(Το παρακάτω είναι φανταστική ιστορία και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Οποιοσδήποτε παραλληλισμός ή συσχετισμός είναι καθαρά προϊόν σύμπτωσης. Επειδή είναι προσωπικό το γράφω σε πρώτο πρόσωπο).
Μέσα στην ακατάσχετη αρλουμπολογία (με ακριβέστατη σκοπιμότητα όμως) έχω σκεφτεί εκτός της “βιωσιμότητας του χρέους” (όπως σε άλλο μυθιστόρημα γράφω) και την περιβόητη “αξιολόγηση”.
Η “αξιολόγηση” είναι μία τεράστια μπαρούφα! Πρώτον δεν υφίσταται, όπως δεν υφίσταται διαπραγμάτευση, ούτε και τίποτα. Υφίσταται το τρίτο μνημόνιο και οι επαχθέστατες δεσμεύσεις, τις οποίες υπέγραψα, μετά από ένα αρνητικό δημοψήφισμα και τις οποίες πανηγυρικά επικύρωσαν με νόμιμες εκλογές οι θαυμαστές μου.
Η έννοια τώρα της “αξιολόγησης” είναι πως θα καθυστερήσω και άλλο, ώστε να καταστρέψω την ελεύθερη οικονομία και αφού το επιτύχω να υπογράψω το επερχόμενο τέταρτο μνημόνιο τον Ιανουάριο του 2017, κατηγορώντας φυσικά τους δανειστές για την άκαμπτη στάση τους σε αυτά τα οποία ΕΓΩ Ο ΙΔΙΟΣ έχω ΗΔΗ συμφωνήσει και υπογράψει.
Το τέταρτο μνημόνιο θα περιλάβει τον δημόσιο τομέα, ο οποίος ακόμα με την σιγουριά του έστω πετσοκομμένου μισθού μπορεί και επιβιώνει και να νοιώθει ασφαλής. Το υποθάλπω φυσικά και εγώ στρέφοντας τον έναν εναντίον του άλλου. Μετά το τέταρτο όμως μνημόνιο, χμ…
Επίσης ένα παράπλευρο όφελος είναι να “κάψω” πολιτικά και μερικές/ούς ανερχόμενους αστέρες της πολιτικής και εν δυνάμει ανταγωνιστές, οι οποίοι κάπως πολύ προβάλλονται, όχι να μείνω και άνεργος μετά από όσα έχω κάνει!
Άρα πολλαπλά τα οφέλη. Και φτωχοποίηση, όπως επιδιώκω αλλά και το φταίξιμο πάλι στους άλλους και στέλνω σπίτι τους και κάποιους. Τέλεια!
Τώρα το ζήτημα της… Κοζάνης. Τι Κοζάνη τι Λωζάννη εγώ θα χρησιμοποιήσω το πρώτο.
Επειδή όλα τα προηγούμενα, όσο και εάν τα χάφτουν οι πειθήνιοι υπήκοοι μπορεί κάποια στιγμή να αποκαλυφθούν και επειδή μπορεί να πρέπει να διεξαγάγω το 2019 εκλογές, κάτι το οποίο δεν θα ήθελα, εάν διαπιστώσω ότι δεν θα πουλάει το τότε παραμύθι (πούλησε τρεις τέσσερις φορές στην πέμπτη ίσως χαλάσει), ας “προετοιμάσω” και ένα εθνικό θέμα, το οποίο είτε θα μου επιτρέψει είτε να μην τις διεξαγάγω είτε να στρέψω αλλού την προσοχή (σε κάτι πολύ χειρότερο δηλαδή από την φτωχοποίηση) και να την γλιτώσω.
Μεγάλη η τύχη μου λοιπόν, ο γείτονας είναι παρανοϊκός και μεγάλη τύχη μου ο εκεί λαϊκισμός να συμπίπτει με τον εθνικισμό και το όνειρο της ανόρθωσης μιας πάλαι ποτέ κραταιάς αυτοκρατορίας.
Μεγάλη τύχη τελικά και αυτό , το οποίο συνέβη στην άλλη όχθη του Ατλαντικού αλλά ομολογώ πως δεν το είχα εκτιμήσει σωστά από την αρχή.
Μην με νομίζετε και τόσο έξυπνο. Οι άλλοι είναι τόσο…
