Σε κάποια σκηνή από την κιν/κή ταινία Octopussy, μία από τις καλύτερες κατά τη γνώμη μου της σειράς James Bond, ο Roger Moore ως Bond κερδίζει στο καζίνο ένα παιγνίδι με τα κίβδηλα ζάρια ενός Αφγανού πρίγκηπα. Ο δεύτερος εμφανώς εκνευρισμένος (αφού έχασε μάλιστα και με τα δικά του ζάρια) πληρώνει 200,000 ρουπίες τον Bond (η ταινία εξελίσσεται στην Ινδία) και τον προτρέπει να τα ξοδέψει γρήγορα, υπονοώντας φυσικά πως ο χρόνος ζωής του είναι πλέον λίγος.
Η τύχη είναι δύο ειδών: η γνήσια και η κίβδηλη. Και τη μεν πρώτη έως ότου την αντιληφθείς έχει ήδη ξοδευτεί από… μόνη της την δε δεύτερη αφού είναι κίβδηλη πρέπει να την ξοδέψεις asap (as soon as possible = το συντομότερο δυνατόν) διότι είναι θέμα χρόνου να αποκαλυφθεί· και τότε μαύρο φίδι σ΄ έφαγε! Βέβαια για τον Bond όλα αυτά είναι μικροπράγματα αλλά στην αληθινή ζωή δεν είσαι… Bond, είσαι σκέτο… James.
Που είναι το πολύ ενδιαφέρον;
Πως ισχύει το αντίστοιχο και για την… ατυχία! Αλλά με μία μικρή (;) διαφοροποίηση. Και ναι, τη μεν γνήσια ατυχία πάλι την υφίστασαι προτού καν επίσης την αντιληφθείς αλλά την κίβδηλη ατυχία –και εδώ ακριβώς είναι το πολύ, μα πολύ ωραίο- μπορείς να την επεκτείνεις και την διαχειριστείς και το εκπληκτικότερο όλων είναι πως μόλις αποκαλυφθεί είσαι εσύ ο μεγάλος κερδισμένος! Και τρως και το μαύρο φίδι!
