Για να είμαι ειλικρινής ο τίτλος με ξένισε κάπως. Τι εννοεί ακριβώς ο συγγραφέας του έργου; Διότι πρόκειται για τον τίτλο της θεατρικής παράστασης, η οποία παρουσιάζεται εδώ κα αρκετό καιρό στο θέατρο “ΑΓΟΡΑ” στην Πάτρα.
Η αλήθεια είναι πως ήθελα πολύ νωρίτερα να την παρακολουθήσω, αλλά δεν τα κατάφερα. Χθες όμως τα… κατάφερα! Οι θεατρικές παραστάσεις για να είμαι ειλικρινής δεν με ενθουσιάζουν. Εμένα η κινηματογραφική οθόνη με εκστασιάζει, ίσως διότι η τεχνολογία είναι αυτή, η οποία με ενθουσιάζει.
Το θεατρικό έργο “παίζεται”, ενώ η κινηματογραφική ταινία “φτιάχνεται”! Όσον αφορά τώρα τους ηθοποιούς, όπως έχει αναφέρει ο σπουδαίος ηθοποιός Μάικλ Κέιν “η υποκριτική στο θέατρο είναι όπως μια επέμβαση με νυστέρι, ενώ η υποκριτική στον κινηματογράφο επίσης μία επέμβαση, αλλά με… λέιζερ!”
Αλλά ήθελα οπωσδήποτε να παρακολουθήσω τους φίλους μου κυρίως τον Σάκη Κλήρη, με τον οποίον έχουμε μακρά ιστορία συνεργασιών (και θα έχουμε και στη συνέχεια), τον Χρήστο Αβραντινή, τον οποίον έχω παρακολουθήσει σε άλλες παραστάσεις στο παρελθόν και την Ευτυχία Μπίλελη, την οποίαν πρώτη φορά παρακολούθησα σε ερμηνευτικό ρόλο.
Η παράσταση μου άρεσε ξεκάθαρα και παρόλο το σκληρό της θέμα δεν έχασα δευτερόλεπτο ούτε την προσοχή μου ούτε το ενδιαφέρον μου. Είναι πολύ προσεγμένη από όλους τους συντελεστές της, αλλά δεν είμαι και ο ειδικότερος στο θέατρο, ώστε να κρίνω περισσότερα.
Το βασικό σημείο αποτελεί το σενάριο, το οποίο είναι πολύ σφιχτοδεμένο και σαφές, με στρωτή ροή, ώστε να μπορεί να αξιοποιήσει και τους ηθοποιούς, αλλά και να μην αφήνει κανένα κενό, στο μάλλον δύσκολο και νοηματικό θέμα του. Δεν περιγράφει, αλλά αναλύει ψυχικό κόσμο, κάτι, το οποίο πάντοτε είναι μεγάλη πρόκληση για έναν συγγραφέα. Παρεμπιπτόντως χθες συμπωματικά ήταν και ο ίδιος (Βασίλης Γιαννόπουλος) παρών στην παράσταση και γνωριστήκαμε.
Η Ευτυχία δίνει την ψυχή της. Στιγμές θέλεις να σηκωθείς να της πιάσεις το χέρι, να της μιλήσεις και να την ηρεμήσεις. Αλλά όχι. Ο ταραγμένος ψυχικός της κόσμος γεμάτος σύγχυση δεν γνωρίζεις πώς θα ανταποκριθεί. Μεγάλη ικανότητα στις εναλλαγές ενός χαρακτήρα, όπου οι μεταπτώσεις και εκρήξεις διαδέχονται η μία την άλλη. Γράφω πως θέλεις να σηκωθείς και να της μιλήσεις. Ναι ο ηθοποιός πρέπει να πείθει την ώρα εκείνη και όχι απλά να “παρακολουθείται”. Ναι Ευτυχία… έπεισες!
Ο Χρήστος διαθέτει αυτή την κινηματογραφική (ωραία εδώ θεατρική) μορφή, η οποία παραπέμπει στο μεταφυσικό. Επειδή έχω παρακολουθήσει το Χρήστο και σε πολλές άλλες παραστάσεις θεωρώ πως μία υποκριτική ικανότητά του είναι να εξαϋλώνει την ανθρώπινη ύπαρξή του σε κάποια απόκοσμη φιγούρα. Παιγνίδι σαφώς όχι για όλους. Χρήστο “μιλάς”.
Ο Σάκης τέλος… Τον Σάκη τον γνωρίζω, όπως έχω αναφέρει, διότι έχουμε υλοποιήσει μαζί έργο. Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία πως θα ήταν όπως πάντα άψογος. Ο Σάκης διαθέτει πολύ μεγάλο δυναμικό υποκριτικής ικανότητας και φοβερή πειθαρχία. Και μπορεί να υποδυθεί πολλούς και διαφορετικούς αντικρουόμενους χαρακτήρες. Από τον… άχαρο του “Άδη” (συγγνώμη Σάκη για την τότε επιλογή μου), όπου το παγερό βλέμμα και οι κοφτές κινήσεις του είναι αιχμηρές λόγχες και πείθουν πως όντως είναι αυτός ο τρομερός θεός, έως σε κωμικούς ρόλους και χθες ως… Ορφέας ή… Παύλος.
Δεν βλέπω την ώρα μόλις ολοκληρωθούν οι προετοιμασίες μου να συνεργαστούμε και πάλι μαζί. Τι άλλο; Είμαι εντελώς σαφής.
Δυστυχώς μόνο μία τελευταία παράσταση θα δοθεί απόψε και ίσως είναι καθυστερημένη αυτή η περιγραφή. Αυτή όμως είναι η ζωή, όπως και στην “Θεωρία των Παύλων”.
Σημ.: Οι φωτογραφίες έχουν εξαχθεί από την χθεσινή κινηματογράφησή μου, διότι ακολουθεί περαιτέρω… μελέτη!
