Η μόνη λέξη, την οποίαν ακούω συνεχώς είναι η λέξη “πίεση”. Όλοι μας είμαστε σε μία κατάσταση πιέσεων είτε από εξωτερικούς είτε από πιο προσωπικούς παράγοντες. Οι άνεργοι πιέζονται λόγω έλλειψης εργασίας και μέσων επιβίωσης. Οι εργαζόμενοι (κάθε είδους) από τους προϊσταμένους τους και τους εργοδότες τους, οι οποίοι και οι ίδιοι πιέζονται από την αγορά ή από τους μετόχους. Όλοι πιέζονται από κάπου και κανείς δεν μπορεί να δώσει ένα τέλος σε αυτή τη συμπίεση.
Στην πραγματικότητα όμως η πίεση δεν είναι ανώνυμη. Υπάρχει ένας ή μία μικρή ομάδα, η οποία την ασκεί. Και εάν κάποιος άλλος δεν επιθυμεί να παίξει αυτό το παιγνίδι αναγκάζεται εκ των πραγμάτων.
Ένας παρανοϊκός παράφρων λόγου χάριν άσκησε πίεση σε ολόκληρη την ανθρωπότητα επειδή ήθελε να κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο και επειδή θεωρούσε πως ανήκε σε μία ανώτερη φυλή. Η ανθρωπότητα απαλλάχτηκε από τον Χίτλερ, αφού όμως της ασκήθηκε τεράστια πίεση και άλλη τόση στη συνέχεια να σταθεί ξανά στα πόδια της.
Σκεφτείτε όμως λίγο πιο στοχευμένα. Θα δείτε πως η πίεση δημιουργείται όταν γεννηθεί στο μυαλό κάποιου μία παράλογη απαίτηση· η οποία συνήθως έχει τη ρίζα της στην απέραντη απληστία.
Εάν ένας αγρός παράγει φυσιολογικά 100 κιλά ντομάτες και όλοι είναι ευτυχισμένοι, πίεση θα προκληθεί όταν ο ιδιοκτήτης απαιτήσει 150 ή 200 κιλά παραγωγή. Τότε όλοι θα αρχίσουν να τρέχουν στο ρυθμό της πίεσης του παραλόγου. Οι εργαζόμενοι θα προσπαθούν διπλά και τριπλά αλλά δεν θα τους βγαίνει, οι παραγωγοί λιπασμάτων θα πιέζουν προκειμένου να φτιάξουν ένα λίπασμα υπερ-τονωτικό του εδάφους, το ίδιο όμως θα κάνουν και οι ανταγωνιστές τους και η αλυσίδα γιγαντώνεται. Και όλα αυτά επειδή στο μυαλό ενός άπληστου ή και άρρωστου (από σαδιστικό βίτσιο) ιδιοκτήτη γεννήθηκε μία νέα απαίτηση.
Και τότε ακόμα και ο όμορος ιδιοκτήτης ενός άλλου αγρού με την κανονική παραγωγή θα αναγκαστεί να ακολουθήσει το ρυθμό της παράνοιας προκειμένου να μπορέσει να σταθεί. Και το ένα φέρνει το άλλο…
Η κοινωνία ή καλύτερα οι κοινωνίες διαμορφώνονται με τη συγκεκριμένη κουλτούρα και πλέον εγκαθίσταται στέρεα η πίεση ως κάτι δεδομένο και φυσιολογικό. Αυτό εξηγεί εν μέρει και την… ανεξήγητη κερδοφορία πολυτελών ειδών. Όσο περισσότερη φτώχεια και πίεση, τόσο ακριβότερα μοντέλα αυτοκινήτων και μεγαλύτερες επαύλεις ή γιοτ.
Βέβαια με αυτό το σκεπτικό οδηγούμαστε φαινομενικά στον υπέρμετρο πλούτο ως αιτία του φαινομένου. Δεν είναι όμως ακριβώς αυτό. Ή μάλλον δεν είναι μόνον αυτό. Είναι η δημιουργία, όπως έγραψα και σε πρόσφατο άρθρο μου ενός νέου “είδους” ανθρώπου, ο οποίος τα θέλει όλα δικά του και άλλα τόσα μαζί. Και πλούτο και εξουσία και δύναμη και τα… πάντα.
Και οι υπόλοιποι τρέχουμε σαν σκυλάκια προκειμένου να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες των λίγων αυτών “πολύ-ανθρώπων”, όπως τους ονόμασα· και το είδος αυτό έχει κλώνους, οι οποίοι εμφανίζονται σε κάθε κλίμακα. Είναι ζιζάνια ταχέως αναπαραγαγόμενα ενώ ελλείπουν πλήρως τα… φυτοφάρμακα να τα εξοντώσουν.
Φυσικά τα ζιζάνια αυτά θέλουν καταλάβουν κάθε γωνιά και να καταστρέψουν κάθε τι όμορφο σε έναν κήπο (κοινωνία). Και ο κήπος γεμίζει ζιζάνια, τα οποία πνίγουν κάθε τι άλλο χρήσιμο και στο τέλος ξηραίνονται και τα ίδια, αφού όμως έχουν ρημάξει τον κήπο.
Εντοπίστε την πηγή της πίεσης και γίνετε βαλβίδα αντεπιστροφής. Δεν θα αντέξει, αλλιώς θα σκάσετε εσείς.
