Όταν βλέπω αυτή τη φοβερή φωτογραφία συγκινούμαι πάντα και σκέφτομαι δύο πράγματα:
Πόσο άδικη είναι η ζωή και πόσο σημαντικό είναι να αγωνιζόμαστε εναντίον της αδικίας. Και εάν το πρώτο δεν το επιλέγουμε δεν ισχύει καθόλου για το δεύτερο. Και αυτή η φωτογραφία εμπεριέχει μέσα της όλα τα προηγούμενα και κάτι ακόμα. Στη φωτογραφία σε πρώτο πλάνο απεικονίζεται η τότε 15χρονη μαθήτρια Ελίζαμπεθ Έκφόρντ, μία από τους εννέα μαύρους μαθητές, οι οποίοι, πρώτη φορά απαίτησαν να φοιτήσουν σε σχολείο μόνο για λευκούς. Όλα αυτά στο Λιτλ Ροκ του Αρκάνσας το 1957. Πίσω της οι συμμαθήτριές της και πλήθος κόσμου, το οποίο με φωνασκίες και αλαλαγμούς κραύγαζε “Two, four, six, eight! We don’t want to integrate!” και “Go home, nigger! Go back to Africa!” (τράβα πίσω στη χώρα σου νέγρα! Πίσω στην Αφρική). Το προηγούμενο δεν το μετέφρασα να μη χαθεί η ομοιοκαταληξία αλλά το νόημα ήταν της μη ένταξης των μαύρων μαθητών στα σχολεία των λευκών – υπέρ του διαχωρισμού δηλαδή). Εδώ έχουμε την παράλογη αδικία… (της ζωής).
Δεν τα κατάφερε εκείνη την ημέρα η Ελίζαμπεθ να παρακολουθήσει τα μαθήματα της, διότι ο ίδιος Δημοκρατικός Κυβερνήτης του Αρκάνσας της απαγόρευσε (όπως και στους άλλους μαύρους μαθητές) την είσοδο. Όταν γράφω της απαγόρευσε, στάθηκε ο… ίδιος στην είσοδο! Η ιστορία, την οποίαν εδώ δεν θα περιγράψω στις λεπτομέρειες της είχε συνέχεια, έως ότου ο Προέδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ έστειλε στρατό να συνοδεύει καθημερινά (ολόκληρη τη σχολική χρονιά) με δικά του οχήματα και σε φάλαγγα τους μαύρους μαθητές στο σχολείο. Στην πράξη βέβαια δεν ήταν καθόλου εύκολη η διαβίωση σε ένα τόσο εχθρικό περιβάλλον, αλλά μετά από σκληρούς αγώνες τελικά έσπασε το απόστημα του διαχωρισμού σε αυτή την Πολιτεία του Αμερικανικού Νότου και σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εδώ έχουμε τον σκληρό αγώνα… (των ανθρώπων) εναντίον μίας κατάφωρης αδικίας.
Πίσω από την Ελίζαμπεθ στη φωτογραφία κραυγάζοντας είναι μία συμαθήτρια της, επίσης 15 ετών η Χέιζελ Μπράιαν και κατόπιν Μάσερι. Ο φωτογράφος, ο οποίος αποθανάτισε αυτή την εκπληκτική και εμβληματική φωτογραφία ήταν ο φωτορεπόρτερ του Associated Press Will Counts.
Τα δυο-τρία πραγματάκια τώρα:
- Η (λευκή) Χέιζελ όταν δημοσιεύτηκε η φωτογραφία αναγνωρίστηκε και δέχτηκε τόσες απειλητικές επιστολές, ώστε οι γονείς της αναγκάστηκαν να την σταματήσουν στα 17 της από το σχολείο. Δεν το τελείωσε. Η (μαύρη) Ελίζαμπεθ συνέχισε, σπούδασε και έλαβε και δικτατορικό. Συμπέρασμα: Οι κακοί άνθρωποι εκτός όλων των άλλων είναι ΚΑΙ ηλίθιοι.
- Το 1963 η (λευκή) Χέιζελ ζήτησε συγγνώμη από την Ελίζαμπεθ και μάλιστα συναντήθηκαν και προσπάθησαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους εναντίον του διαχωρισμού και ρατσισμού. Μεγάλη ιστορία αυτή. Συμπέρασμα: Υπάρχει ελπίς…
- Ο φωτορεπόρτερ Counts, ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν κάτοχος διδακτορικού, ήδη από όταν ήταν έφηβος αποφάσισε πως ήθελε να ασχοληθεί με τη φωτογραφία και ζήτησε κάποια Χριστούγεννα, μεσούντος του Β΄ ΠΠ δώρο μία φωτογραφική μηχανή. Η μητέρα του δεν είχε χρήματα, ενώ ο πατέρας του ήταν στρατευμένος και πολεμούσε, αλλά τελικά του αγόρασε μία φθηνή KODAK. Ήταν αρκετή… Συμπέρασμα: “Ακούτε” τα παιδιά σας και τα δώρα σας να πιάνουν τόπο! (Και η φωτογραφία, όπως και κάθε τέχνη είναι μέσα σου και όχι στο αντικείμενο, το οποίο χρησιμοποιείς).
- Προσωπική σημείωση και συγχωρέσατε με: Την παραπάνω φωτογραφία θέλω πολύ να τη στρίψω στη μούρη και μετά να την δώσω να την καταπιούν κάθε είδους… άσε καλύτερα να μην το γράψω.
Credit: Bettmann/Getty Images – Will Counts
Copyright: fair use
Purpose of use:
Iconic, famous historical photo. Subject is shown maintaining calm and dignity in the face of protestors, physical threats, and shouting as she was the first African American student in a newly integrated school. This photo illustrated for many people the blind hate that some felt at the prospect toward African Americans attending their school. No words or alternate images can easily convey this moment, which came to define the life of the individual depicted, and the civil rights movement overall.
Σύνδεσμος φωτογραφίας:
https://www.facebook.com/teucris/posts/4449740245044568
