Χθες ή προχθές το βράδυ νομίζω, παρακολούθησα ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκυμανταίρ για τον συγγραφέα Επαμεινώνδα Γονατά. Ένας μονόλογος πολύ μεγάλης αμεσότητας, καθόλου κουραστικός και μεστός σε νοήματα και σκέψεις και με χαρακτηριστική γραφικότητα. Υπήρχαν και αγαπημένες γάτες στην υπόθεση!
Αυτό, το οποίο μου άρεσε πολύ όταν το άκουσα είναι πως η καλλιτεχνική δημιουργία αποτελεί μία προσωπική ανάγκη. Βραβεία, έπαθλα και όλα τα σχετικά πρακτικά δεν έχουν κανένα νόημα. Μάλιστα ανέφερε τα περί υποστήριξης των καλλιτεχνών από το… κράτος! Δεν έχει κανένα όφελος και οσαδήποτε χρήματα και εάν δοθούν στον τομέα της τέχνης δεν μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα.
Τούτο, διότι αφού η καλλιτεχνική δημιουργία αποτελεί προσωπική ανάγκη, εάν υποθέσουμε ότι καλύπτεται, τότε δεν θα υπάρχει λόγος δημιουργίας!
Ο Ντοστογιέφσκι, ο Γκόγκολ (ανέφερε χαρακτηριστικά αυτούς τους δύο τεράστιους συγγραφείς) είχαν πάρα πολλά προβλήματα. Μπορώ να σας αναφέρω κι εγώ άλλους πεντακόσιους διάσημους. Άλλοι είχαν προσωπικά προβλήματα, άλλοι ήταν στα πρόθυρα της τρέλας, άλλοι είχαν τεράστια προβλήματα επιβίωσης και ήταν αυτά ακριβώς τα προβλήματα, τα οποία τους καθιστούσαν δημιουργικούς και ζωντανούς.
Επίσης ανέφερε και ένα άλλο μύθο: των έργων {κάθε είδους) τα οποία έγιναν σε μία ημέρα: «Κανένα καλό έργο δεν γεννήθηκε σε μία ημέρα».
Το «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» του Νίτσε γράφτηκε όντως σε 10 ημέρες, αλλά αφορούσε σκέψεις και μελέτες μία ζωής. Τόσος χρόνος σου χρειάζεται: μία ολόκληρη ζωή. Φυσικά η εκτέλεση του έργου (συγγραφή, πίνακας ζωγραφικής, κινηματογραφική ταινία) μπορεί να υλοποιηθεί σε ελάχιστο χρόνο, αλλά ο χρόνος ωρίμανσης είναι ολόκληρη η ζωή σου, μέχρι εκείνο το σημείο. Όταν αλλάξει η ζωή σου, αλλάζει και το καλλιτεχνικό σου ύφος.
Αφήστε λοιπόν τους καλλιτέχνες στα προβλήματά τους, ώστε να δημιουργούν! Υπό αυτήν την έννοια δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη χώρα στον Κόσμο για μία γνήσια και αυθεντική καλλιτεχνική δημιουργία πέραν της Ελλάδος!
Σημ. Θυμηθείτε από που και πότε ξεκίνησε η Αναγέννησις. Στην βίαιη και ταραγμένη Ιταλία. Στην φιλειρηνική Ελβετία της αδελφικής αγάπης γεννήθηκε μόνο το ρολόι με τον κούκο (αυτό από το σενάριο της σπουδαίας ταινίας ‘Ο Τρίτος Άνθρωπος»).
