Το παρακάτω το γράφω με αρκετή δόση χιούμορ και σαφώς με απόλυτο σεβασμό σε όσες και όσους υφίστανται τις πιέσεις των οικονομικών δυσκολιών.
Ωστόσο δεν παύει να αποτελεί μία πέρα για πέρα αληθινή προσέγγιση και να καταδεικνύει πόσο σημαντική είναι η οπτική γωνία αντίληψης των γεγονότων.
Προτού όμως την διαβάσετε σας πληροφορώ πως για το δικό σας συμφέρον η ανάγνωσή σας καταγράφεται ενώ θα πρέπει να επαληθεύσετε την ταυτότητά σας και παρακαλώ γράψτε μου τα δύο πρώτα ψηφία του ΑΦΜ σας ή την ημερομηνία γέννησής σας (την αληθινή εννοώ).
Οτιδήποτε αφορά δανεισμό αποτελεί μία πράξη αισιοδοξίας. Ακόμα και σε εκείνα, τα οποία φαίνονται παράλογα. Ο δανεισμός είναι μία υπόσχεση για το μέλλον. Δανείζομαι προκειμένου να κάνω κάτι (ακόμα και να χαρώ εφήμερα, διότι αυτό θα με κάνει να νοιώσω καλύτερα και να αποδώσω περισσότερο). Μην δαιμονο-ποιείτε τον δανεισμό.
Ο κεντρικός πυρήνας του, εκφράζεται με την παρακάτω πρόταση:
“Δανείζομαι και θα έχω τη δυνατότητα να τα επιστρέψω, αφού δημιουργήσω και εκπληρώσω τα σχέδια και τις επιδιώξεις μου.”
Συνεπώς όταν είτε κακοί υπολογισμοί είτε άσχημες συγκυρίες οδηγήσουν σε αδυναμία αποπληρωμής, φαίνεται πως η υπόσχεση προς τον εαυτό μας δεν υλοποιήθηκε. Δεν έχει σημασία ο λόγος. Προσπεράστε τον, ανήκει στο παρελθόν.
Τότε τίθεται σε λειτουργία ο μηχανισμός είσπραξης από τν δανειστή.
Εν προκειμένω, το βασικό εργαλείο άσκησης των δικαιωμάτων του δανειστή είναι οι εισπρακτικές εταιρείες.
Το κοινωνικό και πολύ μεγάλο έργο των εισπρακτικών έγκειται στο εξής (ναι και μην προτρέξετε αμέσως σε περίεργα συμπεράσματα δια τας… φρένας μου!):
Όχι στο να εισπράξουν τα χρήματα των πελατών τους, αλλά στο να σου υπενθυμίζουν συνεχώς πως μία υπόσχεση, την οποία έδωσες στον ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ (το τονίζω αυτό) δεν την έχεις υλοποιήσει ακόμα. Και δεν πρόκειται για μία ανόητη υπόσχεση. Αντιθέτως! Αφορά την υπόσχεση πλούτου και δημιουργίας.
Κάθε ενόχληση από μία εισπρακτική της τράπεζας θα πρέπει να αντιμετωπίζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, ασχέτως εάν δεν είναι αυτό το σκεπτικό των ιδίων των εταιριών. Εάν κάποια/ος δεν επιθυμεί να δέχεται οχλήσεις πολύ απλά το θέτει, δηλώνει πως δεν πρόκειται να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του και τέλος. Ακολουθούν οι όποιες συνέπειες.
Εάν όμως θεωρεί πως η υπόσχεση προς τον εαυτό του δεν έχει εκπληρωθεί και πρέπει να γίνει αυτό, τότε δεν πρέπει καθόλου να ενοχλείται αλλά με αφορμή τις οχλήσεις να ενεργοποιεί τους ισχυρούς εσωτερικούς μηχανισμούς του, προκειμένου να τις εκπληρώσει στον βαθμό τον οποίο επιθυμεί.
Την πίεση προς εσένα μετέτρεψε την ώθηση προς τα εμπρός. Αυτή είναι η λογική. Τέλος.
Ιδού τι θα έπρεπε να σας λένε:
“Επικοινωνούμε μαζί σας για να σας υπενθυμίσουμε πως υποσχεθήκατε στον εαυτό σας να πλουτίσετε. Θα σας βοηθήσουμε να μην παρεκκλίνετε του στόχου σας και να το υλοποιήστε. Μην αδρανείτε. Υπάρχει πάντα κάτι, το οποίο μπορεί να γίνει.”
“Και αλίμονο σας εάν δεν την υλοποιήσετε, διότι εμείς δεν θέλουμε φτωχούς πελάτες!”
