Ερχόμενος χθες το πρωί στο γραφείο μου παρατήρησα ένα γνωστό τύπο αυτοκινήτου με τονισμένα κάποια χαρακτηριστικά του· είχε έντονα βαμμένους εξωτερικούς καθρέπτες σε κόκκινο χρώμα (διαφορετικό από του υπολοίπου αυτοκινήτου), μία λευκή ρίγα με υπογραφή και πολλές άλλες μικρές λεπτομέρειες… Αυτό με προκάλεσε να επαναφέρω στο μυαλό μου ένα ερώτημα, το οποίο είχα από πολύ παλιά (και συνεχίζω να το έχω):
Ποιο είναι ακριβώς αυτό το κίνητρο των αυτοκινητοβιομηχανιών να τονίζουν ή να τροποποιούν κάποια χαρακτηριστικά ενός μοντέλου τους προκειμένου να του προσδώσουν διαφορετική προσωπικότητα για τον ξεχωριστό ιδιοκτήτη;
Να μην σας αποπροσανατολίσω το ερώτημά μου είναι το εξής:
Πως αποκτάς διαφορετικότητα όταν το ίδιο ακριβώς μοντέλο κατασκευάζεται σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια αντίτυπα με μόνη την αλλαγή σε κάποια χαρακτηριστικά του…
Τώρα βέβαια δεν σας διαφώτισα ιδιαιτέρως, διότι ούτε λίγο ούτε πολύ σας λέγω, πως τι νόημα έχει να ντύνονται διαφορετικά οι άνθρωποι αφού όλοι ίδιοι είναι.
-Είναι;
-Όχι! Δεν είναι! Καθόλου μάλιστα!
Αυτή ακριβώς είναι η «παγίδα» την οποία αναφέρω στον τίτλο…
Με μικρές διαφοροποιήσεις (ή έστω μεγαλύτερες) υπάρχει μία προσπάθεια τονισμού της προσωπικότητας. Ωστόσο τα τεχνικά χαρακτηριστικά παραμένουν τα ίδια και το μόνο, το οποίο διαφοροποιεί την κατάσταση είναι αυτές οι λεπτομέρειες… (Ωστόσο πολλές φορές συμβαίνει το αντίθετο, αλλά αυτό αποτελεί μία άλλη παράμετρο)…
Το σημείο το οποίο θα ήθελα να παρατηρήσω είναι ένα:
Οι διαφοροποιήσεις είναι ανεκτές, όσο δεν αντιστρατεύονται την φιλοσοφία της …ομοιομορφίας.
Αυτό είναι μία μεγάλη (μα πολύ μεγάλη) παγίδα, η οποία εγκλωβίζει το σκεπτικό και ευνοεί ουσιαστικά τη μη διαφορετικότητα… Προσοχή λοιπόν!
Εάν ξαφνικά εμφανισθεί ένα νέο μοντέλο είτε πολύ κακό είτε εξαιρετικό, το μεν πρώτο εισπράττει χλεύη ενώ το άλλο φθόνο…
Αντιλαμβάνεσθε πως το σκεπτικό του άρθρου δεν είναι η επίθεση στην διαφορετικότητα, αλλά στην συγκαλυμμένη ομοιομορφία την οποία τεχνηέντως υποθάλπει με το να τονίζει την δήθεν διαφορετικότητα.
