Πριν από λίγο επέστρεψα από την κηδεία ενός ανθρώπου, τον οποίον αγαπούσα πολύ. Πέθανε πλήρης ημερών αν και ποτέ κανένα παιδί δεν θεωρεί πως ο χρόνος ήταν για τον γονιό του “πλήρης”. Ό, τι ακολουθεί όμως αφορά ΜΟΝΟ περιπτώσεις γονιών, οι οποίοι φεύγουν σε μεγάλη ηλικία και από φυσικά αίτια.
Αλλά γιατί τα γράφω αυτά; Διότι στη ζωή μου μπορώ να θυμηθώ δύο ιδιαίτερες νύχτες, τις οποίες ονομάζω “νύχτες του νεκρού γονιού”. Είναι το πρώτο βράδυ ΜΕΤΑ τη διαδικασία της ταφής (και όχι του θανάτου). Είναι εκείνο το βράδυ που κοιμάσαι εσύ στο κρεββάτι σου και ο γονιός σου…
Κι όμως! Όσο και να πονάει είναι μία πολύ γλυκιά νύχτα. Είναι μία μαγική νύχτα, όπου τα δεσμά της ύπαρξης κόβονται και έχεις ανεξαρτητοποιηθεί ως άτομο. Μαζί με την αγάπη των γονιών μας φέρνουμε και τις φοβίες τους, τα ελαττώματά τους, τη δική τους προσωπικότητα.
Εκείνο το βράδυ αυτό τελειώνει. Κοιμάσαι ο εαυτός σου. Εάν έχεις χάσει τον έναν εκ των δύο κοιμάται ο περίπου μισός εαυτός σου. Με την απώλεια και του δεύτερου γονιού ΕΙΣΑΙ μόνον ο εαυτός σου.
Και αυτή την τόσο περίεργη, αλλά και αλλόκοτη νύχτα συμβαίνει ένας αδιόρατος μα και μοναδικός μετασχηματισμός, όπου τίποτα πλέον δεν θα είναι το ίδιο, αλλά και εσύ θα είσαι έτοιμος σαν ολοκληρωμένη προσωπικότητα να προχωρήσεις τη ζωή σου…
Δυστυχώς (ή μήπως όχι) οι νύχτες αυτές εκτός του ότι είναι μοναδικές, μόνο μέσω του πραγματικού βιώματος γίνονται μαγικές. Δεν εξηγούνται ούτε περιγράφονται.
Και κάτι ακόμα, παρ΄ όλο που διαισθάνομαι πως θίγω ένα δύσκολο συναισθηματικά θέμα. Ό,τι είναι να κάνετε για τους γονείς σας, να το κάνετε ΠΡΙΝ φύγουν. Εκφράστε και δείξτε την αγάπη σας. Τα κλάματα μετά δεν έχουν νόημα.
Και εάν ισχύει το αμέσως προηγούμενο, εκτός από μοναδική, αλλόκοτη και μαγική, αυτή η νύχτα θα είναι και εκπληκτικά ανάλαφρη, όπως το πανέμορφο τοπίο της γνήσιας, ανόθευτης Ελληνικής υπαίθρου.
