Αυτές τις ημέρες συνέβη ένα πολύ σπουδαίο γεγονός, την σημασία του οποίου θα ήθελα να σχολιάσω. Αναφέρομαι στην αθώωση του Δημάρχου της Πάτρας από τις κατηγορίες περί παράβασης καθήκοντος μετά από μήνυση ναζιστικής οργάνωσης, η οποία ψηφίζεται και εκπροσωπείται στο… Ελληνικό (!) κοινοβούλιο.
Η πρωτοποριακή αυτή απόφαση στην ουσία νομιμοποιεί και δημιουργεί ένα σπουδαίο δεδικασμένο όσον αφορά την εκ του νόμου “συμπεριφορά” μας έναντι φασιστικών συμμοριών, οι οποίες κάποια στιγμή πείθουν ή επηρεάζουν ένα αρκετά μεγάλο τμήμα μιας κοινωνίας και αποκτούν πολιτικό έρεισμα. Ποτέ δεν αποτελούν την πλειοψηφία, αλλά οι αδυναμίες της υποτιθέμενης δημοκρατίας μπορούν να οδηγήσουν ένα συμπαγές σύνολο του 20-25% να επιβάλλει την καταστροφική θέληση του στο υπόλοιπο 75%.
Στην συγκεκριμένη όμως περίπτωση έχουμε μία τρίτη “πολιτική” δύναμη, η οποία δεν αποτελεί παρά μία εγκληματική οργάνωση να εμφανίζεται ως “νόμιμη”. Σας διαβεβαιώνω πως εάν στην Ιταλία η μαφία αποφάσιζε να σχηματίσει πολιτικό κόμμα θα ήταν επίσης τρίτη δύναμις. Είναι όμως η μαφία! (Παρένθεση: απλώς οι Ιταλοί μαφιόζοι είναι μακράν εξυπνότεροι και διοικούν παρασκηνιακώς. Διότι όποιος εκτεθεί στο πολιτικό στερέωμα σύντομα θα αρχίσει να μετράει τις ημέρες του).
Οι συμμορίες αυτού του τύπου βασίζονται καθαρά στον φόβο. Στην πραγματικότητα είναι ομάδες εντελώς θρασύδειλων ατόμων, αλλά επειδή παρουσιάζονται με την μάσκα της τόλμης και του θάρρους και με την απειλή της βίας δημιουργούν ένα πέπλο επιβολής δια της σιωπής, της αδιάφορης ανοχής και του φόβου των υπολοίπων.
Ο δήμαρχος της Πάτρας δεν διευκόλυνε αυτή την οργάνωση και όντως παρέβη το εκ του νόμου καθήκον του. Αλλά η δικαιοσύνη δεν στάθηκε στο γράμμα του νόμου και επέδειξε πραγματικό θάρρος νομιμοποιώντας το αυτονόητο: πως ασχέτως του νόμου η ουσία είναι σημαντικότερη. Και ασχέτως της περιρρέουσας υποκρισίας (σύνηθες φαινόμενο στην Ελληνική πραγματικότητα) περί τήρησης των θεσμών ναι η ουσία εξακολουθεί να βαραίνει περισσότερο απ’ οτιδήποτε.
Αυτό κατά τη γνώμη μου συνιστά μία ένδειξη μορφής μετεξέλιξης της Δημοκρατίας, η οποία οφείλει να θωρακίσει τον εαυτό της και με μερικά ακόμα όπλα. Δράττοντας της ευκαιρίας θα πρέπει να σκεφτούμε και έναν μηχανισμό προεκλογικού ελέγχου, ώστε να μειωθούν κατά το δυνατόν οι επικίνδυνες μέθοδοι εξαπάτησης.
Ασχέτως με την πολιτική τοποθέτηση του καθ’ ενός διαθέτουμε πλέον και νομική κάλυψη στη αντιμετώπιση φασιστικών συμμοριών. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο δήμαρχος δεν φοβήθηκε τον ναζισμό και τις μεθόδους βίας του. Αυτό δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Και τώρα αποτελεί και δεδικασμένο.
Ο φόβος (και η ανησυχία), όπως πάμπολλες φορές έχω γράψει είναι αυτοταπείνωση. Σε οδηγεί στον μαρασμό και την πτώχευση της προσωπικότητας. Και ο φόβος είναι το όπλο όλων αυτών των εγκληματικών συμμοριών, (παρεμπιπτόντως αυτές κι αν φοβούνται τον… φόβο)!
Όχι αγαπητοί μου φίλες και φίλοι. Απεχθάνομαι τον φόβο και αυτή η απόφαση του δικαστηρίου είναι εναντίον του φόβου!
