Διάβασα ένα άρθρο, το οποίο δημοσιεύτηκε στο Bloomberg Businessweek και το οποίο αναδημοσιεύει μεταφρασμένο η “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”. Σύμφωνα με αυτό η επερχόμενη δεκαετία, η οποία άρχισε μάλλον δυσάρεστα με την έλευση του Covid-19 θα εξελιχθεί σε μία δεκαετία “roaring twenties” (τρελής πορείας), όπως και η τότε.
Βέβαια ο αρθρογράφος εννοεί τις Ηνωμένες Πολιτείες και αρκετά δυτικά κράτη και σίγουρα δεν θα είχε στο μυαλό του την Ελλάδα, η οποία το 1922 βίωσε μία από τις χειρότερες καταστροφές της ιστορίας της. Άρα η πρώτη μας σκέψη αφορά το σε ποιους αναφερόμαστε και κατόπιν θα προσδιορίσουμε κατά πόσον μία δεκαετία προβλέπεται καλή ή όχι. Αλλά επειδή έχουν πολλά αλλάξει από τότε ας δούμε κάποιες προβλέψεις (προσοχή, προβλέψεις και όχι… προφητείες, διότι είναι διαφορετική η μεθοδολογία).
Μετά τον Α΄ΠΠ η μεγαλύτερη πολιτική μεταβολή αφορούσε τα εθνικά κράτη. Μεγάλες αυτοκρατορίες διαλύθηκαν και στη θέση τους αναδύθηκαν κράτη. Η Αυστροουγγαρία, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, η Τσαρική Ρωσσία έπαψαν να υφίστανται. Εξαϋλώθηκαν! Η Γερμανία, αλλά και η Μεγάλη Βρετανία άλλαξαν και αυτές χαρακτήρα. Άρχισαν να τρίζουν τα θεμέλια της αποικιοκρατίας, κάτι, το οποίο ολοκληρώθηκε μετά τον Β΄ΠΠ. Έκτοτε τα δεδομένα έφεραν τα άνω-κάτω. Ο εθνικισμός των νέων κρατών και κυρίως η ακραία εκδοχή του ναζισμού οδήγησαν σε πρωτόγνωρα φαινόμενα την ανθρωπότητα. Το αδιανόητο έγινε πραγματικότητα…
Οι επόμενες δεκαετίες σημαδεύτηκαν από τον ψυχρό πόλεμο και από ανατροπές με παγκόσμια επίδραση. Χαρακτηριστικά και μόνον αναφέρω την εθνικοποίηση της διώρυγας του Σουέζ από την κυβέρνηση Νάσσερ. Πολλά κινήματα κάθε είδους σε παγκόσμιο επίπεδο έδιναν πνοή (επίσης κάθε είδους). Δεν αξιολογώ (εξ΄ άλλου αυτό είναι υποκειμενικό), αλλά υπήρχε μία έντονη κινητικότητα. Από τη δεκαετία του 80 και εντεύθεν άρχισε μία (ας την ονομάσω) μαλθακότητα. Άρχισαν να κυλούν όλα αρκετά “τακτοποιημένα”. Οι αξίες μεταβάλλονταν και το οικονομικό στοιχείο να καθίσταται κυρίαρχο. Η αύξηση του βιοτικού επιπέδου, αλλά και αντίστοιχη πτώση στο επίπεδο της παιδείας δημιούργησε “πλήθη”. Πλήθη, τα οποία άρχισαν και σε έναν βαθμό να αποβλακώνονται (και να αυξάνονται) και να διοικούν με τον τρόπο τους.
Και καταλήγουμε τη δεκαετία του 2020 (πλέον) να κολυμπάμε σε ένα περιβάλλον, το οποίο θα το ονόμαζα εταιρικό, όπου τα κράτη λίγο απέχουν από επιχειρήσεις (με την εταιρική… δημοκρατία) και με τους πολίτες τους μάλλον κακοπληρωμένους υπαλλήλους.
Η εκτίμηση μου είναι πως η δεκαετία του 20 δεν θα είναι καθόλου ομαλή και το βασικό της ζητούμενο θα είναι η μορφή της (κολοβής) δημοκρατίας και των πολιτευμάτων. Τρία πολύ μεγάλα κράτη (Ρ-Τ-Ι μην με ερωτήσετε) έχουν δικτατορίες (και τα δύο μέσω… εκλογών) ενώ η Κίνα έχει καταφέρει το… αξιοθαύμαστο: να συγκεντρώνει όλα τα αρνητικά από όλες τις μορφές. Οι μοιραίες αλλαγές λόγω φυσικών αιτίων στους αρχηγούς κάποιων εκ των προηγουμένων ενδεχομένως θα δώσουν το έναυσμα για τις εξελίξεις. Τα ηλιθιοποιημένα δε πλήθη θα παίξουν αποφασιστικό ρόλο και προβλέπω μεγάλες συγκρούσεις για τον έλεγχό τους.
Μην ξεχνάτε πως στη ναζιστική Γερμανία όλοι οι πολίτες της ήταν συνειδητοποιημένοι. Γνώριζαν τι έκαναν και το πίστευαν, εκτός ελαχίστων. Στη δεκαετία του 2020 τα πλήθη δεν γνωρίζουν, ούτε καν ενδιαφέρονται να μάθουν. Και δεν είναι εξαθλιωμένα από τη φτώχεια των περασμένων 100 ετών.
Και ο Covid-19 ήλθε κυρίως να αποκάμει όχι τα σώματα, αλλά τα μυαλά!
