Χθες το βράδυ έγραψα για τη γοητεία του τέλους. Υπάρχει όμως και η γοητεία της αρχής.
Πάντα με εξέπληττε η ευκολία με την οποία οι άνθρωποι ξεκινούν… πολέμους. Κάθε είδους πολέμους.
Εθνικούς, προσωπικούς, επαγγελματικούς…
Και πάντα μου έκανε εντύπωση η αρχική σιγουριά της νίκης! Δεν υπήρχε καμία άλλη εκδοχή. Αυτό δεν είναι κακό, αλλά με την απόλυτη προϋπόθεση πως γνωρίζεις ΠΩΣ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙΣ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ.
Διότι ΠΟΤΕ δεν αρχίζεις έναν πόλεμο εάν δεν γνωρίζεις πως θα τον τελειώσεις!
Κι όμως από την πείρα μου έχω διαπιστώσει πως επικρατεί η οπτασία της νίκης. Αλλά κάθε είδους πόλεμος είναι εγγενώς απροσδιόριστης εξέλιξης και αποτελέσματος.
Από την εισβολή στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου του 1939 έως τα μέσα του 1940 η Γερμανία δεν είχε την αίσθηση του πολέμου. Όλα σχεδόν ήταν όπως και πριν. Η οπτασία μίας εύκολης νίκης επικρατούσε. Αλλά αυτή ήταν η άποψη της Γερμανίας. Όχι των… άλλων.
Και οι… άλλοι δεν συμφωνούσαν με τον τρόπο ολοκλήρωσης του πολέμου, όπως τον είχε φανταστεί η Γερμανία. Κι αυτό είναι πάντα το πρόβλημα του πολέμου: η απρόβλεπτη αντίδραση του άλλου!
Και όχι μόνον αυτό. Διότι εάν προσέξετε την ημερομηνία λήξης την ορίζει συνήθως εκείνος, ο οποίος δέχθηκε την επίθεση και όχι ο επιτιθέμενος Και εάν έκανες το παν να αποφύγεις τον πόλεμο δεν σημαίνει πως μετά θα κάνεις το ίδιο για να τον λήξεις. Διότι μπορεί να σου… αρέσει!
Η αρχή όμως είναι στρωμένη με ροδοπέταλα και καλότυχη. Αλλά οι πόλεμοι δεν βασίζονται ούτε στα ροδοπέταλα ούτε στην τύχη. Στην αντοχή όμως ναι.
Είσαι αποφασισμένος να κρατήσεις για πολλά χρόνια; Εάν όχι και είσαι και εσύ εκέινος, ο οποίοις άρχισε τον πόλεμο τότε να θυμάσαι πως ισχύει το:
“Ουαί τοις ηττημένοις”.
Και μην διαμαρτύρεσαι τότε για ότι κακό και αισχρό σου συμβεί. Ας μην άρχιζες τον πόλεμο.
Ήσουν αμείλικτος με τους αρχικούς σου αντιπάλους: Τότε να είσαι αμείλικτος και με τον εαυτό σου να υποστείς τις συνέπειες στην περίπτωση της ήττας!
Σκέψου λοιπόν διπλά και τρίδιπλα προτού ξεκινήσεις…
Η αρχή δημιουργεί illusions… Οπτασίες!
