Ο τίτλος του άρθρου προέρχεται από την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία (από τις ιδιαίτερα αγαπημένες μου), σκηνοθετημένη από τον Anatole Litvak και παραγωγής του Sam Spiegel. Ο Spiegel σε τρείς ταινίες μόνο ήταν παραγωγός αλλά και οι τρείς έλαβαν… Όσκαρ, καλύτερης ταινίας! Σε αυτήν την ταινία ο Πήτερ Ο’ Τουλ είναι καταπληκτικός στον ρόλο ενός δολοφόνου Στρατηγού κατά τη διάρκεια του Β΄ΠΠ. Παρεμπιπτόντως ο Πήτερ Ο’ Τουλ κατέχει ένα άλλο μοναδικό ρεκόρ, σε αντίθεση με τον Σπήγκελ: προτάθηκε οκτώ φορές για Όσκαρ αλλά δεν το κέρδισε καμία! Είναι μία από τις άπειρες παραξενιές της ζωής. Το ωραίο είναι πως τον Σπήγκελ δεν τον γνωρίζει σχεδόν κανείς, ενώ το Πήτερ Ο’ Τουλ όλοι! Για περισσότερα… δείτε οπωσδήποτε την ταινία!
Ο τίτλος εμπεριέχει όμως δύο σπουδαίες λέξεις: “Νύχτα” και “Στρατηγός” και όπως αντιλαμβάνεσθε η (μακράν) σπουδαιότερη είναι η πρώτη. Η νύχτα είναι ο πραγματικός… Στρατηγός της ζωής. Διότι τότε αποκαλύπτεται το πραγματικό της πρόσωπο. Και μία νύχτα μπορεί να είναι όχι μόνον το… σκοτάδι της Γης αλλά και το σκοτάδι κάθε “σκοτεινής” περιόδου. Και ένα από τα βαθύτερα σκοτάδια και μία τόσο μακριά νύχτα ήταν αυτή της ναζιστικής περιόδου στην Γερμανία.
Αλλά ποιο το κίνητρο του άρθρου; Πώς και γιατί το γράφω;
Λοιπόν!
Ένα από τα ελάχιστα γνωστά γεγονότα της παρόδου εκείνης είναι η… εγκληματικότητα. Πώς ήταν το Βερολίνο τη νύχτα; Μετά τη λήξη του πολέμου πολύ λίγοι γνώριζαν τα αστυνομικά αρχεία (όσα δεν κάηκαν) και πολλοί είχαν ήδη αποχαιρετήσει τον Κόσμο τούτο. Αλλά υπάρχουν αρκετά στοιχεία, τα οποία αποκαλύπτουν τη δράση κυρίως δύο serial-killers και βιαστών. Εκμεταλλεύονταν τη νύχτα των υποχρεωτικών συσκοτίσεων, καθώς και το γεγονός πως κυκλοφορούσαν πάρα πολλές γυναίκες μόνες τους, αφού οι σύζυγοι τους πολεμούσαν να κατακτήσουν τον κόσμο για την Άρια φυλή τους.
Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό. Εν καιρώ πολέμου και πόσω μάλλον με ναζιστική κυβέρνηση απαγορευόταν η οποιαδήποτε δημοσιοποίηση των εγκλημάτων προκειμένου να μην προκληθεί πανικός. Δεν είναι δυνατόν σε περίοδο συσκότισης και βομβαρδισμών να τρέμεις και τον βιαστή – δολοφόνο. Σκεφτείτε και το γεγονός πως η αστυνομία ήταν και ναζιστική και καταλαβαίνετε το μέγεθος του προβλήματος. Ωστόσο το εκπληκτικό στην περίπτωση αυτή είναι πως ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες η αστυνομία έκανε σωστά τη δουλειά της. Και παρ΄ όλες τις δυσμενείς συνθήκες και τους εξωγενείς πολιτικούς και πολεμικούς περιορισμούς συνέλαβε και τους δύο χειρότερους κατά συρροή δολοφόνους!
Μέσα στο συνολικό έγκλημα, το οποίο διέπραττε η Γερμανία εναντίον της ανθρωπότητας λειτουργούσε μία μάλλον αποτελεσματική αστυνομία εσωτερικής χρήσης. Και ο κυνισμός; Οι Γερμανοί, οι οποίοι δεν άφησαν έγκλημα να μην διαπράξουν θεωρούσαν πως οι δολοφόνοι δεν μπορεί να ήσαν… Γερμανοί! Το θεωρούσαν αδιανόητο!
Δεν τολμώ να σκεφτώ πως θα ήταν το Βερολίνο τότε. Ούτε μπορώ να σκεφτώ τις νύχτες των περιόδων του σκοταδισμού και κάθε (επερχόμενου) σκοταδισμού.
Σε επόμενο χρόνο περισσότερες λεπτομέρειες για τη δράση των συγκεκριμένων εγκληματιών. Όχι πως αξίζει να αφιερώσω χρόνο αλλά για αυτό, το οποίο χαρακτηρίζεται στα Αγγλικά “as a matter of record” (δεν χρειάζεται να το μεταφράσω).
