπορώ να το ξεχάσω.
