(και δύο δηλητηριώδη ερωτήματα)
Στο τέλος της δεύτερης φάσης της δεύτερης πολιορκίας της Ι. Π. Μεσολογγίου επιχειρήθηκε η ηρωική Έξοδος. Λόγω όμως κάποιας σύγχυσης ή προδοσίας ή φόβου κάποιων κατέληξε σε τραγωδία. Δεν υπεισέρχομαι σε λεπτομέρειες.
Οι εναπομείνατες από τους νομίζω 7,000 κατοίκους (μόνο 1800 κατόρθωσαν να διαφύγουν) έπεσαν στα “αθώα” χέρια των Αιγυπτίων του Ιμπραήμ και των Τούρκων του Κιουταχή.
Προφανώς αντιλαμβάνεστε τι σήμαινε αυτό την ώρα εκείνη και βεβαίως η άκρως θλιβερή συνέχεια ήταν στα σκλαβοπάζαρα.
Ερωτώ:
1. Ακόμα και εάν επρόκειτο περί προδοσίας ή τραγικών λαθών ή οτιδήποτε άλλο, νομιμοποιείται η σφαγή και η σύλληψη των γυναικοπαίδων με προορισμό τα σκλαβοπάζαρα;
2. Όσες/οι επέζησαν και βρέθηκαν στις μετέπειτα άθλιες και εξευτελιστικές συνθήκες είχαν ή όχι ιερό δικαίωμα και υποχρέωση να ανατρέψουν την κατάστασή τους;
Εάν απαντήσατε ναι στις προηγούμενες ερωτήσεις, τότε γνωρίζετε και τις απαντήσεις στις επιβαλλόμενες συνθήκες των μνημονίων και των κυβερνήσεων – πιονιών (τηρουμένων των αναλογιών στο κοινωνικό – οικονομικό επίπεδο) σήμερα.
Αυτό, το οποίο συμβαίνει στην Ελλάδα δεν είναι αλλαγή νοοτροπίας, εξυγίανση και πρόοδος. Είναι τα προηγούμενα στην σύγχρονη μορφή τους.
Άρα γνωρίζεις και όλες οι μεταστροφές με τα γελοία επιχειρήματα δεν αποτελούν παρά μπούρδες.
Και αντιγράφω επακριβώς από τους Ελληνικούς Ορίζοντες του Ι.Μ Παναγιωτόπουλου:
“Οι άνθρωποι που έπλασαν τη δόξα και την αθανασία του Μεσολλογγιού, έξω από τους πολέμαρχους και τους οδηγούς, υπήρξαν άνθρωποι ταπεινοί και ασήμαντοι, βοσκοί και ψαράδες, μικρονοικοκύρηδες, η φτωχολογιά, ο ένας κι ο άλλος. Και οι περισσότεροι από αυτούς δεν είπαν θα πολεμήσουμε. Είπαν θ’ αντισταθούμε. Δεν είχαν ούτε φυσικά στηρίγματα, ούτε βαριές αρματωσιές τέχνης και πείρας, για να χτυπήσουν κατακέφαλα τον οργανωμένο εχθρό. Είχαν μονάχα την απόφαση τους και το κορμί τους. Κρατήθηκαν όσο μπόρεσαν και παρέδωσαν το κορμί τους στην καταστροφή και την ψυχή τους στην αθανασία, όταν πιά δεν μπορούσαν.”
Εμείς;
Σημ.1: Από την βαθιά αρχαιότητα έως και σήμερα ποτέ δεν υπήρχε δυσκολία να αντιληφθεί ο άνθρωπος ποιο ήταν το καλό και ποιο το κακό. Το εάν συνηθιζόταν ή συνηθίζεται κάτι δεν το νομιμοποιεί.
Σημ. 2: Ο αγώνας εναντίον των Τούρκων αμαυρώθηκε με τον χειρότερο τρόπο από την εμφύλια σύρραξη των ετών 1823 – 1824. Όλα φαίνονταν (και ήταν) χαμένα αλλά η ηρωική αντίσταση των Μεσολογγιτών και η Έξοδος εμψύχωσαν τους καταρρακωμένους Έλληνες και προκάλεσαν διεθνές κύμα συμπάθειας προς την αγωνιζόμενη Ελλάδα.
