Η “Νεκρή Νύφη” είναι ο τίτλος μίας κινηματογραφικής επιτυχίας κινουμένων σχεδίων του 2005. Η ιστορία αν και τραγική είναι ταυτόχρονα και άκρως ποιητική, μέσα στην τραγικότητα της. Δύο οικογένειες αποφασίζουν να παντρέψουν τα παιδιά τους. Ο νεαρός από ευκατάστατη αλλά κοινωνικά χαμηλής τάξης οικογένεια, το αντίθετο η νύφη. Αν και η συμφωνία διημείφθη μεταξύ των οικογενειών τα παιδιά αγαπήθηκαν και θέλησαν και τα ίδια να παντρευτούν.
Ο νεαρός όμως τα κάνει όλα θάλασσα. Κάτι ο ντροπαλός χαρακτήρας του, κάτι η αμηχανία του δεν μπορεί να διαχειριστεί τις τυπικές διαδικασίες. Στο τέλος χάνει και τη… βέρα! Ψάχνοντας στο δάσος βλέπει να γυαλίζει κάτι και όντως είναι η χαμένη βέρα. Πλησιάζοντας όμως κοντά για να την πάρει διαπιστώνει έντρομος πως είναι φορεμένη επάνω σε ένα γυναικείο δάχτυλο, το οποίο εξέχει από το χώμα…
Και το τραγικό συνάμα -όπως προ είπα- ποιητικό είναι πως η γυναίκα αυτή, η οποία φορά τη βέρα τον… ερωτεύεται! Και όχι μόνον αυτό, αλλά τον αρπάζει στον δικό της κόσμο. Η ιστορία έχει και την ανάλογη συνέχεια και είναι αλήθεια ένα πολύ όμορφο λογοτέχνημα, το οποίο μετασχηματίστηκε σε σενάριο και ταινία. Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο τρομερή σκηνή από αυτήν της εύρεσης του δαχτυλιδιού… Ίσως κάποια άλλη, αλλά δεν θα σας την αποκαλύψω.
Η ιστορία, την οποίαν σκοπίμως δεν σας διηγούμαι μήπως δείτε την ταινία, εκτυλίσσεται στην Βικτωριανή Αγγλία, σε ένα ανώνυμο χωριό. Αλλά εδώ υπάρχει μία αλήθεια, διότι δεν πρόκειται ακριβώς για μύθο. Την περίοδο των Τσάρων στη Ρωσσία συνέβαινε ένα φριχτό και αχαρακτήριστης βαρβαρότητας “έθιμο” (εάν μπορώ να το χαρακτηρίσω με αυτή τη λέξη). Συμμορίες αντισημιτών δολοφονούσαν τη νύφη την ημέρα του γάμου της. Και αναφέρομαι σε Εβραϊκούς γάμους.
Ακόμα και μία δολοφονία αποκτά εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα όταν διαπράττεται κάποιες σπουδαίες ημέρες της ζωής ενός ανθρώπου. Αυτό ισχύει και για αντικείμενα και σας θυμίζω το ναυάγιο του Τιτανικού στο παρθενικό του ταξίδι. Δεν θα ήταν το ίδιο εάν είχε συμβεί έστω πέντε έτη αργότερα, ακόμα και στο δεύτερο ταξίδι· αλλά όχι στο πρώτο!
Σε αυτή τη βαρβαρότητα, της οποίας οι συντελεστές της ταινίας έδωσαν μία άλλη διάσταση και την επεξέτειναν πέραν του συγκεκριμένου γεγονότος βασίζεται η ιστορία. Και εάν δείτε την εξέλιξη της το τελικό μήνυμα, ας το χαρακτηρίσω με αυτόν τον τρόπο, εμπεριέχει μία τεράστια αλήθεια, ασχέτως εάν θέλουμε να την αποδεχθούμε ή όχι:
Ο νεκροί ΔΕΝ μπορούν να αλληλεπιδράσουν με τους ζωντανούς. Οι δύο κόσμοι είναι χαοτικά διαφορετικοί.
Όταν ήμουν πολύ μικρός θυμάμαι μία συζήτηση με τον αδελφό μου, ο οποίος και αυτός είναι τώρα στον άλλο κόσμο, η οποία με είχε αφήσει τότε κατάπληκτο, γιατί ποτέ μου δεν την είχα σκεφτεί. Δεν θυμάμαι ποια ήταν η αφορμή, αλλά επρόκειτο για μία διαθήκη, η οποία έθετε όρους στους ζωντανούς. Και μου εξήγησε (ήταν δικηγόρος) πως αυτό δεν είναι δυνατόν. Δεν μπορείς να θέτεις όρους και να ορίζεις τις πράξεις ζωντανών όντας στον τάφο. Προφανώς δεν μπορείς και να παρέμβεις σε καμία απολύτως περίπτωση πράττοντας. Οι “υποθήκες” και οι εκφρασμένες επιθυμίες ενόσω είσαι στη ζωή είναι κάτι διαφορετικό.
Οι νεκροί ανήκουν στον κόσμο τους κι εμείς στον δικό μας.
