Ακούγεται ίσως παράξενο, αλλά κάπως με ξενίζει αυτός ο συναγωνισμός για την ακριβότερη κατοικία στην Ελλάδα. Σε συγκεκριμένες πολύ όμορφες αδιαμφισβήτητα (έως και εμβληματικές) περιοχές κτίζονται κατοικίες, οι οποίες απευθύνονται σε ultra-rich ανθρώπους. 40 εκ. ευρώ δεν είναι το μεγαλύτερο ποσό, εάν αναλογιστεί κάποιος πως υπάρχουν αρκετά ακριβότερες κατοικίες ανά τον κόσμο, αλλά και πάλι ο αριθμός τους είναι εξαιρετικά περιορισμένος παγκοσμίως.
Το ωραίο είναι πως οι περισσότερες από αυτές αποτελούν μνημεία… κακογουστιάς και αναφέρομαι ειδικά σε κάτι εξωφρενικά μέγαρα κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα οποία εκφράζουν μάλλον και την κενότητα των αρχικών ιδιοκτητών τους. Άλλα όμως είναι όντως αξιοζήλευτα, όπως το… πενταώροφο ρετιρέ στο κτίριο Woolworth στη Νέα Υόρκη, εμβαδού 1000 τμ με τιμή πώλησης τα 79 εκ. δολάρια, (μου αρέσει, διότι είναι αυθεντικό σε αυτό, το οποίο εκφράζει).
Αλλά εδώ δεν πρόκειται για κάποιο μανιφέστο κατά του πλούτου, ούτε και η πρόθεσή μου είναι αυτή, αλλά μία προσέγγιση του φαινομένου, το οποίo κατά τη γνώμη μου είναι δηλωτικό της πορείας προς άλλους κόσμους. Ίσως γίνομαι κυνικός, αλλά στα ωραιότερα σημεία οι Αρχαίοι Έλληνες έκτιζαν ναούς, ενώ οι Νεο-Έλληνες κατοικίες προς πώληση σε υπερ-πλουσίους. Για την ακρίβεια το επιτρέπουν διότι οι κατοικίες αυτές, κτίζονται με κεφάλαια προερχόμενα από χώρες με καθόλου δημοκρατικές παραδόσεις (κοινώς στυγνές δικτατορίες) και ως εκ τούτου και με βρώμικα χρήματα (όχι πως θα άλλαζε κάτι, εάν ήταν και… καθαρά).
Η κατάσταση περισσότερο είναι δηλωτική μίας παρακμιακής σκέψης και νοοτροπίας, διότι δεν διαβλέπω κάπου μία πνοή φρεσκάδας και ανανέωσης στην Ελληνική κοινωνία. Αντιθέτως όλα αυτά μεταφέρουν ολόκληρη την αρρώστια μίας ανυπαρξίας ηθικής σκέψης, μακράν των εννοιών της αισθητικής και της απλότητας.
Βέβαια το φαινόμενο δεν είναι σημερινό, ωστόσο πλέον έχει διαποτίσει τις νέες γενιές με την ιδέα του να “πουλήσω”, σε όσο το δυνατόν πλουσιότερους το καλύτερο, το οποίο διαθέτω. Και εάν προσέξετε οι λεγόμενες “επενδύσεις” τις τελευταίες δεκαετίες κινούνται προς αυτή και μόνον την κατεύθυνση και καθόλου στη δημιουργία πραγματικού πλούτου.
Ο πλούτος του Δαρείου χάθηκε, τα ταπεινά σανδάλια των Μαραθωνομάχων συνεχίζουν να λάμπουν ακόμα.
Διαβάστε επίσης: Βίλες των 40 εκ. Εναντίον Τζέιμς Μποντ