Αυτός είναι ο τρομακτικός τίτλος της πρώτης του είδους της σειράς κινηματογραφικών ταινιών με θέμα τα ζόμπι. Είναι του 1968 και παρ΄ όλη την “αφέλεια” του σεναρίου της –και εννοώ τη θεματολογία- είναι κατά τη γνώμη μου εξαιρετική. Σηματοδότησε μάλιστα και μία διαφορετική εποχή στα κοινωνικά ήθη στις Ηνωμένες Πολιτείες, διότι ο πρωταγωνιστής της (ο ζωντανός… ζωντανός) ήταν μαύρος!
Στην υπόθεση μία ομάδα επτά ατόμων αγνώστων μεταξύ τους εγκλωβίζονται σε μία εγκαταλελειμμένη κατοικία κυνηγημένοι από τα… πλάσματα! Από τους επτά, με την εξαίρεση ενός μικρού κοριτσιού, ο βασικός πρωταγωνιστής είναι αυτός, ο οποίος ΔΡΑ. Οι άλλοι μάλλον αντιδρούν στις καταστάσεις, παρά κάνουν κάτι, ώστε να απεγκλωβιστούν. Τελικά μετά από πολύ αγωνία και ανατροπές η τύχη δεν φάνηκε γενναιόδωρη στους έξι και ο μόνος, ο οποίος απομένει είναι ο πρωταγωνιστής, ο οποίος και τα καταφέρνει να γλυτώσει από την αχαλίνωτη… λαιμαργία των ζόμπι. Στην προ-τελευταία σκηνή ακούει τα σκυλιά της ομάδας διασωστών να γαυγίζουν και βλέπει την περίπολο να πλησιάζει. Φοβούμενος για το εάν είναι ζόμπι ή ζωντανοί κοιτάζει προσεκτικά από το παράθυρο. Μόνο πως γίνεται αντιληπτός, περνιέται για ζόμπι και πυροβολείται στο κεφάλι.
Στην τελευταία σκηνή καίγεται το σώμα του μαζί με τα υπόλοιπα πραγματικά ζόμπι.
Ο ικανότερος, ο οποίος δεν δείλιασε και έκανε ό,τι ήταν δυνατόν να σώσει και τους υπολοίπους, ίσως από δική του λάθος εκτίμηση και φόβο δεν πρόλαβε να φωνάξει και να ειδοποιήσει τους άλλους πως ήταν ζωντανός και σκοτώθηκε από τους δικούς του. Είναι τραγικό να επιβιώνεις από όλα τα δεινά και ένας τελικός δισταγμός να σου τα καταστρέφει όλα… Θυμίζει κάπως και την Ελληνική κοινωνία… και ενδεχομένως τον κάθε έναν μας ξεχωριστά…
Το χειρότερο ωστόσο είναι να μην είσαι ζωντανός… ζωντανός, αλλά ζωντανός νεκρός και να μην το έχεις καταλάβει. Και επειδή δεν το γνωρίζεις θέλεις να πάρεις στο λαιμό σου και τους ζωντανούς και να τους κατασπαράξεις. Μία ακόμα συνήθης κατάσταση, την οποίαν εύκολα μπορούμε να διακρίνουμε γύρω μας.
Και το ωραίο της υπόθεσης: η ταινία ήταν χαμηλού προϋπολογισμού και κινηματογραφήθηκε με γνωστούς και φίλους και όχι μεγάλα ονόματα. Και είναι μία “εύκολη” σχετικά ταινία, χωρίς περίπλοκη υπόθεση αλλά ούτε και τεχνικά περισπούδαστες σκηνές. Περισσότερο οι υλικές ζημιές των αναγκών του σεναρίου κόστισαν, παρά οτιδήποτε άλλο…
Κι όμως! Απέφερε κέρδη περισσότερο από 250 φορές τον προϋπολογισμό της (US$114,000) και κέρδη US$30 εκατομμύρια (12 στην Αμερικανική αγορά και 18 διεθνώς). Με σημερινές αντιστοιχίες περίπου 200 εκ. δολάρια έχοντας επενδύσει 800 χιλιάδες! Όχι και άσχημα!
Και όπως δήλωνε η Πρόεδρος της Νοτίου Κορέας Park Geun-hye στον αξιομνημόνευτο εναρκτήριο λόγο ανάληψης των καθηκόντων της το 2013:
“Τον 21ο αιώνα, ο πολιτισμός είναι δύναμη. Είναι η εποχή όπου η φαντασία ενός ατόμου γίνεται δημιουργικό περιεχόμενο” (και κερδοφόρο) θα προσέθετα. Αναλογιστείτε τώρα γιατί… (καλύτερα θέσατε ΕΣΕΙΣ το ερώτημα).
