Πριν λίγες ημέρες εξελέγη νέος (νέα) Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το εξελέγη είναι σχήμα λόγου. Διορίστηκε είναι το ορθό. Τυπικά ψηφίζεται από τη Βουλή. Ακολουθούν κάποιοι προβληματισμοί μου με την απαραίτητη διευκρίνιση πως δεν αναφέρομαι προσωπικά στο άτομο της νέας Προέδρου, αλλά στο θεσμό της προεδρίας. Προφανώς μύθοι, ανησυχίες και το συμπέρασμα είναι καθαρά υποκειμενικά και εκφράζουν μόνο εμένα και ως εκ τούτου δεν διατείνομαι για την ορθότητά τους παρά μόνον όσον αφορά το προσωπικό μου σκεπτικό.
Μύθος 1: Η εκλογή με ευρεία πλειοψηφία συμβολίζει την ενότητα (τίνος;)
Θυμίζω πως η προηγούμενη Πρόεδρος της Βουλής (δεύτερο αξίωμα μετά του ΠτΔ) εξελέγη το 2015 με 235 ψήφους και εκείνη επίσης συμβόλιζε την… ενότητα των πολιτικών κομμάτων. Άλλος ένας διορισμός, ο οποίος κατέληξε σε ένα πολλαπλό και εξαιρετικά άσχημο διαζύγιο με σφοδρότατες κατηγορίες. Καμία ενότητα δεν συμβολίζει ο αριθμός των κατευθυνόμενων ψήφων στη Βουλή των Ελλήνων. Και τον… Πάπα της Ρώμης να πρότεινε ο Πρωθυπουργός πάλι με 261 ψήφους θα εκλεγόταν. Η υποκρισία είπαμε δεν έχει όρια…
Μύθος 2: Ένα αξιόλογο άτομο είναι κατάλληλο για την Προεδρία.
Όχι! Αυτό είναι (πολύ) εσφαλμένη αντίληψη. Ο Πρόεδρος, οσοδήποτε τυπικός και εάν είναι ο ρόλος του στο εσωτερικό από πλευράς εξουσιών (στην Ελλάδα), δεν παύει να εκπροσωπεί τη χώρα διεθνώς. Εκεί δεν αρκεί να είσαι απλά ένας έστω εξαιρετικά αξιόλογος άνθρωπος ή προσωπικότητα. Πρέπει να είσαι άτομο με υψηλότατη πολιτική οξύνοια και… πονηρία. Και η φύση του δικαστικού μακράν απέχει από αυτή την αντίληψη. Πρόκειται για ένα (αναγκαστικά) αποστειρωμένο αξίωμα, το οποίο λόγω της εγγενούς εξουσίας, την οποίαν του παρέχει δεν εκπαιδεύει έναν άνθρωπο στο να αντιμετωπίζει κάθε καρυδιάς διεθνές (και εσωτερικό) καρύδι.
Ανησυχία 1: Η εμπλοκή της δικαστικής εξουσίας με την πολιτική.
Αυτό δεν μου αρέσει καθόλου. Είδαμε τον προηγούμενο πρωθυπουργό να προσλαμβάνει ανώτατη δικαστικό ως διευθύντρια του νομικού του γραφείου αμέσως μετά την αποχώρηση της από το δικαστικό σώμα. Εξέλειπε το ήθος από κάθε πλευρά. Τώρα ο νυν πρωθυπουργός πρότεινε επίσης άλλη ανώτατη δικαστικό λειτουργό για το ιεραρχικά κορυφαίο αξίωμα. Τι είδους σκεπτικό είναι αυτό; Μήπως έχουν στο μυαλό τους πως μπορεί να βρεθούν κάποια στιγμή… υπόδικοι και προσπαθούν να αποκτήσουν… καλές σχέσεις;
Η δικαστική εξουσία είναι πανίσχυρη και καλό θα είναι να απέχει πλήρως από την πολιτική σε κάθε της μορφή. Και αυτό οφείλουν οι ίδιοι δικαστικοί να διασφαλίζουν. Γνωρίζετε πως κανένας στρατιωτικός εν ενεργεία ή άρτι αποστρατευθείς δεν μπορεί να αναλάβει ανώτατο πολιτικό αξίωμα. Ο λόγος είναι πως ένας στρατηγός, μόλις αναλάβει και Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί πολύ εύκολα να την… καταλύσει. Διότι τη δύναμη πάντα είχε και έχει ο στρατός (και όποιος γενικά φέρει όπλα) και γι΄ αυτό παντού οι πολιτικοί αποφεύγουν δια ροπάλου την εμπλοκή τους (των στρατιωτικών) στα κοινά. Αλλά και η ίδια η Δημοκρατία για λόγους αυτο-προστασίας της δεν το επιτρέπει. Οι ανθρώπινες σχέσεις παραμένουν και δεν μπορούν να διαγραφούν εν μία νυκτί. Το ίδιο θα έγραφα εάν επρόκειτο για τον αρχηγό της αστυνομίας ή για κάποιον, ο οποίος έλκει την εξουσία του λόγω θέσης.
Οι επιχειρηματίες και οι δημοσιογράφοι ναι μεν έχουν τεράστια εξουσία επιρροής, αλλά η θέση τους στην κοινωνία δεν είναι θεσμοθετημένη. Οι πρώτοι μπορεί και να πτωχεύσουν οι δεύτεροι να απολυθούν!
Ανησυχία 2: Δημοφιλής ή όχι;
Το ερώτημα σκοπίμως το έθεσα λάθος. Δημοφιλής είναι η Κυρία Άντζελα Δημητρίου, αλλά ίσως να μην θεωρείται τόσο εύστοχη επιλογή για την Προεδρία. Το σωστό είναι να είναι εμβληματική προσωπικότητα και να μπορεί κατά μία έννοια να ταυτιστεί κάθε πολίτης μαζί της/του ή να ονειρεύεται πως ίσως μπορεί να ήταν αυτός στη θέση του. Ποιος μπορεί να ταυτιστεί με μία δικαστική λειτουργό; Το ίδιο ισχύει και για τον νυν πρόεδρο. Ο πρόεδρος πρέπει να εμπνέει και να είναι πολύ κοντά στο λαϊκό αίσθημα, χωρίς κατ΄ ανάγκην και ο ίδιος να είναι λαϊκός.
Το Συμπέρασμα:
Τελικά τι μένει από αυτή την επιλογή;
Μια αδιόρθωτη και εδραιωμένη συντηρητική παράταξη, μία προδομένη προοδευτική παράταξη από τη σαχλή ηγεσία της και τις προκαταλήψεις και ο απλός λαός για πολλοστή φορά να παρατηρεί αποσβολωμένος όσα (του) γίνονται, ανήμπορος να αντιδράσει.
Και ποιο το (κατ΄ εμέ) ατόπημα της νέας ΠτΔ; Το ότι… αποδέχθηκε την πρόταση.
Κοινώς: Άλλη μία απογοήτευση πολλαπλώς εμπλουτισμένη.
