Μετά από τα τόσο συχνά φαινόμενα, -τα οποία δεν είναι μόνον τώρα τόσο συχνά- και αναφέρομαι στις παράλογες δολοφονίες γυναικών από παρανοϊκούς, ένα ζήτημα καθίσταται άκρως επιτακτικό: η λεγόμενη αναγνώριση του “κακού”. Το κακό το εννοώ ως έννοια και όχι ως άνθρωπο μόνο.
Το “κακό” κρύβεται σε δήθεν ιδεολογίες, στην πολιτική, στις επιχειρήσεις στην ίδια την κοινωνία πολύ καλά καμουφλαρισμένο ή με τροποποιημένο περίβλημα, ώστε να καθίσταται μη αντιληπτό. Και μόλις επιτύχει να καταλάβει το προγεφύρωμα αρχίζει να ξεδιπλώνεται η πραγματική του φύση. Αλλά τότε είναι… αργά. Δεν αρκεί. Βλέπουμε πώς γιγαντώνονται κινήσεις ή τάσεις, οι οποίες χαρακτηρίζονται από τις κάθε είδους και τύπου φωνασκίες. Διότι προσέξτε: μία σοβαρή ένδειξη ύπαρξης του κακού είναι ο θόρυβος· και ο πολύς θόρυβος!
Ο άνθρωπος, ο οποίος σηκώνει χέρι να χτυπήσει συχνά είναι ο ίδιος, ο οποίος εξανίσταται για ένα αντίστοιχο περιστατικό, το οποίο όμως αφορά κάτι άλλο ή κάποιους άλλους. Και το προσωπείο σχηματοποιείται.
Σε διεθνές επίπεδο είναι χαρακτηριστικό πολλών εγκληματικών οργανώσεων να χρησιμοποιούν όμορφα ονόματα, όπως απελευθερωτικό κίνημα, μέτωπο και τα σχετικά. Πίσω τους κρύβεται πολύ συχνά μία σκοτεινή και ύπουλη προσωπικότητα με δόλιους και ποταπούς σκοπούς, οι οποίοι καμία σχέση δεν έχουν με αυτό, το οποίο δηλώνουν. Και επειδή συμβαίνει όντως να ισχύουν ΚΑΙ τα πραγματικά ονόματα η προκαλούμενη σύγχυση είναι το όπλο τους. Τόμοι μπορούν να γραφτούν σχετικά με τις μεθόδους, τους τρόπους και την προπαγάνδα τους.
Στη δεύτερη περίπτωση βοηθά και η ιστορική γνώση. Μία ελάχιστη διεισδυτικότητα είναι συνήθως αρκετή να εντοπίσει τις ασυνέπειες. Με τους ανθρώπους όμως τι γίνεται;
Περίπου το ανάλογο. Ακόμα και στις πλέον περίτεχνες επικαλύψεις ένα χρονικό διάστημα έξι μηνών είναι αρκετό, ώστε να αρχίσει να αποκαλύπτεται ένας χαρακτήρας (αυτή είναι δική μου εκτίμηση και όχι κάποια επιστημονική γνώση). Άλλες φορές ελάχιστα λεπτά είναι αρκετά, αλλά εκεί δεν υπάρχει κάποια προσπάθεια συγκάλυψης. Εδώ αναφέρομαι στα διαφορετικά προσωπεία, τα οποία τεχνηέντως δημιουργούνται.
Δύσκολο το ερώτημα και ακόμα δυσκολότερες οι προσεγγίσεις. Και οι ενδείξεις δεν είναι απαραίτητο να οδηγούν σε ακραίες καταστάσεις. Αλίμονο τότε! Αλλά υπάρχουν ενδείξεις με ιδιαίτερη σημασία…
Και κάτι ακόμα: όσο οι κοινωνίες δημιουργούν κίβδηλα προσωπεία, τα οποία ελάχιστη σημασία έχουν με την πραγματικότητα ή βασίζονται μόνον σε μία εικόνα, τόσο συχνότερες θα είναι οι… εκπλήξεις. Και ξαφνικά το “δεν το περιμέναμε” θα αντηχεί όλο και συχνότερα.
