Πάντα το καλοκαίρι μου προκαλούσε μία μορφή μελαγχολίας. Ίσως αυτό να οφείλετο στο γεγονός πως η πλειοψηφία των οικοδομικών έργων εκτελούνταν λόγω καιρικών συνθηκών αυτή την περίοδο. Όταν “τρέχεις” ένα έργο είναι πολύ δύσκολο να χαλαρώσεις, διότι το μυαλό σου είναι συνεχώς εκεί. Και εάν είναι και περισσότερα δεν υπάρχει περίπτωση να αισθανθείς ήρεμος.
Από την άλλη ακούς και κατόπιν με τα κοινωνικά δίκτυα βλέπεις άλλους να χαίρονται τις διακοπές τους στις θάλασσες και τα νησιά και κάπως ένα τσίμπημα τρυπάει την καρδιά σου.
Γιατί να μην είμαι κι εγώ εκεί σκέφτεσαι;
Βέβαια η Πάτρα έχει το φυσικό προνόμιο να είναι δίπλα στη θάλασσα και εύκολα μπορείς να ξεκλέψεις λίγο χρόνο για μια βουτιά. Αλλά πρόκειται για βουτιά διεκπεραιωτή παρά πραγματικά χαλαρωτική. Πηγαίνεις μη φύγει το καλοκαίρι και έχεις μονοψήφιο αριθμό επισκέψεων στη θάλασσα (μου έχει συμβεί).
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Είναι η ησυχία και ηρεμία της πόλης. Ειδικά τα Σαββατοκύριακα. Απόλυτη ερημιά στους δρόμους. Τότε νοιώθεις πραγματικά μοναξιά. Τότε αρχίζεις να γίνεσαι κακός. Χαίρεσαι όταν μεταβάλλεται ο καιρός ξεσπούν καταιγίδες και σκέφτεσαι πως τελικά ευτυχώς που δεν πήγες διακοπές.
Έγραψα διακοπές. Εμένα δεν με ενθουσιάζουν οι διακοπές και ποτέ δεν έκανα διακοπές με την πραγματική έννοια του όρου. Δεν το ήθελα ούτε το θέλω. Ίσως διότι η απραξία, όπως τις έχω στο μυαλό μου με κουράζει. Ίσως, διότι μου αρέσει να είμαι σε κίνηση. Ίσως… Ίσως δεν τις έμαθα να τις χαίρομαι αφ΄ ότου μεγάλωσα.
Μετά είναι και το οικονομικό ζήτημα. Και δεν εννοώ μόνο την πρακτική αδυναμία, διότι οι διακοπές σημαίνουν κόστος και αυτό δεν είναι εύκολο, ειδικά όταν υπάρχουν και άλλες σημαντικότερες υποχρεώσεις. Αλλά ας υποθέσουμε πως κάπως τα καταφέρνεις και είσαι και αποφασισμένος να ξοδέψεις κάτι παραπάνω. Να νοιώσεις προνομιούχος. Πολύ ωραία! Οι… “γύρω” σου δεν σε αφήνουν!
Στις μαρίνες αγκυροβολημένα γιώτ εκατοντάδων εκατομμυρίων, πολύ ακριβά αυτοκίνητα δίπλα σου, ξενοδοχεία και καταλύματα απλησίαστα και φυσικά ξέφρενοι ρυθμοί ζωής με επίσης ξέφρενες σπατάλες, τις οποίες ούτε να διανοηθείς μπορείς.
Τότε δεν κάνεις διακοπές, αλλά υφίστασαι ψυχολογικό πόλεμο και αδημονείς να περάσουν οι ημέρες να επιστρέψεις στον υποτίθεται ασφαλή κόσμο σου, όπου όλα αυτά δεν σε ενοχλούν όχι διότι δεν υπάρχουν αλλά διότι δεν τα βλέπεις από τόσο κοντά. Και τότε μία άλλου είδους κατάθλιψη σε περικυκλώνει και μετανιώνεις για τις διακοπές σου.
Ξέχασα κάτι;
Ναι! Τα ήρεμα βράδια του καλοκαιριού μόνος με τον εαυτόν σου αρχίζεις να σκέφτεσαι και να αναλογίζεσαι τη ζωή σου. Η ησυχία είναι κακό πράγμα. Και πάντα οι ενδοσκοπικές συζητήσεις είναι αμείλικτες.
Καλά αγαπητέ μου θα με ερωτήσετε. Δεν βλέπεις τίποτα καλό στα καλοκαίρια και μελαγχολείς; Μα τι λέτε τώρα; Σκεφτείτε πως νοιώθετε με τις πρώτες… φθινοπωρινές βροχές! Άλλη τότε μελαγχολία διότι πέρασε άλλο ένα ανεκμετάλλευτο καλοκαίρι και με τα όνειρά σου απραγματοποίητα.
Και πού καταλήγουμε λοιπόν;
Τις καλύτερες στιγμές τις βιώνεις όταν σε έχει ζώσει κυριολεκτικά η μελαγχολία του καλοκαιριού. Αναπνέεις βαθιά και αφήνεσαι στην αγαλλίαση της στιγμής. Και σκέφτεσαι πως για να υπάρχεις στη ζωή κάποιος σε χρειάζεται. Αποφασίστηκε πώς δεν μπορεί να υπάρξει αυτός ο κόσμος χωρίς εσένα. Άλλωστε δεν θα είχες γεννηθεί. Και σίγουρα δεν είναι οι καλοκαιρινές διακοπές ο σκοπός της ύπαρξής σου! Και ο “κάποιος”, ο οποίος σε χρειάζεται δεν είναι κατ΄ ανάγκην πρόσωπο. Μπορεί και κάτι πολύ γενικότερο. Ακόμα και εάν δεν μπορείς να το προσδιορίσεις.
Τότε η μελαγχολία του καλοκαιριού μετασχηματίζεται σε προνόμιο. Μην το απεμπολήσεις.
Και η υπέροχη μελωδία με την τρυφερή και τόσο ρεαλιστική σκηνή του video στα σχόλια θα προσθέσει και μία νότα αισιοδοξίας στη μελαγχολία σου: κάπου κάποια ή κάποιος σε σκέφτεται κι ας μην το γνωρίζεις. Μην την/τον απογοητεύσεις…
