Αυτό, το οποίο εισπράττω κυρίως τα τελευταία χρόνια και από τον περίγυρό μου αλλά φυσικά και από εμένα είναι μία λέξη: “Πίεση”. Πίεση για χρήματα, πίεση για περισσότερη δουλειά (προσέξτε όχι εργασία αλλά δουλειά = δουλεία), πίεση από τις τράπεζες, πίεση από την εφορία, πίεση από τον γείτονα, πίεση για περισσότερο χρόνο, πίεση από τον Μίκυ Μάους, πίεση από τα στρουμφάκια και γενικώς μία είναι η κυρίαρχη λέξη:
Π Ι Ε Σ Η…
Όλοι εν των μεταξύ “παίζουμε” αυτό το παιγνίδι χωρίς κανένας όμως να το θέλει και χωρίς κανένας να κατανοεί ακριβώς τον λόγο. Και φαίνεται πως κανένας (χμ…) δεν είναι immune (με ανοσία) στην πίεση ανεξαρτήτως θέσης και εξουσίας.
Η λέξη “πίεση” συνδυάζεται και είναι συνυφασμένη με την λέξη “συνέπειες” και με λίγη ακόμα κρέμα και με την λέξη “εκβιασμό”.
Η “πίεση” όμως είναι ένα φαινόμενο, το οποίο δημιουργείται από κάποιαν αιτία. Την οποία αιτία πρακτικά κανένας (και πάλι χμ…) δεν γνωρίζει. Όλοι μας γνωρίζουμε πως ο ανταγωνισμός αυξάνεται δραματικά στις λίμνες σε περιόδους ξηρασίας. Τα πιράνχας μάλιστα γίνονται άκρως επιθετικά και επικίνδυνα όταν εγκλωβίζονται σε αυτές τις λίμνες. Μπορεί η λίμνη να ξεραίνεται από ανομβρία, μπορεί όμως κάποιος σκόπιμα να την αποξηραίνει.
Τι πρέπει λοιπόν να κάνω όταν υφίσταμαι “πίεση” (και συνέπειες και εν δυνάμει εκβιασμό);
Η ψυχολογία έχει τεράστια σημασία στην αντιμετώπιση μίας κατάστασης. Στο παράδειγμα της λίμνης τα ψάρια αλληλοφαγώνονται όσο το νερό και η τροφή λιγοστεύουν, αλλά τα πουλιά, τα οποία πετούν γνωρίζουν εάν αυτό συμβαίνει επειδή δεν βρέχει ή εάν κάποιος κάπου μακριά εμποδίζει το νερό.
Αυτό θα μου αντιτείνετε δεν έχει σημασία, αφού το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Λάθος! Έχει και πολύ μεγάλη! Και τα ψάρια θα δρούσαν εντελώς διαφορετικά στην αντιμετώπιση του ιδίου φαινομένου. Γιατί στην πρώτη περίπτωση κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα βρέξει, οπότε θα συντηρούσαν όλοι τις δυνάμεις τους αλληλοϋποστηριζόμενα μεταξύ τους και θα επικρατούσε η ενθάρρυνση ενώ στην δεύτερη ο θάνατος όλων είναι δεδομένος (εκτός εάν κάποια πιράνχας γνωρίζουν ότι το νερό θα επανέλθει αφού έχουν μείνει μόνον αυτά).
Το πρόβλημα είναι δεδομένο. Η επιλογή όμως του τρόπου εξηγεί και τον σκοπό. Η πίεση ΠΟΤΕ δεν είναι δημιουργική. Εξαντλεί όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις στην αντιμετώπιση της και ΟΧΙ στην επίλυση του όποιου (πραγματικού ή τεχνητού) προβλήματος.
Άρα η πίεση ΠΟΤΕ, ΜΑ ΠΟΤΕ δεν είναι καλή. Είναι πάντοτε επιβαλλόμενη και προέρχεται από ανθρώπινη απόφαση. Αυτό είναι κεφαλαιώδους σημασίας και τούτο, διότι αμέσως μας υποδεικνύει και τον τρόπο αντίδρασης.
Τονίζω! Το αντίθετο της πίεσης είναι η ενθάρρυνση!
Και εάν η ενθάρρυνση αποτύχει πάλι οι συνέπειες παραμένουν. Αλλά με την ενθάρρυνση οι πιθανότητες επιτυχίας είναι πολλαπλάσιες ενώ με την άσκηση πίεσης μειώνονται δραματικά.
Η Αντιμετώπιση
Αφού λοιπόν γνωρίζουμε πως η πίεση δημιουργείται τεχνητά και είναι πάντοτε για κακό έχουμε κάθε δικαίωμα να την συντρίψουμε. Το πολύ ωραίο στην υπόθεση είναι πως οι πιέζοντες βασίζουν την δύναμή τους στην αντίδραση του πιεζόμενου. Διότι η πίεση έχει αποτέλεσμα, όταν υπάρχει αντίδραση. Εάν αντί για σίδερο στην πρέσα τοποθετήσουμε σφουγγάρι, τελικά το έμβολο θα… αυτοπιέζεται και ολόκληρη η δύναμις του θα επιστρέφει στην πρέσα!
Άρα φτάνουμε στο πρώτο και πολύ ενδιαφέρον συμπέρασμα:
Η αδυναμία είναι τεράστια δύναμις!
Ενδώστε πλήρως και θα διαπιστώσετε πως δεν έχει κανένα νόημα πλέον η πρέσα να σας συμπιέζει! Θα το διαπιστώσει καλύτερα η ίδια η… πρέσα!
Το δεύτερο έχει να κάνει με την σπουδαία πολεμική τέχνη του Aikido. Γίνετε καθρέφτης και επιστρέψτε μέσω αντανάκλασης ολόκληρη την δύναμη της πίεσης στον επιτιθέμενο. Πως; Πολλές φορές στις πολεμικές τέχνες επιλέγουμε να… πέσουμε στο έδαφος και να αντιμετωπίσουμε από φαινομενικά μειονεκτική θέση τον αντίπαλο. Εάν η πτώση είναι από επιλογή δοκιμάστε την μάχη. Ούτε οι γροθιές σας μπορούν να εφαρμοστούν, ούτε τα λακτίσματα μπορούν να σας φανούν χρήσιμα, όταν ο αντίπαλος σας είναι στο έδαφος. Θα πρέπει αναγκαστικά να πέσετε και εσείς στο έδαφος! Και τότε θα είστε σε μειονεκτική θέση διότι ΔΕΝ ήταν επιλογή σας!
Θα πρέπει λοιπόν να γνωρίζετε πως αυτός, ο οποίος σας ασκεί πίεση είναι δειλός και άθλιος. Άλλωστε θα σας ενθάρρυνε και θα σας βοηθούσε και τότε σίγουρα θα επετύγχανε τον στόχο του με τον καλύτερο τρόπο. Ο δειλός και άθλιος σας πιέζει διότι επιθυμεί να σας καταστρέψει και να σας μετατρέψει σε ερείπια και ράκη. Όχι να σας ανυψώσει σαν ανθρώπους. Αλλά για να το πετύχει αυτό πρέπει να ωφεληθεί από εσάς. Εάν διαπιστώσει πως δεν μπορεί και πως τελικά όλη αυτή η δύναμις την οποία σας ασκεί του επιστρέφει προς ζημίαν του, τότε έχασε το παιγνίδι.
Η κατ’ επιλογήν πτώση έχει την έννοια της καταστροφής. Αφού οδηγείστε στην καταστροφή παρασύρατε τον μαζί σας! Ακούστε έναν Δάσκαλο πολεμικών τεχνών. Ελάχιστοι άνθρωποι έχουν τα κότσια να εμπλακούν σε καταστροφική μάχη.
Άρα φτάνουμε στο δεύτερο και ακόμα πιο ενδιαφέρον συμπέρασμα:
Επιλέξτε την “καταστροφή” και δέστε τον μαζί σας!
Σημειώνω πως η κατ’ επιλογήν καταστροφή ΔΕΝ είναι καταστροφή.
Σας φαίνονται παράξενα όλα αυτά; Σας φαίνονται θεωρίες μη εφαρμόσιμες στην πράξη; Σας φαίνονται τακτικές μη δυνάμενες να εφαρμοστούν σε κυβερνήσεις, μεγάλους οργανισμούς, τράπεζες, εταιρείες ή απλά σε μεμονωμένους ανθρώπους;
Χμ… Ξανα και ξανα-σκεφτείτε το!
Και όταν είσαστε στην λίμνη με τα πιράνχας προσέχετε πολύ τα πετούμενα, διότι αυτά εκτός του ότι έχουν πολύ μεγάλη ορατότητα και γνωρίζουν το γιατί αποξηραίνεται η λίμνη μπορούν να καταβροχθίσουν και εσάς αλλά κυρίως τους εχθρούς σας.
Δώστε τους το κίνητρο να πράξουν το δεύτερο.
Σκεφτείτε τα όλα αυτά απόψε και αύριο το πρωί οπουδήποτε βιώνετε μία μορφή πίεσης δοκιμάστε κάτι από τα προηγούμενα. Στοιχηματίζω το κεφάλι μου πως εάν δεν δειλιάσετε θα εκπλαγείτε πόσο εύκολα μπορείτε να αντιμετωπίστε τους τυράννους (κάθε είδους και τύπου) και ενδεχομένως να αντιστρέψετε τους ρόλους.
Θα εκπλαγείτε -το γράφω σκοπίμως πάλι και το τονίζω-, μόλις διαπιστώσετε πως οι συσχετισμοί δεν είναι καθόλου τόσο αρνητικοί εις βάρος σας (όπως πιθανόν σας έχουν μάθει να πιστεύετε)!
